Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

So much depression!

Τώρα τελευταία ακούω όλο και περισσότερο ότι πολλοί νέοι άνθρωποι πάσχουν από κατάθλιψη βαριάς μορφής. Ακόμα και τα αποτελέσματα των ερευνών είναι ιδιαίτερα απογοητευτικά. Πού οφείλεται το γεγονός ότι άτομα που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους (και έχουν περάσει το στάδιο της εφηβείας, που, ομολογουμένως, μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη) απογοητεύονται τόσο από τη ζωή; Και δεν αναφέρομαι στους emo που λίγο - πολύ αποτέλεσαν μοδάτο συρμό κατά συνείδηση. Αναφέρομαι σ' αυτούς που δεν ακολουθούν κάποιο στυλιστικό ύφος για να δηλώσουν την γενική απογοήτευσή τους, αλλά σ' αυτούς που νιώθουν απελπισμένοι, αβοήθητοι και, ενίοτε, προδομένοι. Σήμερα με πήρε η αρραβωνιαστικιά μου τηλέφωνο για να με συμβουλευτεί, όσον αφορά έναν νεαρό Άγγλο που γνώρισε στο Bristol, ο οποίος γενικά χαρακτηριζόταν από πεσσιμιστικές διαθέσεις, αλλά τώρα που χώρισε, παράγινε το κακό. Απέστειλε σε πολλούς γνωστούς του ένα τραγικό, αν όχι τρομακτικό, μήνυμα, από το οποίο φαίνεται η απελπισία του. Σε έναν τρελό παροξυσμό ανέφερε το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, εύχεται συχνά να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει, αδυνατεί να αφιερωθεί σε διάφορες δραστηριότητες και δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν εργάζεται. Αρκετές από τις λέξεις που χρησιμοποιεί είναι ακατάληπτες κάτι που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία. Σκέφτεται να δημιουργήσει ένα blog, πιστεύοντας ότι θα καταφέρει να βρει ανθρώπους που θα συμμερίζονται την κατάστασή του κι αν μη τι άλλο, θα τον στηρίξουν. Δεν ξέρω εάν φταίει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η πίεση που ασκείται σε όλους τους ανθρώπους, η καταστροφή του περιβάλλοντος, τα προβλήματα που αναπαράγονται ιδιαίτερα στις πιο προβληματικές κοινωνίες, ή ακόμα και η υπερευαισθησία κάποιων ατόμων, αλλά φοβάμαι ότι ο δρόμος που οδηγεί στην απελπισία και πολλές φορές στην αυτοκατστροφική εμμονή, δεν είναι και πολύ μακριά από εμάς...

10 σχόλια:

spyros1000 είπε...

Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ,ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

L' Aesthete Soleil είπε...

To πιθανότερο είναι αυτό. Σε μία άλλη έρευνα, διάβασα σήμερα το πρωί, κατά μέγα μέρος οφείλεται στην αποξένωσή μας από τον περιβαλλοντικό πλούτο.

One Happy Dot είπε...

Μήπως όμως κι εμείς τα παρατάμε πολύ εύκολα? Αν σκεφτείς, δίπλα μας, γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι με πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, με έννοιες και με στεναχώριες που εμείς δεν φανταζόμαστε καν...κι όμως έχουν το κουράγιο αν χαμογελούν. Και να αντλούν κουράγιο από το κάθε τι που βρίκεται μπροστά τους. Σίγουρα ζούμε σε τρελούς και απαιτητικούς ρυθμούς και πολλές φορές κι εγω αναπολώ την εποχή εκείνη που ήμουν πιο μικρή (και αφελώς) δεν είχα και πολλές έννοιες αλλά μήπως τελικά αφήνουμε να μας παρασύρει το ποτάμι και έχουμε σαν "σανίδα σωτηρίας" τη δικαιολογία "μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι"? Και μετά έρχεται η στεναχώρια, η μελαγχολία...η κατάθλιψη και ότι κουβαλάει μαζί...? Οσο για το παιδί που λες, αν θέλει φίλους να βγεί εξω να γνωρίσει κόσμο. Αλίμονο αν η προσωπική επαφή αντικατασταθεί από μια οθόνη...Με φιλικές καλησπέρες...

L' Aesthete Soleil είπε...

Καλησπέρα. Δεν διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά δεν ξέρουμε πόσο και ο ίδιος έχει, πιθανόν, απογοητευτεί από τους φίλους. Εγώ προσωπικά τον θεωρώ άκρως ευαίσθητο, αλλά δεν τον γνωρίζω καθόλου. Τον ξέρω μόνο μέσα από τις περιγραφές της αρραβωνιστικιάς μου η οποία μου είπε ότι είχε τέτοιες τάσεις και παλαιότερα. Όσο για τους ανθρώπους που υπάρχουν δίπλα μας, και πιθανότατα έχουν περιέλθει σε δυσμενείς καταστάσεις, έχεις δίκιο. Ο στόχος είναι να είμαστε δυνατοί, ιδιαίτερα σε μία τέτοια εποχή.

