Φρου - φρου κι αρώματα (χριστουγεννιάτικα)

Σήμερα το πρωί αποφάσισα να ανοίξω το ραδιόφωνο για να ακούσω κάποιο από τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα ή της Mπίλυ Χόλιντέι. Είναι η εποχή τους. Ήδη από εχθές το βράδυ σκεφτόμουν την γοητευτική φωνή του Σινάτρα να με ξυπνάει καλύτερα από τον τρόπο που ξυπνάω συνήθως. Και όντως. Άνοιξα το ραδιόφωνο. Και όντως. Είχε χριστουγεννιάτικα. Αλλά όχι με τον Σινάτρα, μα με την Καιτούλα την Γαρμπή. Να τραγουδάει, "να πλέξω τούλι για τον Χριστούλι, που καίγεται κρυώνει σε παγωμένο χιόνι, σε παγωμένο χιόνι και σε φωτιά"... Άλλο σχόλιο ουδέν.

H (απελπιστικά πολλή) μελωδία της ευτυχίας...

"Eντελβάαααις, Εντελβάαααις..."

Χρόνια και χρόνια διατριβής πάνω στο θέμα, και αφού σπούδασα το επάγγελμα, αποφάσισα να εκφράσω την ίδια απορία που δεν κατάφερα να λύσω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σε 'σας εναποθέτω τις τελευταίες μου ελπίδες για να λύσω αυτό το μυστήριο. Ένα σημαντικό θεατρικό και (όταν μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη) κινηματογραφικό είδος είναι το μιούζικαλ. Με συγκεκριμένη πλοκή στην οποία πλέκεται ένα συγκεκριμένο σενάριο με διαλόγους - κυρίως - τραγουδιστούς. Πριν συνεχίσω να πω ότι η όπερα μου αρέσει πολύ και κάποια μιούζικαλ τύπου "Βίκτωρ - Βικτώρια", στα οποία η Τζούλι Άντριους (και όχι βέβαια η Ντενίση) τραγουδάει μόνο στα θεατρικά της νούμερα, επίσης μου αρέσουν. Αλλά τι κακό είναι αυτό με τα μιούζικαλ Broadway και Westend; Για να μην εξαντλήσω όλο το blog με τους διάφορους τίτλους θα αναφερθώ σε ένα αρκετά παλιό και εκτιμημένο από κοινό και κριτικούς: Την "Μελωδία της ευτυχίας".
Κατ' αρχάς να πω ότι πιστεύω ότι το έργο δεν μπορεί να το δει κανένας άνδρας μέχρι το τέλος. Είτε πρόκειται για το θεατρικό είτε για την κινηματογραφική διασκευή. Σε χαρά τραγούδι, σε λύπη τραγούδι, σε βρισίδι τραγούδι, αλλά όχι κι από τον φον Τραπ! Ο βλοσυρός και αυστηρός πατέρας (βγάλτε το σκασμό, κωλόπαιδα μη σας πάρει ο διάολος τον πατέρα) ανακαλύπτει τον τρυφερό του εαυτό μέσα από την γκουβερνάντα Μαρία. Κι εκεί που τα παιδιά του (από την τριαντάρα κόρη του - παίζει τη δεκαεξάχρονη, αλλά που να πείσει - μέχρι το στρουμπουλό στερνοπούλι του) τραγουδάνε σε παράταξη αρτηριοσκληρωτικής στάσης, νά σου πετάγεται και ο Φον Τραπ, αυστηρός (αρχικά). Και αφού μας έχει πείσει για την αυστηρότητά του, σκάει ένα χαμόγελο copyright από την "Αλίκη στο ναυτικό" όταν η μακαρίτισσα τραγουδάει το "Τράβα μπρος". Μπρος τραβάει και ο Φον Τραπ, αρπάζει την κιθάρα και αρχίζει να τραγουδάει ένα πολύ αρρενωπό τραγούδι:

Edelweiss, Edelweiss
Every morning you greet me
Small and white, clean and bright
You look happy to meet me

Blossom of snow may you bloom and grow
Bloom and grow forever

Edelweiss, Edelweiss
Bless my homeland forever

Πού οφείλεται το γεγονός ότι οι γυναίκες αρέσκονται στο να βλέπουν τον φον Τραπ λουλουδού στ' "Αστέρια", ενώ εμείς απελπιζόμαστε μόλις κοιτάει με λαχτάρτα την κιθάρα; Είναι η έλλειψη ρομαντισμού; Δεν νομίζω αφού οι άνδρες είναι μάλλον περισσότερο ρομαντικοί. Αλλά οφείλεται μάλλον ότι στις γυναίκες αρέσει περισσότερο το γλυκανάλατο. Και αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε το τραγούδι από τον φον Τραπ, γιατί δεν τραγουδάει κάτι πιο αρρενωπό να μη μοιάζει στην Στρουμφίτα; Αλλά που! Την στρουμφίσαμε.

Η μεγάλη (δική μας) χίμαιρα - part 2

Ειπώθηκε ότι το χαρτονόμισμα, το οποίο παρουσιάζεται στην προηγούμενη ανάρτηση δεν υφίσταται ως πραγματικό. Αν ισχύει, χαίρομαι γι' αυτό, λυπάμαι, ωστόσο, γι' αυτούς που το προωθούν προκαλώντας αντιδράσεις. Αν ισχύει...

