Μεθαύριο κρεμάται επί αγχόνης...

Αγαπητές και αγαπητοί μου bloggers, σας αφήνω για λίγο. Αύριο φεύγω για την Ελάτη όπου θα τελεστεί το μυστήριο του γάμου μου. Ναι, ναι όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε την Κυριακή 24 Αυγούστου υπογράφω (καθώς λέγεται) την θανατική μου καταδίκη. Άμα ο δρόμος σας βγάλει στην Πόρτα Παναγιά - την εκκλησία που παραθέτω - περάστε να μου πείτε το "Να ζήσετε". Θα επιστρέψω τη Δευτέρα, αλλά Τρίτη θα φύγω με την αγαπημένη μου για πέντε μέρες. Θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω με εσάς από το ξενοδοχείο. Προς το παρόν σας αφήνω λοιπόν γιατί δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς... Kαι μην ξεχνάτε να ψηφίζετε για το blog μου... την αναδιαμόρφωσή του (λέμε τώρα!...). Σας ασπάζομαι!

Κομφορμισμός και απαιτήσεις: Το αστικό δράμα

Οι ιστορίες που μου αναφέρει η αγαπημένη γυναίκα μου, αποτελούν αφορμή για αναρτήσεις που, τουλάχιστον για 'μένα, παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Η ίδια μπορεί να διαφωνεί για την επιμονή μου να τις κάνω θέμα προς συζήτηση, αλλά πιστεύω ότι όλοι, bloggers και μη, αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Πριν δύο μέρες λοιπόν, μου έδειξε μία φωτογραφία (ψηφιακή - για να μην ξεχνιόμαστε) μίας φίλης της, η οποία - όπως φαινόταν (πάντα στην φωτογραφία) - απολάμβανε τη ζεστασιά του συντρόφου της. Ένα θαυμάσιο ζευγάρι. Όπως μου είπε η γυναίκα μου, η κοπέλα αυτή αγαπάει πολύ τον νεαρό, όπως κι εκείνος την κοπέλα. Η κοπέλα έχει σπουδάσει. Το αν οι σπουδές της έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα (καλές απολαβές οικονομικής υφής) είναι μία άλλη υπόθεση. Για τους γονείς της δεν έχει καμία σημασία. Οι σπουδές για την μητέρα της είναι το κλειδί προς την "σωστή" αποκατάσταση. Ο νεαρός από την άλλη είναι γκαραζιέρης - παράδειγμα προς αποφυγή. Η μάνα δεν ενέκρινε ποτέ αυτόν τον δεσμό, πολύ περισσότερο τον αρραβώνα και ακόμα περισσότερο τον γάμο. Υποτίθεται ότι τώρα τον έχει αποδεχτεί. Προκειμένου να μην χάσει την κόρη της, δέχτηκε ό,τι "στραβό" επέλεξε η δεύτερη για την μελλοντική ζωή της. Εξεπλάγην όταν έμαθα ότι η μητέρα υπήρξε και "παιδί των λουλουδιών". Αντικομφορμίστρια από τις λίγες. Αλλά μετετράπη σε κάτι άλλο με τα χρόνια, έγινε κι εκείνη "το ψαράκι της γυάλας" του Μάριου Χάκκα. Αναρωτιέμαι: στα seventies, σκεφτόταν ότι το παιδί της θα υποχρεωνόταν ή στην υποχώρηση ή στη φυγή; Στην υποταγή απέναντι σε μία γυναίκα που θα είχε αποδεχτεί τις συνθήκες που επιβάλλει η αστική τάξη; Εγώ, εσείς και όλοι μας; Πόσο απελπιστικό μπορεί να είναι αυτό; Η μη αποδοχή μίας επιλογής που κάνει τους συγγενείς μας πραγματικά ευτυχισμένους; Και τι θα πει γκαραζιέρης; Επειδή δεν έχει διπλώματα σε μία χώρα που ούτως ή άλλως δεν σημαίνουν και πολλά, τουλάχιστον τώρα; Εκνευρίζομαι όταν παρατηρώ, ιδιαίτερα σε επιαρχιακές κωμοπόλεις, ότι το πτυχίο αποτελεί αυτοσκοπό. Έχω ακούσει να λένε μητέρες στα παιδιά τους, "πάρε το πτυχίο γιατί θα σε κοροϊδεύουν". Τι προωθούμε; Κι άλλους άνεργους, που από φιλόλογοι θα εργάζονται σε fast food, από δικηγόροι θα οδηγούν ταξί, από ιατροί θα δουλεύουν στο μοναστηράκι σαν μικροπωλητές; Πόσο ηλίθιοι στεκόμαστε πολλές φορές; Ο κορεσμός σε όλα σχεδόν τα επαγγέλματα πτυχίου δεν μας έμαθε ακόμα τίποτα; Παρεμπιπτόντως, ο γκαραζιέρης, βγάζει πολύ περισσότερα χρήματα από την κοπέλα. Έτσι, για να μαθαίνουμε σιγά σιγά. Τώρα τι θα προτιμούσε η μητέρα; Έναν χαμηλόμισθο πτυχιούχο για την κόρη της; Την σκλαβιά του παιδιού της στις προτιμήσεις της;

