Καουρισ(Μάκη)...

Παλιότερα είχα την ευκαιρία να βλέπω πολύ κινηματογράφο. Και λόγω ελευθέρας εισόδου σε δημοσιογραφικές προβολές, έβλεπα και πολλές δωρεάν (και) έξτρα παραστάσεις σε κινηματογράφους που παίζουν σινεφίλ ταινίες.

Βρισκόμενος στην Αγγλία για δεύτερη φορά, τηλεφώνησα σε έναν φίλο μου, ονόματι Μάκη να πάμε να δούμε κινηματογράφο. Δουλειά δεν είχα, βαριόμουν μόνος, οπότε η αποδοχή της πρόσκλησής μου ήταν, τω όντι, κάτι που με χαροποίησε (!) ιδιαίτερα (ναι, ήταν τότε που αμφισβήτησα την ύπαρξη του Θεού. Θα δείτε γιατί). Τον Μάκη μου τον γνώρισε μία θεία μου που ζει στο Eastend, ωστόσο ήξερε άπταιστα ελληνικά (η γνώση του βέβαια περιοριζόταν σε βρισιές). Ως γνήσιος τζέντλεμαν, ρώτησα τον Μάκη τι ταινία θα ήθελε να δούμε. Παρόλο που δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σινεφίλ (γενικά παρακολουθούσε Στίβεν Σιγκάλ, Ζαν - Κλωντ Βαν Ντάμ και Μπρους Γουίλις στα πολύ κακά του), με μεγάλη μου έκπληξη μου δήλωσε ότι θα ήθελε να δει λίγο κουλτούρα. Σε μία φτωχή κινηματογραφικά σεζόν, τού είπα ότι στο "Marty's" έπαιζε Καουρισμάκι και συγκεκριμένως την ταινία "Οι γυναίκες με τα σπίρτα". Περιχαρής ο Μάκης που βρήκαμε εισιτήριο (στο σινεμά ήμασταν μόνοι μας εκτός από μία κυρία cultural freak με χτένισμα πιο σύνθετο και από τον κύβο του Ρούμπικ), έδειχνε ανυπόμονος να μπούμε στην αίθουσα. Από τα πρώτα πλάνα ο Μάκης άρχισε να ασθμαίνει, να ανοίγει τα κουμπιά του πουκαμίσου του, να σηκώνει τα μανίκια, να σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπό του, να λέει "Οh my god", με λίγα λόγια να βαριέται (μάλλον δεν καταλάβαινε) και ακολούθησε ένας διάλογος στα πρώτα είκοσι λεπτά, που ταιριάζει σε καλλιεργημένα άτομα (σημειωτέον - ο διάλογος παρουσιάζεται μεταφρασμένος, εκτός από τις βρισιές που πιστεύω ότι θα καταλάβετε):
- Άντε ρε μαλάκα πότε τελειώνει αυτή η μαλακία;
-Εσύ ήθελες κουλτούρα, εγώ σε προειδοποίησα.

-Που να ξέρω ρε μαλάκα ότι θα ήταν ξενέρωτο το έργο; Αυτή η καριόλα γιατί δεν μιλάει;

- Μιλούσε προηγουμένως...
- Δεν μου είπες ρε μαλάκα ότι δεν έχει κλωτσομπουνίδι.
- Σε ταινία τέτοιου είδους περίμενες κλωτσομπουνίδι;
- Γιατί ρε, στα "Δάκρυα του Ήλιου" πως και είχε; Αυτή η ταινία δεν ήταν κουλτουριάρικη;

Μετά από αυτό το απόφθεγμα εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να υπεραμυνθώ των θέσεών μου όσον αφορά τού τι σημαίνει κουλτούρα. Φύγαμε άρον - άρον από τον κινηματογράφο και τρέξαμε σε ένα Multiplex. Αφού ο Μάκης αγόρασε δύο μεγάλα κουτιά ποπ κορν (μόνο για τον εαυτό του αφού εγώ αρνήθηκα) κλείσαμε εισιτήρια για το μαγαλύτερο μνημείο υποκουλτούρας που γυρίστηκε ποτέ μετά το "Scary movie 3". Το "Scary movie 2". Στο πρώτο πεντάλεπτο ο Μάκης δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τα γέλια τραντάζοντας ολόκληρη τη σειρά. Εγώ απεγνωσμένα προσπαθούσα να ανακαλύψω το αστείο στην ταινία, αλλά εις μάτην... Τα ποπ κορν έπεφταν κάτω καθώς το κουτί μπαλάτζαρε δεξιά κι αριστερά, αφού ο Μάκης κρατούσε μια το στομάχι του μια το ποπ - κορν.

Στο διάλειμμα δεν παρέλειψε να αγοράσει nachos με διπλό cheddar, coca - cola και κάτι ελεεινές καραμέλες με μέντα (συνήθεια που απέκτησε ζώντας στην Αγγλία). Εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθώ αυτήν την κτηνωδία, την οποία ο Μάκης απνευστί απολάμβανε. Αλλά επειδή είχα αποφασίσει να υποστώ το μαρτύριο της φιλίας του Μάκη δεν έβγαλα λέξη.
Μετά την ταινία βρήκαμε τα πιο πρόχειρα McDonalds που ήταν ανοιχτά. Εγώ αγόρασα μία κρέπα (εγχείρημα που επιχείρησε να πλασάρει για ένα φεγγάρι η ΜacDonalds και - φευ - το απέσυρε), και ο Μάκης ένα Βig Mac, δύο μερίδες πατάτες με ketchup και πικάντικη μουστάρδα και 500 ml coca - cola (να μου επιτρέψετε να προσθέσω ότι ο Μάκης είναι πολύ αδύνατος). Η κρέπα μου ήταν σαν σολόδερμα με σοκολάτα που έτρεχε σαν ρόφημα δεξιά κι αριστερά παρασέρνοντας τα θρύμματα μπισκότου και φουντουκιού που ζήτησα με επιμονή να προσθέσουν, ενώ ο Μάκης απολάμβανε με ιαχές την κάθε μπουκιά του ορμονικού φαγητού του.
Ευτυχώς, τον τρίτο χρόνο που πήγα στην Αγγλία, η παραμονή μου ήταν βραχύβια. Οπότε δεν είχα ξανά την ευκαιρία να βρω τον Μάκη και να παρακολουθήσουμε κανέναν Καουρισ(Μάκη)... Α ρε θεία!...