Η μεγάλη (δική μας) χίμαιρα!

Αυτό είναι το χαρτονόμισμα των Σκοπίων. Η γκραβούρα στο κέντρο σας θυμίζει τίποτα; Σούρουπο σε μία βόρεια πόλη της Ελλάδας. Ποια να είναι, ποια να είναι; Μήπως να ρωτούσαμε τους Σκοπιανούς να μας πουν; Γιατί εμείς ζούμε τη δική μας χίμαιρα. Νομίζουμε με το να τους στηρίζουμε οικονομικά θα εμπνέαμε λιγάκι τον σεβασμό. Περίεργο. Γιατί εγώ σ' αυτό το χαρτονόμισμα μόνο μία νέα πρόκληση βλέπω. Μήπως καταλάβανε πως γενικά δεν έχουμε πολιτική πυγμή; Και δεν αναφέρομαι σε κόμματα, πρωθυπουργούς κλπ. αλλά σε μία μακρόχρονη παθητικότητα που προκαλεί εδώ και χρόνια την ασυδοσία των γειτόνων μας. Thessalonica is greek - Macedonia is Greek. Μήπως να το κάναμε ποιηματάκι προσθέτοντας τον μνημειώδη στίχο "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας (άραγε) θα 'ναι";
(Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ελεύθερα την φωτογραφία για να την προωθήσετε. Άνευ αδείας φυσικά).

Αναζητώντας ζωάκι - Αναζητώντας δικαιολογίες

Ανέκαθεν πίστευα πως οι νέοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι σε όλα τα θέματα, παρά τις ορισμένες αντιρρήσεις των παλαιότερων που υποστηρίζουν με σθένος ότι σήμερα χάθηκε ο ρομαντισμός, η ευχαρίστηση σε μικρές απολαύσεις της ζωής και γενικά ότι τα σημερινά παιδιά ζητάνε όλο και περισσότερα.

Ωστόσο, πρόσφατα έμαθα ότι ο Α. γιος της καλής μου φίλης και μελλοντικής συγγενούς μου (ελπίζω) Γ. έχει μεγάλες δόσεις οικολογικής ευαισθησίας να τού τριβελίζουν - συν τοις άλλοις - το μυαλό. Ο Α. είναι 14 ετών, αλλά - εκτός του αδαμάντινου χαρακτήρα του - οφείλω να ομολογήσω ότι διαθέτει έντονο το στοιχείο της οικολογικής ευαισθησίας. Δεν γνωρίζω εάν αυτό ενισχύθηκε από τα τελευταία δυσάρεστα συμβάντα (πρόσφατες πυρκαγιές), αλλά εντοπίζω στο χαρακτήρα του πολλά από τα στοιχεία του δικού μου παρελθόντος. Νιώθει έντονα ότι ελπίδα στο να ανακάμψει η φύση, λόγω του βιασμού που επιβάλλουμε στον πλανήτη διαρκώς, δεν υπάρχει, αλλά δεν μένει αμέτοχος και παθητικός. Χρησιμοποιεί την ευφυία του ποικιλοτρόπως, κυρίως για να βοηθήσει το περιβάλλον. Αδυνατεί να βρει κοινή - οικολογική - συνισταμένη επικοινωνίας με συμμαθητές του και αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να μην μπορεί να δραστηριοποιηθεί σε συλλογικό επίπεδο. Εχθές είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω μετά από πρόσκληση της μητέρας του. Μαθαίνοντας ότι έχω γίνει ένας είδος αναδόχου για ζώα υπό εξαφάνιση, επεδίωκε αυτή τη συνάντηση εδώ και καιρό. Μετά από το φαγητό καθίσαμε στο internet ψάχνοντας οικολογικές οργανώσεις που να ζητάνε μία πιο άμεση υποστήριξη από την οικονομική. Κάποια στοιχεία βρήκαμε αλλά όχι τη δυνατότητα της "υιοθέτησης" ενός ζώου (κάτι που σημαίνει κάλυψη μέρους των εξόδων του - με αντάλλαγμα αποστολή υλικού για την πορεία της φώκιας, φωτογραφίες και τη δυνατότητα να ονομάσει ο ανάδοχος το ζωάκι που επιλέγει). Ωστόσο, έγινε υποστηρικτής ακόμα σε μία οργάνωση. Αυτή είναι η μία όψη του σημερινού μας κόσμου. Η ενθαρρυντική. Ακολουθεί η άλλη.
Κουμπάρος του Μ., αγαπημένου μου θείου, είναι ένας κύριος γύρω στα 60, ο οποίος όχι μόνο δεν έχει ίχνος οικολογικής συνείδησης, αλλά χλευάζει όσους επιδεικνύουν ελάχιστη ανησυχία για την πορεία του πλανήτη. Η βασική του ιδέα συνοψίζεται στη θεωρία ότι κανένα ζώο, από λιοντάρι μέχρι σκιουράκι, δε χρειάζεται να υπάρχει. Τα ελάφια, αγριογούρουνα ζαρκάδια κλπ. υπάρχουν μόνο για να τα γευόμαστε εμείς. Η τροφική αλυσίδα, εν ολίγοις, πιστεύει ότι αποτελεί μία πλάνη. Εξοργίζεται με τους ευσυνείδητους ψαράδες που σκίζουν τα δίχτυα τους για να απελευθερώσουν μία φώκια - μισητό είδος για τον ίδιο - ή ένα δελφίνι που μπλέχτηκε στα δίχτυα τους. Λες και έσκισαν τα δικά του. Κάποτε είχα τσακωθεί έντονα μαζί του και πρόσφατα τον συνάντησα για να αντιληφθώ ότι οι ιδέες του δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο. Δεν δυσανασχετεί με τις φωτιές και δεν ενοχλείται από τις κλιματολογικές αλλαγές. Και αναρωτιέμαι: Σε έναν τέτοιο κόσμο ποια μπορεί να είναι η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών του Α. έναντι του παραπάνω κυρίου; Ωστόσο, η άνιση μάχη, θα έπρεπε να συνεχίζεται απρόσκοπτη από τις επιρροές ακραίων παραδειγμάτων όπως του δεύτερου. "Keep fighting for the environment - destroy silly excuses". Να ένα σύνθημα που θα έπρεπε να υιοθετήσουν όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι το περιβάλλον βρίσκεται στην χείριστη θέση και δεν παίρνει άλλο να αγνοούμε όλα αυτά που θα αντιμετωπίσουμε προσεχώς, αν δεν αλλάξουμε τακτική...