H μετάλλαξη των εικαστικών τεχνών

Πρόσφατα, είχα αποφασίσει να αναρτώ σκέψεις που πιθανόν να ενδιαφέρουν και τους όποιους επισκέπτες μου, αλλά κάτι τέτοιο σήμαινε ότι θα έπρεπε να απορρίψω κάποιες άλλες. Κι επειδή κατ’ εμέ η απόρριψη σκέψεων μπορεί να μετατρέψει αυτομάτως σε εν δυνάμει θύμα της μετριότητας όποιον το κάνει, σκέφτηκα να αναρτήσω ένα αδιάφορο, ίσως για τους περισσότερους, σχόλιο που αφορά την μετάλλαξη της τέχνης της φωτογραφίας και πώς αυτή η κορυφαία εικαστική τέχνη μετετράπη σε φτηνό και άκρως εμπορεύσιμο είδος. Η έλευση της ηλεκτρονικής φωτογραφικής μηχανής, μας απομάκρυνε από το να δούμε και να αντιμετωπίσουμε την φωτογραφία ως τέχνη. Βγάζουμε άπειρες φωτογραφίες και ελέγχουμε σε δευτερόλεπτα την ποιότητά τους (πλάνη πιστεύω, αφού η δυνατότητα φτηνής λήψης – μόνο μπαταρία καταναλώνεις – μας απομακρύνει από το να προσπαθούμε για πιο καλλιτεχνικά άρτιες λήψεις). Εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ τον απλό, συμβατικό τρόπο λήψης. Με εξιτάρει η αναμονή της εμφάνισης του φιλμ και θεωρώ γλυκιά την διαπίστωση για το πόσο όμορφες ή άσχημες λήψεις έχω κάνει λίγο καιρό πριν. Η αυτοματοποίηση έβλαψε την φωτογραφία ως τέχνη, η ευκολία του στιγμιαίου ελέγχου λήψης, τα εφέ που προσθέτεις, το ως ένα βαθμό photoshop που επιτυγχάνεις, άρχισε να εξαλείφει την, ούτως ή άλλως, τρεμοπαίζουσα γοητεία της λήψης. Όπως ο δίσκος βινυλίου έδωσε τη θέση του στο cd, αλλά χάθηκε ο πλούσιος, μεστός του ήχος, αφού αντικαταστάθηκε από τον «μεταλλικό» του συμπιεσμένου απογόνου του, έτσι και η συμβατική φωτογραφική τείνει να δώσει τη θέση της στην ηλεκτρονική που ετοιμάζεται να τη διαδεχτεί. Εχθές δώρισα στην προσεχή γυναίκα μου μία εξαιρετική ανθοδέσμη από πορτοκαλί lilium. Εντυπωσιασμένη από τη ζωντάνια των λουλουδιών άρχισε να τα τραβάει φωτογραφίες με την ηλεκτρονική φωτογραφική της μηχανή. Δεν στόχευε στην ποιότητα της λήψης, αλλά την ποσότητα. Μέσα στις δεκάδες λήψεις θα υπήρχαν δύο τρεις καλές, όπερ και εγένετο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μία καλή συμβατική φωτογραφική μηχανή είναι καλύτερη από μία ψηφιακή Leica. Και αυτό γιατί ακόμα δεν μπόρεσε να αντικατασταθεί το μεστό χρώμα και η ευκρίνεια του φιλμ. Η φωτογραφία είναι η απόδειξη πώς ο εκσυγχρονισμός, η πλήρης εμπορευματοποίηση, αλλά και η ταχεία αυτοματοποίηση έβλαψε κυρίως και μετά ωφέλησε τις διάφορες εκφάνσεις της τέχνης. Tελικά η ψηφιοποίηση μπορεί να υπερνικήσει την ποιότητα ενός φιλμ ή αποτελεί τον τρόπο για να δεχθούμε την μετριότητα ως την βέλτιστη λύση;