One Happy Dot είπε...

Νομίζω ότι στην περίπτωση που έχει απογοητευτεί από φίλους πρόσωπο με πρόσωπο θα ήταν ουτοπικό και εν μέρει "επικίνδυνο" να αναζητήσει φιλίες μέσω Blog. Κι εγω εχω κάνει φιλίες μέσω του blogging και με ορισμένους ανθρώπους ήταν αυτή η ενασχόληση που μας έφερε κοντά είτε λόγω φυσικής απόστασης είτε απλά λόγω του διαφορετικού του χαρακτήρα μας αλλά...πάντα ήξερα πως είχα φίλους που ήταν ενα τηλεφώνημα μακριά και οχι ενα comment. Όπως και να έχει εύχομαι να βρεί τον τρόπο να σταθεί στα πόδια του και να χαμογελάσει! [σε τελική ανάλυση...τον κάνουμε friend και κοιτάμε όλοι μαζί να τον συνεφέρουμε! :)]

L' Aesthete Soleil είπε...

Μάλλον δεν αναζητάει φιλίες μέσα στο blog, αλλά παρηγοριά. Απλά νιώθει πιθανόν ασφάλεια μέσα σε ένα internet πολυχώρο συζητήσεων. Αν τελικά γίνει blogger και ενημερωθώ για τον τίτλο του blog, ας σπεύσουμε να τον συνεφέρουμε.

Naf είπε...

Εγώ θα διαφωνήσω γενικότερα στο θέμα γιατι η κατάθλιψη είναι αρρώστια δεν είναι συναίσθημα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ψυχολογικών αιτιών (που μπορέι να είναι αγχος, απογοήτευση, πίεση η οτισήποτε) που θα δημιουργήσει υπο πολλές προϋποθέσεις την κατάθλιψη. Και το κυριότερο είναι οτι είναι ύπουλη και πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις οτι έρχεται. Δεν μπορείς λοιπόν οταν έχεις φτάσει στο στάδιο της κατάθλιψης να πείς: ελα μωρε πώς κάνω έτσι...όλα θα πάνε καλά!

L' Aesthete Soleil είπε...

Ας ελπίσουμε αγαπητή Naf να μην έχει φτάσει στο επίπεδο που θα μιλάμε όλοι για ασθένεια. Ας ελπίσουμε ότι, μάλλον, περνάει κάποια περίεργη φάση...

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

καλησπέρα. Σίγουρα πρέπει να του επιβάλεται και όχι απλά να του προτείνεται να πάει σε κάποιο ψυχίατρο. Σου προτέινω καλύτεα σε ψυχίατρο και όχι σε ψυχολόγο γιατί θα μπορέσει να του γράψει και φαρμακευτική αγωγή. Οι ψυχολόγοι δεν μπορούν. Μπορεί βέβαια να τον βοηθήσει και ένας ψυχολόγος αλλά να ξέρεις κάτι. Η κατάθλιψη είναι ένα άσχημο αίσθημα. Εφόσον νοιώθεις άσχημα δεν μπορείς να σκεφτείς ευχάριστα. Εκεί ακριβώς έρχονται τα φάρμακα. Βοηθούν στο αίσθημα έτσι ώστε να ωοιώσεις ευχάριστα και να αρχίσεις να σκέφτεσαι σαν φυσιολογιός άνρθωπος. Αυτό που μου λές πως μιλάει περίεργα θα το κρίνει ο γιατρός τι μπορεί να έιναι. Εγώ ας πούμε με απασχολούσε και με απασχολεί το νόημα της ζωής και τι είναι ο άνρθψπος λές και τόσα χρόνια που ζω δεν είχε περάσει ποτέ κάτι τέτοιο απο το μυαλό μου.
Στηρίξτε τον και πείτε του να πάει στο γιατρό.

L' Aesthete Soleil είπε...

Ευχαριστώ "Πράσινη Κλωστή Δεμένη". Συζητώντας με άτομα που τον ξέρουν και μελετώντας το αρκετά μεγάλο του σημείωμα, θα έλεγα ότι αφενός νιώθει απογοητευμένος, αφετέρου σκέφτεται για το νόημα της ζωής, όπως το αναφέρεις κι εσύ. Πάντως ευχαριστώ θερμά για τις συμβουλές. Οπότε θα επιχειρήσω να μεταβιβάσω τα όσα χρήσιμα μου είπες σ' αυτούς που επικοινωνούν συχνά μαζί του. Και σκέψου: Τους γνωρίζω όλους, εκτός από τον ίδιο!