Bιώνοντας τα Χριστούγεννα της Coca - Cola!

Προσφάτως έμαθα ότι το μεγάλο φορτηγό της coca - cola που βλέπουμε στις διαφημίσεις κάθε Χριστούγεννα, θα πάει για έναν ιερό σκοπό σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Πολλά happenings και συγκέντρωση χρημάτων σε ένα road trip του φορτηγού - μύθου. Και εδώ τίθεται το ερώτημα. Μήπως αυτός ο τόσο πολυδιαφημισμένος "ιερός σκοπός" αποτελεί την πλέον καλύτερη (και σημαντικά λιγοέξοδη) διαφήμιση της εταιρίας; Και συν τοις άλλοις πως είναι δυνατόν να εμπορευματοποιείται σε τέτοιο βαθμό η γιορτή των παιδιών; Πολλοί θα εκπλαγείτε αν μάθετε ότι η αυθεντική στολή του καλοκάγαθου Santa ήταν αρχικά πράσινη. Η coca- cola, με το έτσι θέλω την έκανε κόκκινη, κάτι που (είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές) επικράτησε...

(- Γιατί Γιαννάκη πίνεις coca - cola;)
(- Γιατί την πίνει ο Άγιος Βασίλης!)
Ο TEMPORA - O MORES!

Για την Αμαλία Καλυβίνου...

Λυπάμαι για όσα έζησε...
Λυπάμαι που ασθένησε...
Λυπάμαι που η αρρώστια είναι τόσο πρόστυχη...
Λυπάμαι που αναγκάστηκε να τα ζήσει όλα αυτά...
Λυπάμαι που την ανάγκασαν να τα ζήσει όλα αυτά...
Λυπάμαι για την ηθική τους κατάντια...
Λυπάμαι για την ηθική μας κατάντια...
Λυπάμαι που δεν την γνώρισα...
Λυπάμαι που δεν προσπάθησα να κάνω κάτι...
Λυπάμαι για όσους ζουν το ίδιο και δεν τους συμπαρίσταμαι...
Λυπάμαι για την αδιαφορία μου...
Αλλά χαίρομαι που γλίτωσε...
Όσο κι αν θλίβομαι...
Χαίρομαι...

Ο Pilium tree, o Pilium tree!

Yπάρχουν διάφοροι προορισμοί που θεωρώ εγώ χριστουγεννιάτικους, για διάφορους λόγους. Αφού απέρριψα κάποιους από αυτούς για συγκεκριμένους λόγους (ωραίο το Langham του Λονδίνου αλλά η πορφύρα του μαρμάρινου πατώματος κοστίζει κάτι παραπάνω όπως ωραίο είναι και το Gstaad Palace του Γκσταντ, αλλά τις νιφάδες χιονιού τις πληρώνεις ως χρυσές), αποφάσισα να πάω στον χρόνια φετίχ - για' μένα - προορισμό των χριστουγέννων το Πήλιο και κυρίως την Μακρινίτσα. Βέβαια, η αρραβωνιαστικιά μου, μπορεί να έχει εξοχικό στην απόλυτα εορταστική Ελάτη, αλλά μετά από χρόνια επίσκεψης εκεί, φώναξα με ιαχές απελπισμένου Χριστουγεννόφιλου "Επιτέλους: Μακρινίτσα" . Βέβαια χριστούγεννα δεν έχω ξαναπάει στο Πήλιο, οπότε δεν γνωρίζω εάν η Μακρινίτσα θα έχει το περιβάλλον που επιθυμώ (χριστουγεννιάτικα δένδρα, τροφαντούς άγιους Βασίληδες, ελάφια, κανένα φορτηγό κατακόκκινο της coca - cola με λαμπιόνια και τον santa να γελάει απολαμβάνοντας το σύμβολο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού - η αλλοτρίωση σε όλο της το μεγαλείο -, γαλοπούλες με γέμιση, τα Χριστούγεννα του Μίκυ, τα διπλά Χριστούγεννα του Μίκυ, τα εκατομμυριοστά χριστούγεννα του Μίκυ, το κοριτσάκι με τα σπίρτα που παθαίνει νίλα όταν βλέπει τη γιαγιά της, το στόρι με τον γεροσαφρακιασμένο φραγκοφονιά Σκρουτζ και τα φαντάσματα ή έστω ένα υποτυπώδες ολοφώτιστο κατάστημα τύπου Harrod' s σε κλίμακα 1: 1.000.000.000.000.). Oπότε θέλοντας να λάβω γνώση για το τι παίζεται στην Μακρινίτσα ρωτάω τηλεφωνώντας σε ένα αρχοντικό (δε θα αναφερθώ στις τυπικές χαιρετούρες τύπου χαίρετε τι κάνετε καλά ευχαριστώ το ψυγείο έξω δικό σας είναι κλπ.):