R for "Reunion", U for "Unknown"!

Tώρα που ο γάμος μου πλησιάζει απειλητικά αρχίζω να μπαίνω στην τελική ευθεία ακόμα και συναισθηματικά. Λοιπόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα ενός γάμου, είναι μάλλον οι προσκλήσεις. Παραγγέλνεις έναν μεγάλο αριθμό προσκλήσεων και καμιά τριανταριά παραπάνω για να συνειδητοποιήσεις ότι κι αυτές οι παραπάνω προσκλήσεις, τελικά είναι μικρό δείγμα που σου εξομολογείται μυστικά, ότι πάλι φάνηκες μη προνοητικός. Από το πουθενά ξεπετάγονται νέα άτομα που πρέπει να προσκαλέσεις. Φίλοι φίλων που γνώρισες σε κάποιο πάρτι ή κάποιο περασμένο καλοκαίρι και τους είχες υποσχεθεί ότι δε θα παραλείψεις να τους στείλεις πρόσκληση στον μελλοντικό και τότε, τόσο μακρινό γάμο σου. 30 έξτρα προσκλήσεις πού θα πρωτοστείλω; Και να που εμφανίζονται κι άλλα άτομα! Τηλεφωνώ προχθές σε μία πάλαι ποτέ κολλητή φίλη από το φροντιστήριο που πήγαινα το 1997 - 98 για να την προσκαλέσω στο γάμο. Μαθαίνω ότι η αδελφή της, μόνιμη κάτοικος του Birmingham είναι δίπλα της και επιθυμώ να της μιλήσω. Τη ρωτάω πότε ήρθε, αστειευόμαστε, γελάμε... Μου αναφέρει ότι πρόσφατα είδε μία πολυαγαπημένη καθηγήτρια που είχαμε στο φροντιστήριο και που την θυμόμουν με όλες τις λεπτομέρειες που ένα παιδί 17 χρονών θυμάται μία γοητευτική καθηγήτρια... Ρωτάω για το τηλέφωνό της, τίποτα! Δε θα μείνω με σταυρωμένα χέρια. Τηλεφωνώ στις πληροφορίες τηλεφωνικού καταλόγου. Δύσκολο να τη βρω αφού το τηλέφωνό της μάλλον είναι στο όνομα του συζύγου της. Το 1998 περίπου είχαμε πάει στον γάμο της. Λέω το όνομα, σπάνιο μου φάνηκε, αλλά πάνω από δέκα εμφανίστηκαν. Αρχίζω και τηλεφωνώ σε κάθε τηλέφωνο. Η κάθε γραμμή είναι σαν τις τσέπες. Στην τελευταία βρίσκεις αυτό που ψάχνεις. Αφού λοιπόν πολλές ευγενικές κυρίες μου έκλεισαν το τηλέφωνο λέγοντάς μου πως ποτέ δεν υπήρξαν εκπαιδευτικοί και, μία μου τόνισε πριν τολμήσω να μιλήσω "αμάν μας πρήξατε με τις πιστωτικές κάρτες", φτάνω και στη γραμμή που έχει μείνει τελευταία. Τρέμω. Γεμάτος συγκίνηση ζητάω την κυρία Ε. Μισό λεπτό μου απαντάει ο σύζυγος και περιμένω... Ακολουθεί επακριβώς ο παρακάτω διάλογος.
- Παρακαλώ;
- Ξέρεις θα σου φανεί περίεργο. Μήπως κάποτε δίδασκες;
- Και τώρα διδάσκω. Προετοιμάζομαι να της πω ποιος είμαι. Μήπως δίδασκες και στο φροντιστήριο Α;
- Ναι. Ιδρώνω εγώ.
- Είμαι ένας παλιός μαθητής σου. Σε είδε η Τ πριν λίγες μέρες και ήθελα να σου τηλεφωνήσω...
- Τ; πες μου επίθετο. Σοκαρίστηκα. Είναι δυνατόν να μην τη θυμάται; Περασαν βέβαια δέκα χρόνια αλλά...
- Ι. είναι το επίθετό της, είναι αδελφή της Χ.
- Α ναι δύο δίδυμες αδελφές, κάτι θυμάμαι. Δεύτερο σοκ. Πώς είναι δυνατόν εμείς που τη θυμόμαστε τόσο να μην μας θυμάται σχεδόν καθόλου; Εσύ ποιος είσαι;
- Τι να σας πω εγώ είμαι ο τάδε...
- Επίθετο πες μου. Τρίτο σοκ. Δεν με βλέπω καλά. Της το λέω.
- Σε θυμάμαι αρκετά καλά. Αρκετά; σκέφτομαι. Σοκάρομαι ξανά. Εγώ θυμάμαι κάθε σχόλιο για κάθε εργασία!
Αρχίζω και συζητάω για ώρα μαζί της. Σύντομα θυμάται τους περισσότερους. Της δηλώνω ότι νιώθω συγκινημένος. Ακούω ξεφωνητά. Έχει παιδιά! Απέκτησε παιδιά! Η Ε. μικρούλα τότε απέκτησε παιδιά! Η 26χρονη κοντεύει τα 40! Θεέ μου. Αλλά μήπως κι εγώ δεν είμαι ένα βήμα πριν τα 30;
- Θέλω να σου στείλω μία πρόσκληση για το γάμο μου, της λέω.
- Τι ευχάριστο, δεν το πιστεύω. Βεβαίως! Η διεύθυνσή μου είναι η τάδε. Θέλω να σας ξαναδώ όλους. Να οργανώσουμε ένα reunion. To κανονίζουμε. Αλλά αυτά που εγώ θεωρούσα αξέχαστα, να που τελικά δεν είναι αξέχαστα από όλους. Ελπίζω μονάχα να μην χρειαστεί να ξανασυστηθούμε από την αρχή... Νιώθω ήδη σοκαρισμένος... και πραγματικά απογοητευμένος. Μου έδωσε και τα τηλέφωνα ακόμα δύο αγαπημένων καθηγητριών που διατηρούν επαφές μαζί της. Αν και οι άλλες δύο καθηγήτριες του φροντιστηρίου με θυμούνται αμυδρά δε θα είμαι καλά για αρκετό καιρό...

