H (απελπιστικά πολλή) μελωδία της ευτυχίας...

"Eντελβάαααις, Εντελβάαααις..."

Χρόνια και χρόνια διατριβής πάνω στο θέμα, και αφού σπούδασα το επάγγελμα, αποφάσισα να εκφράσω την ίδια απορία που δεν κατάφερα να λύσω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σε 'σας εναποθέτω τις τελευταίες μου ελπίδες για να λύσω αυτό το μυστήριο. Ένα σημαντικό θεατρικό και (όταν μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη) κινηματογραφικό είδος είναι το μιούζικαλ. Με συγκεκριμένη πλοκή στην οποία πλέκεται ένα συγκεκριμένο σενάριο με διαλόγους - κυρίως - τραγουδιστούς. Πριν συνεχίσω να πω ότι η όπερα μου αρέσει πολύ και κάποια μιούζικαλ τύπου "Βίκτωρ - Βικτώρια", στα οποία η Τζούλι Άντριους (και όχι βέβαια η Ντενίση) τραγουδάει μόνο στα θεατρικά της νούμερα, επίσης μου αρέσουν. Αλλά τι κακό είναι αυτό με τα μιούζικαλ Broadway και Westend; Για να μην εξαντλήσω όλο το blog με τους διάφορους τίτλους θα αναφερθώ σε ένα αρκετά παλιό και εκτιμημένο από κοινό και κριτικούς: Την "Μελωδία της ευτυχίας".
Κατ' αρχάς να πω ότι πιστεύω ότι το έργο δεν μπορεί να το δει κανένας άνδρας μέχρι το τέλος. Είτε πρόκειται για το θεατρικό είτε για την κινηματογραφική διασκευή. Σε χαρά τραγούδι, σε λύπη τραγούδι, σε βρισίδι τραγούδι, αλλά όχι κι από τον φον Τραπ! Ο βλοσυρός και αυστηρός πατέρας (βγάλτε το σκασμό, κωλόπαιδα μη σας πάρει ο διάολος τον πατέρα) ανακαλύπτει τον τρυφερό του εαυτό μέσα από την γκουβερνάντα Μαρία. Κι εκεί που τα παιδιά του (από την τριαντάρα κόρη του - παίζει τη δεκαεξάχρονη, αλλά που να πείσει - μέχρι το στρουμπουλό στερνοπούλι του) τραγουδάνε σε παράταξη αρτηριοσκληρωτικής στάσης, νά σου πετάγεται και ο Φον Τραπ, αυστηρός (αρχικά). Και αφού μας έχει πείσει για την αυστηρότητά του, σκάει ένα χαμόγελο copyright από την "Αλίκη στο ναυτικό" όταν η μακαρίτισσα τραγουδάει το "Τράβα μπρος". Μπρος τραβάει και ο Φον Τραπ, αρπάζει την κιθάρα και αρχίζει να τραγουδάει ένα πολύ αρρενωπό τραγούδι:

Edelweiss, Edelweiss
Every morning you greet me
Small and white, clean and bright
You look happy to meet me

Blossom of snow may you bloom and grow
Bloom and grow forever

Edelweiss, Edelweiss
Bless my homeland forever

Πού οφείλεται το γεγονός ότι οι γυναίκες αρέσκονται στο να βλέπουν τον φον Τραπ λουλουδού στ' "Αστέρια", ενώ εμείς απελπιζόμαστε μόλις κοιτάει με λαχτάρτα την κιθάρα; Είναι η έλλειψη ρομαντισμού; Δεν νομίζω αφού οι άνδρες είναι μάλλον περισσότερο ρομαντικοί. Αλλά οφείλεται μάλλον ότι στις γυναίκες αρέσει περισσότερο το γλυκανάλατο. Και αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε το τραγούδι από τον φον Τραπ, γιατί δεν τραγουδάει κάτι πιο αρρενωπό να μη μοιάζει στην Στρουμφίτα; Αλλά που! Την στρουμφίσαμε.