- Πώς είναι το χριστουγεννιάτικο περιβάλλον της Μακρινίτσας;
- Αααα! Τα χριστουγεννιάτικα δείπνα μας έχουν αφήσει εποχή στον ξενώνα μας!
- Μιλάω γενικά για το περιβάλλον.
- Υπάρχουν μπουζούκια, clubs και λοιπά σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από τον ξενώνα μας!
- Δεν με ενδιαφέρουν αυτά.
- Δεν σας καταλαβαίνω...aναφέρεστε στον ξενώνα μας;
- Εννοώ για το περιβάλλον στην Μακρινίτσα. Θυμίζει Χριστούγεννα;
- Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά στον ξενώνα μας...
- Τέλος πάντων, ευχαριστώ!
- Στη διάθεσή σας. Θέλετε να κλείσουμε ένα δωμάτιο στον ξενώνα μας;
- Τι τιμές έχετε;
- 250 ευρώ μόνο, και συμπεριλαμβάνεται εορταστικό πρωινό στον ξενώνα μας!
- Ευχαριστώ, θα το σκεφτώ...
(Κλείνω το τηλέφωνο) και συνεχίζω στον ίδιο ευγενικό τόνο: να πάει να *#^@%*#>"#! ο ξενώνας σας!

Τελικά βρήκα δωμάτιο και στην πλατεία και σε καλή τιμή. Άραγε θα αντικρύσω το Pilium Tree; Ας απαντήσει κάποιος (Δεχόμεθα μόνο σοβαρές απαντήσεις!...)

L' Aesthéte apelpisticus.

Καουρισ(Μάκη)...

Παλιότερα είχα την ευκαιρία να βλέπω πολύ κινηματογράφο. Και λόγω ελευθέρας εισόδου σε δημοσιογραφικές προβολές, έβλεπα και πολλές δωρεάν (και) έξτρα παραστάσεις σε κινηματογράφους που παίζουν σινεφίλ ταινίες.

Βρισκόμενος στην Αγγλία για δεύτερη φορά, τηλεφώνησα σε έναν φίλο μου, ονόματι Μάκη να πάμε να δούμε κινηματογράφο. Δουλειά δεν είχα, βαριόμουν μόνος, οπότε η αποδοχή της πρόσκλησής μου ήταν, τω όντι, κάτι που με χαροποίησε (!) ιδιαίτερα (ναι, ήταν τότε που αμφισβήτησα την ύπαρξη του Θεού. Θα δείτε γιατί). Τον Μάκη μου τον γνώρισε μία θεία μου που ζει στο Eastend, ωστόσο ήξερε άπταιστα ελληνικά (η γνώση του βέβαια περιοριζόταν σε βρισιές). Ως γνήσιος τζέντλεμαν, ρώτησα τον Μάκη τι ταινία θα ήθελε να δούμε. Παρόλο που δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σινεφίλ (γενικά παρακολουθούσε Στίβεν Σιγκάλ, Ζαν - Κλωντ Βαν Ντάμ και Μπρους Γουίλις στα πολύ κακά του), με μεγάλη μου έκπληξη μου δήλωσε ότι θα ήθελε να δει λίγο κουλτούρα. Σε μία φτωχή κινηματογραφικά σεζόν, τού είπα ότι στο "Marty's" έπαιζε Καουρισμάκι και συγκεκριμένως την ταινία "Οι γυναίκες με τα σπίρτα". Περιχαρής ο Μάκης που βρήκαμε εισιτήριο (στο σινεμά ήμασταν μόνοι μας εκτός από μία κυρία cultural freak με χτένισμα πιο σύνθετο και από τον κύβο του Ρούμπικ), έδειχνε ανυπόμονος να μπούμε στην αίθουσα. Από τα πρώτα πλάνα ο Μάκης άρχισε να ασθμαίνει, να ανοίγει τα κουμπιά του πουκαμίσου του, να σηκώνει τα μανίκια, να σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπό του, να λέει "Οh my god", με λίγα λόγια να βαριέται (μάλλον δεν καταλάβαινε) και ακολούθησε ένας διάλογος στα πρώτα είκοσι λεπτά, που ταιριάζει σε καλλιεργημένα άτομα (σημειωτέον - ο διάλογος παρουσιάζεται μεταφρασμένος, εκτός από τις βρισιές που πιστεύω ότι θα καταλάβετε):
- Άντε ρε μαλάκα πότε τελειώνει αυτή η μαλακία;
-Εσύ ήθελες κουλτούρα, εγώ σε προειδοποίησα.