Απάνθρωπη τέχνη υφίσταται;

Σε έκθεση της bienarte, ένας "καλλιτέχνης" ονόματι Guillermo Vargas, o επονομαζόμενος "Habacuc", παρουσίασε ένα "καλλιτεχνικό" έργο, απάνθρωπο και βάναυσο. Μάζεψε ένα αδέσποτο σκυλί από τους δρόμους, το έδεσε με ένα κοντό σκοινί και το άφησε μέχρι να πεθάνει χωρίς καμία φροντίδα. Καθόλου τάισμα, καθόλου πότισμα. Μάλιστα απαγόρευσε σε μερικούς ανθρώπους να του δώσουν τροφή και νερό. Τελικά το σκυλί, όπως ήταν φυσικό ψόφησε αβοήθητο. Στην προσεχή bienarte δήλωσε ότι θα το ξανακάνει. Η bienarte βράβευσε το "έργο" του με το πρώτο βραβείο, τον υποστήριξε και τού έδωσε την άδεια θεωρώντας πώς το δημιούργημά του ήταν τέχνη. Σε όσους διαβάσουν την παρούσα ανάρτηση, τους θερμοπαρακαλώ να υπογράψουν κατά της άδειας που παραχωρήθηκε στον ελεεινό Habacuc που δηλώνει καλλιτέχνης. H διεύθυνση για τη συγκέντρωση υπογραφών είναι η εξής: http://www.PetitionOnline.com/13031953/ Επίσης εμφανίζεται στο τέλος του μικρού video.

