Αναζητώντας ζωάκι - Αναζητώντας δικαιολογίες

Ανέκαθεν πίστευα πως οι νέοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι σε όλα τα θέματα, παρά τις ορισμένες αντιρρήσεις των παλαιότερων που υποστηρίζουν με σθένος ότι σήμερα χάθηκε ο ρομαντισμός, η ευχαρίστηση σε μικρές απολαύσεις της ζωής και γενικά ότι τα σημερινά παιδιά ζητάνε όλο και περισσότερα.

Ωστόσο, πρόσφατα έμαθα ότι ο Α. γιος της καλής μου φίλης και μελλοντικής συγγενούς μου (ελπίζω) Γ. έχει μεγάλες δόσεις οικολογικής ευαισθησίας να τού τριβελίζουν - συν τοις άλλοις - το μυαλό. Ο Α. είναι 14 ετών, αλλά - εκτός του αδαμάντινου χαρακτήρα του - οφείλω να ομολογήσω ότι διαθέτει έντονο το στοιχείο της οικολογικής ευαισθησίας. Δεν γνωρίζω εάν αυτό ενισχύθηκε από τα τελευταία δυσάρεστα συμβάντα (πρόσφατες πυρκαγιές), αλλά εντοπίζω στο χαρακτήρα του πολλά από τα στοιχεία του δικού μου παρελθόντος. Νιώθει έντονα ότι ελπίδα στο να ανακάμψει η φύση, λόγω του βιασμού που επιβάλλουμε στον πλανήτη διαρκώς, δεν υπάρχει, αλλά δεν μένει αμέτοχος και παθητικός. Χρησιμοποιεί την ευφυία του ποικιλοτρόπως, κυρίως για να βοηθήσει το περιβάλλον. Αδυνατεί να βρει κοινή - οικολογική - συνισταμένη επικοινωνίας με συμμαθητές του και αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να μην μπορεί να δραστηριοποιηθεί σε συλλογικό επίπεδο. Εχθές είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω μετά από πρόσκληση της μητέρας του. Μαθαίνοντας ότι έχω γίνει ένας είδος αναδόχου για ζώα υπό εξαφάνιση, επεδίωκε αυτή τη συνάντηση εδώ και καιρό. Μετά από το φαγητό καθίσαμε στο internet ψάχνοντας οικολογικές οργανώσεις που να ζητάνε μία πιο άμεση υποστήριξη από την οικονομική. Κάποια στοιχεία βρήκαμε αλλά όχι τη δυνατότητα της "υιοθέτησης" ενός ζώου (κάτι που σημαίνει κάλυψη μέρους των εξόδων του - με αντάλλαγμα αποστολή υλικού για την πορεία της φώκιας, φωτογραφίες και τη δυνατότητα να ονομάσει ο ανάδοχος το ζωάκι που επιλέγει). Ωστόσο, έγινε υποστηρικτής ακόμα σε μία οργάνωση. Αυτή είναι η μία όψη του σημερινού μας κόσμου. Η ενθαρρυντική. Ακολουθεί η άλλη.
Κουμπάρος του Μ., αγαπημένου μου θείου, είναι ένας κύριος γύρω στα 60, ο οποίος όχι μόνο δεν έχει ίχνος οικολογικής συνείδησης, αλλά χλευάζει όσους επιδεικνύουν ελάχιστη ανησυχία για την πορεία του πλανήτη. Η βασική του ιδέα συνοψίζεται στη θεωρία ότι κανένα ζώο, από λιοντάρι μέχρι σκιουράκι, δε χρειάζεται να υπάρχει. Τα ελάφια, αγριογούρουνα ζαρκάδια κλπ. υπάρχουν μόνο για να τα γευόμαστε εμείς. Η τροφική αλυσίδα, εν ολίγοις, πιστεύει ότι αποτελεί μία πλάνη. Εξοργίζεται με τους ευσυνείδητους ψαράδες που σκίζουν τα δίχτυα τους για να απελευθερώσουν μία φώκια - μισητό είδος για τον ίδιο - ή ένα δελφίνι που μπλέχτηκε στα δίχτυα τους. Λες και έσκισαν τα δικά του. Κάποτε είχα τσακωθεί έντονα μαζί του και πρόσφατα τον συνάντησα για να αντιληφθώ ότι οι ιδέες του δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο. Δεν δυσανασχετεί με τις φωτιές και δεν ενοχλείται από τις κλιματολογικές αλλαγές. Και αναρωτιέμαι: Σε έναν τέτοιο κόσμο ποια μπορεί να είναι η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών του Α. έναντι του παραπάνω κυρίου; Ωστόσο, η άνιση μάχη, θα έπρεπε να συνεχίζεται απρόσκοπτη από τις επιρροές ακραίων παραδειγμάτων όπως του δεύτερου. "Keep fighting for the environment - destroy silly excuses". Να ένα σύνθημα που θα έπρεπε να υιοθετήσουν όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι το περιβάλλον βρίσκεται στην χείριστη θέση και δεν παίρνει άλλο να αγνοούμε όλα αυτά που θα αντιμετωπίσουμε προσεχώς, αν δεν αλλάξουμε τακτική...