-Που να ξέρω ρε μαλάκα ότι θα ήταν ξενέρωτο το έργο; Αυτή η καριόλα γιατί δεν μιλάει;

- Μιλούσε προηγουμένως...
- Δεν μου είπες ρε μαλάκα ότι δεν έχει κλωτσομπουνίδι.
- Σε ταινία τέτοιου είδους περίμενες κλωτσομπουνίδι;
- Γιατί ρε, στα "Δάκρυα του Ήλιου" πως και είχε; Αυτή η ταινία δεν ήταν κουλτουριάρικη;

Μετά από αυτό το απόφθεγμα εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να υπεραμυνθώ των θέσεών μου όσον αφορά τού τι σημαίνει κουλτούρα. Φύγαμε άρον - άρον από τον κινηματογράφο και τρέξαμε σε ένα Multiplex. Αφού ο Μάκης αγόρασε δύο μεγάλα κουτιά ποπ κορν (μόνο για τον εαυτό του αφού εγώ αρνήθηκα) κλείσαμε εισιτήρια για το μαγαλύτερο μνημείο υποκουλτούρας που γυρίστηκε ποτέ μετά το "Scary movie 3". Το "Scary movie 2". Στο πρώτο πεντάλεπτο ο Μάκης δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τα γέλια τραντάζοντας ολόκληρη τη σειρά. Εγώ απεγνωσμένα προσπαθούσα να ανακαλύψω το αστείο στην ταινία, αλλά εις μάτην... Τα ποπ κορν έπεφταν κάτω καθώς το κουτί μπαλάτζαρε δεξιά κι αριστερά, αφού ο Μάκης κρατούσε μια το στομάχι του μια το ποπ - κορν.

Στο διάλειμμα δεν παρέλειψε να αγοράσει nachos με διπλό cheddar, coca - cola και κάτι ελεεινές καραμέλες με μέντα (συνήθεια που απέκτησε ζώντας στην Αγγλία). Εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθώ αυτήν την κτηνωδία, την οποία ο Μάκης απνευστί απολάμβανε. Αλλά επειδή είχα αποφασίσει να υποστώ το μαρτύριο της φιλίας του Μάκη δεν έβγαλα λέξη.
Μετά την ταινία βρήκαμε τα πιο πρόχειρα McDonalds που ήταν ανοιχτά. Εγώ αγόρασα μία κρέπα (εγχείρημα που επιχείρησε να πλασάρει για ένα φεγγάρι η ΜacDonalds και - φευ - το απέσυρε), και ο Μάκης ένα Βig Mac, δύο μερίδες πατάτες με ketchup και πικάντικη μουστάρδα και 500 ml coca - cola (να μου επιτρέψετε να προσθέσω ότι ο Μάκης είναι πολύ αδύνατος). Η κρέπα μου ήταν σαν σολόδερμα με σοκολάτα που έτρεχε σαν ρόφημα δεξιά κι αριστερά παρασέρνοντας τα θρύμματα μπισκότου και φουντουκιού που ζήτησα με επιμονή να προσθέσουν, ενώ ο Μάκης απολάμβανε με ιαχές την κάθε μπουκιά του ορμονικού φαγητού του.
Ευτυχώς, τον τρίτο χρόνο που πήγα στην Αγγλία, η παραμονή μου ήταν βραχύβια. Οπότε δεν είχα ξανά την ευκαιρία να βρω τον Μάκη και να παρακολουθήσουμε κανέναν Καουρισ(Μάκη)... Α ρε θεία!...

Savoir Vivre (Nα τ' αφήσω;)

Το θυμάστε το Privé; Εκείνη την εκπομπή με παρουσιαστές την πορσελάνινης φινέτσας Έλενα Κατρίτση και τον γνωστό διά την αβρότητά του Χρήστο Ζαμπούνη; Ας αφήσουμε την Έλενα στην άκρη και να πιάσουμε τον (συμπαθέστατο) Χρήστο.

Σου λέει αυτός, πασίγνωστος εις την πόλη των Παρισίων. Όπου δεξιώσεις και χαρά ο Χρηστάκης πρώτος (προσκεκλημένος). Εγώ ανέκαθεν τον συμπαθούσα. Ακόμα και όταν πήρε το μάτι μου κάτι από τους κανόνες του Savoir Vivre που έλεγε κατά καιρούς σε διάφορες εκπομπές. Αλλά το προαιώνιο ερώτημα τού τι πρέπει να κρατήσω μου τριβέλιζε το μυαλό. Για να γίνω σαφέστερος, έχω την εντύπωση, ότι όταν πράττεις σύμφωνα με τις επιταγές του ευαγγελίου των καλών τρόπων, δε γίνεσαι ιδιαίτερα συμπαθής σε όλους. Παρακάτω παρατίθενται 9 διιστάμενες απόψεις σχετικά με τους κανόνες του Savoir Vivre:

• Savoir Vivre: Όταν συνοδεύεις μία κοπέλα - ανεβαίνοντας μία σκάλα - πρέπει εκείνη να προπορεύεται γιατί στην περίπτωση που πέσει πρέπει να την κρατήσεις.
• Πρόβλημα: "Καλά θέλει να με παρακολουθεί από πίσω να λικνίζω τος γοφούς μου;" (λόγω blog, το αναφέρω με ευγένεια αυτό που καταλάβατε, αλλά κάπως αλλιώς θα το σκεφτόταν).