Υ.Γ. Ο ίδιος ο "καλλιτέχνης" δήλωσε ότι δεν ένιωσε καμία τύψη γιατί το σκυλί θα πέθαινε ούτως ή άλλως στους δρόμους! Και ότι με αυτόν τον τρόπο δήλωνε το πρόβλημα των αδέσποτων!

Η φωνή του Oscar Wilde...

Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και ελάχιστα με το έργο του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα Oscar Wilde ή έχει διαβάσει μία βιογραφία του ή τέλος πάντων τον ενδιαφέρει η προσωπικότητά του θα έχει αντιληφθεί πως αναφέρεται συχνά ότι, εκτός από το κορυφαίο λογοτεχνικό του ύφος, την ιδιορρυθμία και τις απόψεις του, διέθετε και μία φωνή που έκανε τους ακροατές να πάλλονται στον ρυθμό της. Προσωπικά, όταν διάβαζα για τη φωνή του είχα ιδιαίτερα εξημμένη φαντασία για το πώς μπορεί να ήταν. Σχετικά πρόσφατα, υποτίθεται ότι ανακαλύφτηκε μία μπομπίνα στην οποία ο Oscar Wilde μαγνητοφώνησε τη φωνή του απαγγέλλοντας δύο στροφές από το περίφημο ποιητικό του έργο «Η Μπαλάντα της Φυλακής Reading» («The Ballad of Reading Gaol») σε μία έκθεση στην γαλλική πρωτεύουσα. Πολλοί επιστημονικοί αναλυτές ισχυρίζονταν ότι πράγματι η φωνή ανήκει στον συγγραφέα, αλλά δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο. Οπότε κάλεσαν τον ένα γιο του Wilde, τον Vivian για να διαπιστώσουν εάν εν τέλει επρόκειτο για τη φωνή του. Ο Vivian την αναγνώρισε τότε, αλλά λίγο καιρό μετά δήλωσε πώς δεν ήταν τόσο σίγουρος, πιθανόν για να μην εκμεταλλευτούν την φωνή του πατέρα του σαν ένα άκρως εμπορεύσιμο είδος. Η ηχογράφηση είναι μαγνητική (κάτι που σημαίνει πολύ κακής ποιότητας), αλλά είναι αυθεντική 100% όσον αφορά την εποχή που μαγνητοφωνήθηκε και ταιριάζει με την εποχή που ο συγγραφέας βρισκόταν στο Παρίσι και μάλιστα τότε που είχε επισκεφτεί την έκθεση. Όποιος αποφασίσει να την ακούσει θα διαπιστώσει το στόμφο του συγγραφέα και μία άκρως γοητευτική φωνή. Παρουσιάζει ενδιαφέρον, ακόμα κι αν δεν πρόκειται για την δική του φωνή. Οι στροφές που διαβάζει είναι οι εξής:

In Reading gaol by Reading town
There is a pit of shame,
And in it lies a wretched man
Eaten by teeth of flame,
In a burning winding-sheet he lies,
And his grave has got no name.

(And there, till Christ call forth the dead,
In silence let him lie: παραλείπεται)

No need to waste the foolish tear,
Or heave the windy sigh:
The man had killed the thing he loved,
And so he had to die.

