Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Pastoral Symphony!

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από την Μύκονο. Εκεί βίωσα όλο αυτό το super dream που είχα ακούσει από φίλους, γνωστούς, από το "Μένουμε Ελλάδα" και από την Ελένη Λουκά τότε που ήταν η άξια εισαγγελέας του "Ερωτοδικείου". Έτσι, με τη σειρά έζησα το ατελείωτο ξεφάντωμα, την απεξάρτηση από τα καθημερινά άγχη, τις όμορφες παραλίες (φίσκα στα γιοτ) και το αμαρτωλό μυκονιάτικο κατεστημένο. Είχα την τύχη (ή μάλλον την ατυχία!) να μείνω στην παραλία της Ψαρρούς, πάνω στο κύμα. Εκτός από παραλία η Ψαρρού είναι και η πασαρέλα του νησιού (όπως η Ασκληπιού για τα Τρίκαλα και η Βενιζέλου για τη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα υστερούμε σε τέτοιες αποσαφηνισμένες πασαρέλες). Εκεί λοιπόν μαζεύονται όλα τα wannabe μοντέλα, top models και super top models περιφέροντας την ημίγυμνη (ενίοτε και την γυμνή τους) παρουσία. Και πώς να χωρέσουν τόσα μοντέλα διεθνούς προέλευσης σε μία παραλία μερικών δεκάδων μέτρων; Στριμώχνονται μεταξύ τους και αποχαυνώνονται από το γλυκό χάδι του ήλιου (αυτό που σου προκαλεί εγκαύματα και κακοήθη μελανώματα) και το ελαφρύ αεράκι (αυτό που σου πετάει στην μούρη την χρυσαφένια άμμο). Το άρωμα του αντηλιακού ανακατεύεται γλυκά με το άρωμα της καλοψημένης μπριζόλας που απολαμβάνει ο κτηνώδης (και φυσικά Έλλην) διπλανός σου και οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που τσιρίζουν επειδή μία σαύρα φάνηκε στο προσκήνιο συμπληρώνουν το μοναδικό οπτικό και ηχητικό σκηνικό της Ψαρρούς! Ενίοτε κάποιοι επίδοξοι παραθαλάσσιοι τενίστες χοροπηδούν σαν πρίμες μπαλαρίνες των Bolshoi, με την βεβαιότητα της τεχνικής του Agassi, αλλά με χαλασμένη ρακέτα (αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι τα μπαλάκια εκσφενδονίζονται με χάρη περισσή στο κοκτέιλ που απολαμβάνει η εύθραυστη Γαλλίς στην ξαπλώστρα της, που από τα νεύρα της μοιάζει περισσότερο στην Uma Thurman στο "Kill Bill Volume 1 & 2" , παρά στην Catherine Deneuve στο "La Chamade"). Όλοι όσοι βρίσκονται στη θρυλική παραλία αποτελούν μέλη μίας ποιμαντικής συμφωνίας, αλλά χωρίς ποιμένα. Όλοι επιδειξιμανή πρόβατα σε ένα σκηνικό απολαυστικής (και σουρεαλιστικής) αλλοφροσύνης. Όποιος θέλει να βιώσει αυτές τις εικόνες ας επισκεφτεί το νησί των ανέμων (για όσους δεν ξέρουν τον χαρακτηρισμό είναι το νησί του Λάκη Γαβαλά, του Γιάννη Γαλάτη* και του Πέτρου του Πελεκάνου).

*Ο θρυλικός αντίπαλος της εθνικής τροβαδούρου του έρωτα Έφης Θώδη (Μι σκουόπ!)

4 σχόλια:

Naf είπε...

Μα μένω άφωνη!! Δεν ήξερες τί σε περιμένει ή πήγες για να το ζήσεις απο κοντά και να τεστάρεις τις αντοχές σου;;; Εγώ το έχω πεί....Μύκονο θα ξαναπάω off season..τελείως off όμως για να μπορέσω να την απολαύσω...

L' Aesthete Soleil είπε...

Η αλήθεια είναι πώς μόνο φανταζόμουν. Δεν περίμενα να βρω τέτοιο χαμό. Μου έχουν πει ότι το Πάσχα είναι καλή περίοδος για να πάει κάποιος στην Μύκονο...

the boy with the arab strap είπε...

να πας μαιο η αρχες ιουνιου , οταν δεν εχει το χαμο που λες γιατι αξιζει να το δεις το νησι .

L' Aesthete Soleil είπε...

Αυτό μου είπαν. Πάντως το νησί το γύρισα, αλλά το ντεκόρ ήταν οι ετερόκλητοι και αναρίθμητοι επισκέπτες. Ευχαριστώ πάντως για τη συμβουλή κρασί και νερό στα όνειρά μας