• Savoir Vivre: Όταν συνοδεύεις μία κοπέλα - κατεβαίνοντας μία σκάλα - πρέπει να προπορεύεσαι γιατί στην περίπτωση που πέσει πρέπει να την κρατήσεις.
• Πρόβλημα: "Είναι εξαιρετικά αγενής και κόπανος που δεν με άφησε να περάσω πρώτη".

• Savoir Vivre: Όταν συνοδεύεις μία κοπέλα σε εστιατόριο πρέπει να τρέξεις πρώτος για να κλείσεις ένα καλό τραπέζι
• Πρόβλημα: α) " τρέχει για να δει τις τιμές, για να προσέξει τι να παραγγείλει, ώστε να μην τον βάλουν για λάντζα μετά το δείπνο, β) "μετά τη σκάλα, αποδεικνύεται για μία έτι ακόμα φορά αγενής, αφού δεν με αφήνει να επιλέξω εγώ το τραπέζι".

• Savoir Vivre: Όταν σε πιάσει φαγούρα στο τραπέζι όπου βρίσκονται και οι συνδαιτυμόνες σου πρέπει να πας σε ένα άλλο δωμάτιο για να ξυστείς.
• Πρόβλημα: "Πού παει ο αγενέστατος; Μα είναι δυνατόν να αφήνει έτσι το τραπέζι;"

• Savoir Vivre: Το πιάτο σου δεν πρέπει να το αδειάζεις εντελώς όταν βρίσκεσαι σε ξένο σπίτι.
• Πρόβλημα: "Μάλλον δεν τού άρεσε το φαγητό... Καλά για χάρη μου δεν μπορούσε να το φάει;"
  

• Savoir Vivre: Μία γυναίκα είναι καλό να κάθεται με κομψό σταυροπόδι (τύπου Μαρία Αλιφέρη όταν έλεγε "και μην ξεχνάτε... σας αγαπώ")
• Πρόβλημα: "Καλά αυτή είναι μεγάαααλη τσούλα".

• Savoir Vivre: H οικοδέσποινα και ο οικοδεσπότης δεν πρέπει να φοράνε κάτι υπερβολικά λουξ. Υπάρχει κίνδυνος να νιώσουν μειονεκτικά οι καλεσμένοι.
• Πρόβλημα: "Θεέ μου πως καλείς κόσμο σπίτι σου όταν είσαι ντυμένος σαν λέτσος".

• Savoir Vivre: Όταν μία γυναίκα κάθεται δεν πρέπει να σηκωθεί για να χαιρετήσει.
• Πρόβλημα: "Θα της φύγει ο κώλος αν σηκωθεί να με χαιρετήσει;"

• Savoir Vivre: To πάλαι ποτέ χειροφίλημα είναι πλέον άκυρος τρόπος χαιρετισμού, όσο όμορφη κι αν είναι η κυρία απέναντί σου.
• Πρόβλημα: "Αχ που είναι οι παλιοί άντρες που ήταν ο συνδυασμός του Γιάγκου Δράκου στην "Λάμψη" και του Ριτζ Φόρεστερ στην "Τόλμη και Γοητεία" (πριν κατακόψει τα αυτιά του για να μην πετάνε)."

Συμπέρασμα: Όπως καταλάβατε, μεγάλο πρόβλημα το Savoir Vivre. Kαι πού να έχετε χρόνο να το διαβάσετε όλο. Αφήστε το καλύτερα... Θα ξενυχτήσετε με το τι πρέπει εν τέλει να κάνετε σε ανάλογες περιπτώσεις.

This is the Athens Concert Hall (all lines are currently busy...)

Kάποτε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήταν κατά κάποιο τρόπο το δεύτερο σπίτι μου. Κάποιες φορές πήγαινα σε απογευματινή εκδήλωση για να προλάβω την βραδινή σε κάποια άλλη αίθουσα. Οι φίλοι μου μου έλεγαν ότι γι' αυτούς, η επίσκεψη στο μέγαρο ήταν οικογενειακή υποχρέωση, όταν τους έλεγα ότι για' μένα ήταν ο καλύτερος τρόπος διασκέδασης.

Τώρα έχω αρκετό καιρό να πατήσω. Ίσως φταίει η έλλειψη πρωτότυπων εκδηλώσεων και θεαμάτων (οι μαριονέτες του Salzburg, το μαύρο θέατρο της Πράγας κ.ά. έχουν βρει στέγη στο Coronet), ίσως η φτήνια σκηνικών σε ορισμένες παραγωγές, ιδιαίτερα παλιότερα. Αποτέλεσμα; Δεν με ικανοποιεί όσο παλιότερα το να πάω. Αλλά δε θά' λεγα ότι αυτό είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι οι θεατές. Αν τύχει και κάτσεις πλατεία κέντρο ή διακεκριμένη ζώνη, μέχρι τον Απρίλιο ή από τον Σεπτέμβριο, το γουναρικό πάει σύννεφο. Δεν ξέρεις αν οι τρίχες που μπαίνουν στη μούρη σου (ενώ απεγνωσμένα προσπαθείς να παρακολουθήσεις την Βασίλισσα της Νύχτας του "Μαγικού Αυλού" να μαίνεται εναντίον του Ζαράστρο) ανήκουν στο τσιντσιλά που το έγδερναν επί δύο ώρες ζωντανό για να το φορέσει μία πολιτισμένη γριά με μπλε μαλλί, ή το περουκίνι του συνοδού της που μυρίζει ναφθαλίνη, ως ασταθής επένδυση σαν ταπετσαρία στο κεφάλι του, ενώ εκείνο μπαλατζάρει δεξιά και αριστερά.