H «Οικονομική Φρίκη» και ο Romand

Mε αφορμή μία ταινία του Laurent Cantet με τίτλο «L'Emploi Du Temps» («Ελεύθερος Ωραρίου») μελέτησα το γνωστό δοκίμιο της Forestier για την «Οικονομική Φρίκη» και πώς μπορεί ο περιοριστικός κλοιός του οικονομικού ελέγχου, ο οποίος "φυλακίζει" τον κάθε ένα από εμάς, να οδηγήσει στις πιο τρελές σκέψεις και πράξεις. Η ταινία βασίστηκε, εν μέρει, στην παράξενη ζωή του εγκληματία Jean - Claude Romand, ο οποίος εξαπατούσε για 18 χρόνια την οικογένεια του προσποιούμενος τον πλέον υπερεπιτυχημένο γιατρό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν άνεργος και ζούσε από εμβάσματα συγγενών και φίλων, τους οποίους διαβεβαίωνε ότι προορίζονταν για τις έρευνές του στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Όταν κινδύνεψε να διαρρεύσει το μυστικό του, σκότωσε τη σύζυγό του, τα δύο του παιδιά, τους γονείς και τον σκύλο τους. Τελικά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Αλλά τι μπορεί να οδήγησε τον εν δυνάμει (και εν τέλει) εγκληματία Jean - Claude Romand στο να αποκρύψει την αλήθεια και να προσποιηθεί το γιατρό; Επρόκειτο για παράφρονα; Θα μπορούσε να ισχύει. Αλλά μήπως η αλήθεια κρύβεται σε κάτι πιο βαθύ; Μήπως στην κοινωνική πίεση που ασκείται στον καθένα, αφού προωθείται η άποψη, πώς η αξία μας βασίζεται στην εργασία μας και η κοινωνική καταξίωση στην επαγγελματική μας επιτυχία; Μήπως και ο Jean - Claude Romand υπήρξε ένα από τα θύματα της «Οικονομικής Φρίκης» που περιγράφει τόσο εύστοχα η Forestier; Πιστεύω ότι οδηγήθηκε στους πολλαπλούς φόνους, τρέμοντας στην ιδέα πώς η φαινομενικά ιδανική ζωή που είχε επινοήσει θα κατέρρεε και θα φανέρωνε στα μάτια της οικογένειάς του έναν, όχι ψεύτη, αλλά μάλλον «ανίκανο» οικογενειάρχη, ο οποίος θα αδυνατούσε να συντηρήσει την οικογένειά του. Εξάλλου ο χαρακτηρισμός του «ψεύτη» πονάει πολύ λιγότερο από εκείνον του «ανίκανου». Για το λόγο αυτό, προτίμησε να συντηρήσει ένα ψέμα για 18 χρόνια, που αν δεν υπήρχε κίνδυνος να μαθευτεί θα το συντηρούσε ακόμα. Η επιμονή του να μάθει αρκετά γύρω από ιατρικά θέματα, ίσως εξηγεί την αγωνία του για το όλο θέμα. Δεν προσπαθώ να παίξω το δικηγόρο του διαβόλου, αλλά έχω την εντύπωση πώς ό,τι καλλιεργείται από την κοινωνία, επηρεάζει άμεσα το κάθε μέλος της. Εάν τελικά, δεν εκπληρωθούν οι προσδοκίες των συγγενών που βασανίζουν διαρκώς κάθε άνθρωπο, χωρίς εξαιρέσεις, και εκείνος αποτύχει οικτρά στο να «ακολουθήσει» τις επιταγές του κοινωνικού συνόλου, μπορεί να οδηγηθεί σε περίεργες καταστάσεις και ενίοτε στην ολοκληρωτική παραφροσύνη. Στη φωτογραφία του Romand, εντόπισα ένα βλέμμα που ανήκει σε έναν άνθρωπο μάλλον φοβισμένο, σίγουρα συγκεχυμένο και πιθανόν θύμα μίας άτυπης, αλλά αποδεκτής κοινωνικής θεωρίας που συνοψίζεται στη φράση «Έχω χρήμα, άρα υπάρχω»…

Η αξεπέραστη ματαιοδοξία μας...