Αλλά υπάρχει και η άλλη περίπτωση (χειρότερη). Το νεαρό ζεύγος που απαραιτήτως πρέπει να ανακοινώσει στην βλάχα ξαδέρφη ότι πήγε στο Μέγαρο (λέξη κλειδί για την βελτίωση του image), ενώ η δεσποινίς με το λαμέ μίνι λέει γεμάτη αφέλεια και (αποβλακωμένη) χάρη "έλα, στο κινητό με πήρες!. Ξέρεις που με πετυχαίνεις; Στη δεύτερη πράξη του καβαλιέρου!" λέει για την ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΗ "Cavalleria Rusticana". Kαι μάλλον η άλλη την ρωτάει τι είναι αυτό, και η επισκέπτρια του Μεγάρου λέει με την έπαρση του ημιμαθούς: "Μην μου πεις ότι δεν ξέρεις τι είναι ο Καβαλιέρος. Είναι θεατρικό τραγουδιάρικο έργο!". Εκεί δεν αντέχεις και σκέφτεσαι "άει στο διάολο ρε ενισχυμένε τσιμεντόλιθε, που έχεις το θράσος να το παίζεις και γνώστης όπερας..." Και έτσι κατεβάζω το τηλέφωνο ενώ ο τηλεφωνητής συνεχίζει να λέει: "Τhis is the Athens Concert Hall, all lines are currently busy..." παρόλο που θα χάσω το ρεσιτάλ του Brendel...

L' ange exterminateur

Σχολεία άλλαξα πάρα πολλά. Και δημοτικά και γυμνάσια. Ευτυχώς όχι λύκεια. Όχι λόγω διαγωγής, αλλά λόγω συνεχών μετακομίσεων και αποσπάσεων (οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί). Πρώτη και δευτέρα δημοτικού βρισκόμουν στην Κρήτη. Ήσυχο παιδάκι και λίγο μοναχικό θα έλεγα. Είχα, ωστόσο, έναν πολύ καλό φίλο, τον καλύτερο τότε, τον Ηλία. Κατά σύμπτωση ο Ι., ο αδελφός μου, είχε σαν καλύτερο φίλο τον αδελφό του Ηλία τον Μενέλαο. Και φτάνω στο προκείμενο. Τρίτη δημοτικού μεταφέρθηκα στο Μαρκόπουλο. Πρώτη χρονιά έκανα μάθημα με τον δάσκαλο και διευθυντή. Τη Δεύτερη με μία δασκάλα την Κ.Κ. Μόλις την είδα έπαθα σοκ. Ήταν ένας άγγελος, πραγματικά (τουλάχιστον πραγματικά στα παιδικά μου μάτια). Την ερωτεύθηκα σφόδρα. Και όχι μόνο για την καλλονή, αλλά και για την ευσυνειδησία της. Εκτός από τα φιλολογικά μαθήματα που μας έκανε (και η αλήθεια είναι πως μάθαμε απ' αυτήν ορθογραφία, γραμματική και συντακτικό) μας μάθαινε και λίγες λέξεις αγγλικά και γαλλικά. Κανένα σχολείο, δημοτικό, δεν είχε εντάξει τότε ξένες γλώσσες. Και όσο την ερωτευόμουν τόσο υπέφερα. Της έγραφα γράμματα, ποιήματα και τα έδινα στην ίδια κατακόκκινος. Αυτή τα ελάμβανε ευχαριστώντας με με ένα πλατύ χαμόγελο, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον παιδικό μου (και πρώτο μου) έρωτα.

Και ξαφνικά ήρθε η τραγική μέρα. Πάντα ήμουν άριστος μαθητής και η ίδια το ήξερε. Αλλά μία μέρα αποφάσισε να εξετάσει όλα τα παιδιά προφορικά στην ιστορία. Κανένας δεν ήξερε τίποτα και επίσης ήταν η μοναδική μέρα που πήγα παντελώς αδιάβαστος. Ντράπηκα κυρίως γι' αυτήν που θα την απογοήτευα παρά για το ρεζιλίκι μου. Με τα πρώτα τρία παιδιά έγινε έξαλλη. Μετά ήρθε η σειρά μου. Πάγωσα! Θυμόμουν μία φράση μόνο που την επαναλάμβανα κάθε τόσο. Μου έλεγε συνεχώς "παρακάτω...". Ντράπηκα περισσότερο. Η ίδια άσθμαινε από τα νεύρα της. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι και πρώτη φορά την έβλεπα σ' αυτήν την κατάσταση. Ακόμα το θυμάμαι. Με τράβηξε με βία, αλλά ο έρως μου δεν μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο, εξ' όσων θυμάμαι τουλάχιστον. Αλλά ένιωσα τον άγγελό μου να με εξολοθρεύει και μπροστά στα μάτια μου έγινε ο άγγελος εξολοθρευτής μου. Ή μάλλον, λόγω της γαλλικής μου εμπειρίας από τότε, mon ange exterminateur... Παρόλο που αδυνατώ να επικοινωνήσω μαζί της γιατί δεν μπορώ να εντοπίσω το τηλέφωνό της, σκέφτομαι να της αφιερώσω το τρίτο μου βιβλίο που γράφω τώρα.

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα ξανθά του μυαλά, που σαν καταρράκτης έπεφταν; (πάνω μου)

Fall on your knees, for he is the Lord (Hallelujah!)

Πρόσφατα ένιωσα κάτι να καταλαμβάνει το είναι μου. Κάτι ακαθόριστο και άγνωστο. Επί μέρες προσπαθούσα να καταλάβω τι πραγματικά ήταν αυτό. Και ξαφνικά φωτίστηκα! Ναι ήταν η έλλειψη. Χειρότερη από των μανιωδών καπνιστών, των αλκοολικών και των ναρκομανών (ποτέ δεν έχω υπάρξει κάτι από τα παραπάνω, αλλά ήμουν βέβαιος για την ισχυρότητα της έλλειψης!) που δεν έχουν πάρει τη δόση τους. Ήταν η έλλειψη του Παπακαλιάτη από τα τηλεοπτικά δρώμενα. Που πας ρε κύριος; Μας ρωτάς εάν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα σήριάλ σου; Εδώ εγώ που δε σε παρακολουθούσα, ένιωθα το νεφέλωμα της "παπακαλιατικής δημιουργίας" πάνω από την πόλη (άσχετα που εγώ το φοβόμουν ως δαμόκλειο σπάθη). Και ξαφνικά τίποτα! Απολύτως! Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου έρχεται δεύτερο ανηλεές χτύπημα (ποια 400 χτυπήματα του Truffaut, εδώ μιλάμε για ένα που με εξόντωσε!). Η Ντενίση πάτωσε με το "Funny Girl"! To σύμπαν κατέρρευσε! Και τελικά βρήκα τη λύση στο πρόβλημά μου. Όπως διδαχθήκαμε τον Μπαμπινιώτη έτσι να διδαχθούμε αυτά τα ιερά τέρατα της τηλεοπτικής και θεατρικής σκηνής!

• Παπακαλιατικήν: Πώς μπορείς να κλαις την μοίρα σου, έχοντας τριώροφον οικίαν στην Πλάκα, να μιλάς όπως δε θα μιλούσες ποτέ με τους φίλους σου και να κλέβεις τη γυναίκα του αδελφού σου ή την παντρεμένη καλλονή του απέναντι.
• Ντενισικήν: Ως master. Πώς να μιλάς στον James Garner (Απόστολο Γκλέτσο - εραστή σου) του "Victor - Victoria" σαν να μιλάς στην ξεματιάστρα σου.

Αλλά τελικά πέταξα από πάνω μου όλες αυτές τις υπερβολικές απαιτήσεις μου. Εδώ έχουμε τα "Υπέροχα πλάσματα" να ακολουθούν με σέβας την Παπακαλιατικήν θεωρία περί προβλημάτων και την Βίσση να ακολουθεί τις πειστικές (!) εκφράσεις της μεγάλης Ντενίση! Ναι υπάρχει Θεός! Και ύστερα λένε για ξανθά μαλλιά! Εδώ υπάρχουν ξανθά μυαλά!

Φεστιβάλ Τραγουδιού (Play it again Sam)

Λίγο καθυστερημένα θα αναφερθώ στο Φεστιβάλ Τραγουδιού. Είναι απίστευτο πως διακρίνονται πάντα κάποια τραγούδια, υποτίθεται, ψαγμένα και, υποτίθεται, κουλτουριάρικα και σοβαρά (ή μαλλον σοβαροφανή). Θεωρώ ότι το καλύτερο τραγούδι φέτος ήταν το "η ζωή που περιμένει", αλλά δεν περίμενα να διακριθεί. Μου θύμισε λίγο όσκαρ η λογική βράβευσης. Το άμετρο "Αρετούσα" δεν με ικανοποίησε και ιδιαίτερα στο σημείο που η αοιδός του άρχισε να λέει ένα φρικτό πεζό που το χάλασε ακόμα περισσότερο. Και βραβεύτηκε ως η καλύτερη ερμηνεία, σαρώνοντας τα βραβεία. Αλλά το χειρότερο είναι ότι κανένας από την αναβίωση του φεστιβάλ, δεν έκανε καμία ιδιαίτερη επιτυχία. Αρκεί να θυμηθούμε το καλό "της Άρνης το νερό". Πού αλλού εμφανίστηκε ο καημένος τραγουδιστής του μεταξύ των δύο φεστιβάλ; Και σφού συμβαίνει αυτό, γιατί διαμαρτύρονται εντόνως για τα τραγουδιστικά reality shows;

Εν αρχή ην ο λόγος...

Κατ' ουσίαν κανένας δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει σκέψεις κάποιων άλλων, εκτός εάν αυτοί οι άλλοι, έχουν δημιουργήσει κάποιο όνομα. Παραδείγματος χάριν το βιβλίο με τις σκέψεις του Όσκαρ Ουάιλντ πουλάει τρελά. Γιατί είναι ο Όσκαρ. Παρόλα αυτά εμένα μ' αρέσει η ανάρτηση σχολίων που μπορεί να αρέσουν ή και το αντίθετο. Σ΄αυτό αποσκοπεί η δημιουργία αυτού του blog, αλλά και στην ικανοποίηση της ματαιοδοξίας μου... Τώρα, μπορεί να την ικανοποιήσετε ή και το αντίθετο. Πάντως ευχαριστώ.