Ακόμα δεν ανακαλύφθηκε μία κλίμακα μέτρησης της ματαιοδοξίας του ανθρώπου. Και είναι ανώφελο, διότι συνέχεια θα καταρρίπτονται τα ρεκόρ. Με αφορμή την αντιπαλότητα μεταξύ δύο θρυλικών εταιρειών κατασκευής τεραστίων διαστάσεων πλοίων, αποφάσισα να αναρτήσω αυτό το post. Εκατέρωθεν εξαπολύονται απειλές για μηνύσεις μεταξύ των δύο εταιρειών και οι οποίες κάνουν το γύρο του κόσμου σαν κάτι επουσιώδες, γελοίο και άνευ σημασίας. Ο λόγος για την αντιπαλότητα αυτή αποτέλεσε μία διαφημιστική καμπάνια για ένα από τα δύο μεγαλύτερα υπερωκεάνια του κόσμου. Το "Queen Mary 2" (της εταιρείας Cunard Line - άνω φωτό). Το δεύτερο είναι το "Freedom of the Seas" (της εταιρείας Royal Caribbean International - κάτω φωτό). Tα δύο γιγάντια υπερωκεάνια ξεπερνούν κατά (πάρα) πολύ τη χωρητικότητα, την πολυτέλεια, το μήκος, το πλάτος και το ύψος του θρυλικού "Τιτανικού". Όταν ανακοινώθηκε, λοιπον, ότι το "Queen Mary 2" είναι το μεγαλύτερο πλοίο που κατασκευάστηκε ποτέ η εταιρεία που ναυπήγησε το "Freedom of the Seas" εξαπέλυσε δριμύ κατηγορώ εναντίον της αντίπαλης εταιρείας που "παραπλάνησε σκοπίμως το παγκόσμιο επιβατικό κοινό. Ναι μεν είναι μακρύτερο το "Queen Mary 2", αλλά το "Freedom of the Seas" είναι πιο πλατύ και πιο ψηλό. Πιο πολυτελές και πιο μεγαλόπρεπο. Aς μην ξεχνάμε πώς το προαναφερθέν πλοίο ζυγίζει 148.528 τόνους, ενώ το καμάρι της εταιρείας μας ζυγίζει 154.407 τόνους και διαθέτει πάνω από 1800 δωμάτια. Με αυτή τη λογική ο λευκός μας γίγαντας είναι αυτός που θα έπρεπε να ονομάζεται ως το μεγαλύτερο κρουαζιερόπλοιο!" Και αυτή η αντιπαλότητα συνεχίζεται. Έχει τόσο μεγάλη σημασία για το ποιο πλοίο θα προκαλέσει μεγαλύτερο θαυμασμό στο πέρασμά του; Και ποιο θα καταφέρει να πνίξει περισσότερο κόσμο αν βυθιστεί αύτανδρον; Σαν να βλέπω τα πρωτοσέλιδα. "Ναι, σε μία παράλληλη βύθιση, αποδείχτηκε ότι το "Freedom of the Seas" χωρούσε περισσότερο κόσμο από ότι το "Queen Mary 2", το οποίο επίσης βυθίστηκε!". Και μη χειρότερα να λέμε, διότι όσο περισσότερο αυξάνεται η μεγαλομανία και η ματαιοδοξία μας, τόσο μεγαλύτερα πλοία - και όχι μόνο - θα βλέπουμε. Και τόσο περισσότερα λιμάνια δε θα μπορούν να τα δεχτούν. Για του λόγου το αληθές, η εταιρεία Royal Caribbean International, πρόκειται μέσα στο 2009 να ναυπηγήσει νέο και πολύ μεγαλύτερο πλοίο με την νέα ονομασία "Οasis Class". Άραγε ποια θα είναι η αντίδραση της εταιρείας Cunard;

Προς το παρόν, τα δύο γιγάντια πλοία αρμενίζουν σκίζοντας τις θάλασσες και συναγωνίζονται σε όλα. Ακόμα και στην έκδηλη ματαιοδοξία των εταιρειών που τα κατασκεύασε...

Satisfy my pride!

Νιώθω πολύ περήφανος που ο blogger Toymaker (μετρ του τρόμου στα blog) συνέγραψε και μου αφιέρωσε το τελευταίο του post με τίτλο "Ο Κλόουν" όταν αναιδώς τον "προκάλεσα" να γράψει κάτι τρομακτικό με ήρωα έναν κλόουν freak, για να ξορκίσω τον παιδικό μου τρόμο. Τώρα, δεν ξέρω αν το κατάφερα, πάντως η μίας ανάρτησης ιστορία του είναι εξαιρετική. Τον ευχαριστώ και από το blog μου! (Υ.Γ. Ο κλόουν της φωτογραφίας, είναι ο πιο αποκρουστικός για μένα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Τον αναγνωρίζετε;)

Καλό μήνα!

Καλό μήνα σε όλους με την ευχή, περισσότερα όνειρα να πραγματοποιούνται και περισσότερα ζευγάρια να λούζονται από το φως του ηλιοβασιλέματος…