Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Ακόμα μία θλιβερή εικόνα...

Οι δρόμοι της Αθήνας μου προσφέρουν αφειδώς υλικό για σκέψεις και για κείμενα που θέλω να τα συζητήσω μαζί σας μέσω του blog. Oι περισσότερες είναι θλιβερές. Όπως και αυτή που θα περιγράψω. Απόγευμα Σαββάτου. Περιπλανιέμαι στους (υποτιθέμενους) πεζοδρόμους στο κέντρο της πόλης. Στην Αιόλου το σκηνικό συνηθισμένο. Σκουπίδια από τους μαγαζάτορες και τους καταναλωτές γύρω από τους δημόσιους κάλαθους σκουπιδιών που είναι εντελώς γεμάτοι. Ο πολυσύχναστος δρόμος του πρωινού Σαββάτου, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον σχεδόν έρημο του απογεύματος της ίδιας μέρας. Γιατί σχεδόν; Γιατί εκτός από εμένα που διάλεξα την ώρα να περπατήσω, συχνάζουν νεαροί ως επί το πλείστον, ναρκομανείς που σέρνονται σαν θλιβερά απομεινάρια ενός, τύποις παρελθόντος, συμβόλου απόλυτης παρακμής και δυστυχίας. Ακούω συχνά να αναφέρουν διάφοροι ηλικιωμένοι, οι οποίοι «υποπτεύονται», αν και δεν είναι σίγουροι, πως στην σημερινή κοινωνία τα προβλήματα είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ελάχιστα ή τουλάχιστον, εμείς οι πιο νέοι αδυνατούμε να καταλάβουμε τι πέρασαν εκείνοι. Σε μία συνομιλία στο δρόμο της επιστροφής, δύο ηλικιωμένοι συζητούν. Ή μάλλον ο ένας μονολογεί ο άλλος ακούει - ή δεν προλαβαίνει να σχολιάσει. Ακούω λοιπόν ο πρώτος να θεωρεί ότι «οι σημερινοί ναρκομανείς δεν δικαιολογούνται να περιέρχονται σε αυτήν την κατάσταση γιατί δεν έχουν προβλήματα. Αυτοί δεν πέρασαν πολέμους και κακουχίες. Τα έχουν όλα στο πιάτο και ιδού το αποτέλεσμα. Φταίει η απομάκρυνση από την εκκλησία, η χαλάρωση των ηθών, οι μάνες που γυρνάνε με τους γκόμενους». Όλα αυτά τα ωραία. Αυτές οι παρωπίδες που δε λένε να βγάλουν αυτοί που λένε πως χάθηκε ο ρομαντισμός (η μεγαλύτερη πλάνη την οποία βιώνουν και την υποστηρίζουν ένθερμα), οδηγούν σε τέτοια πρόχειρα και αβάσιμα συμπεράσματα. Πώς μπορούν να ξέρουν τι κρύβεται πίσω από έναν σημερινό ναρκομανή; Παίζει ρόλο και η περιέργεια της δοκιμής των απαγορευμένων ουσιών. Σύμφωνοι. Αλλά υπάρχει μόνο αυτή; Ένας σημερινός νεαρός δεν έχει δύο χιλιάδες προβλήματα; Και αν το βιοποριστικό το έχει λύσει, δεν υπάρχουν άλλα που μπορούν να τον καταρρακώσουν και να τον οδηγήσουν εκεί; Απλά ρωτάω. Έχω στο μυαλό μου ένα πρόσφατο παράδειγμα που μου ανέφερε ένας στενός συγγενής μου, ο οποίος είναι Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού, για ένα κοριτσάκι 14 ετών, το οποίο κάνει τακτικά χρήση ναρκωτικών ουσιών, και που προέρχεται από ένα διαλυμένο οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο συνυπάρχουν ένας μέθυσος πατέρας, μία μητέρα – έρμαιο της αδυναμίας και των παθών της και ένας ενήλικος αδελφός, άβουλο πλάσμα. Αυτό το θλιβερό παράδειγμα δεν αποδεικνύει, τουλάχιστον, πως αυτό το κοριτσάκι αναγκάζεται να «ξεφεύγει» από τα ενδοοικογενειακά προβλήματα, χρησιμοποιώντας ουσίες που προσφέρουν αυτήν την προσωρινή και τόσο ψεύτικη ευτυχία; Και πόσο εύκολο είναι να ξεφύγει από αυτόν τον δρόμο που έχει πάρει; Δεν είναι πιθανόν να το δούμε και αυτό σαν τόσα άλλα άτομα να σέρνεται στις πλατείες κάποια στιγμή; Θα είναι ένα από αυτά τα άτομα που «δεν δικαιολογούνται να περιέρχονται σε αυτήν την κατάσταση γιατί δεν βίωσαν τον πόλεμο»; Αν και βιώνει τον δικό της Γολγοθά; Σας φαίνεται ακραίο το παράδειγμα; Οι πρόσφατες στατιστικές έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών, αναφέρουν πώς τα ενδοοικογενειακά προβλήματα αποτελούν τον πρώτο λόγο που οδηγούν τα παιδιά στην φυγή από το σπίτι και τα καθιστούν πιο επιρρεπή στα ναρκωτικά και στις θανατηφόρες καταχρήσεις εν γένει…

10 σχόλια:

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Το μονο που θα μπορουσα να σχολιασω σε ενα τοσο σοβαρο ποστ ειναι κατι που δεν απτεται απολυτα της ουσιας της αναρτησεως σας!

Απλα θυμηθηκα οταν το καλοκαιρι του 2001 εμενα στο κεντρο της Αθηνας και τα μεσημερια του σαββατου, περιφερομουν μεσα σε σοκακια περιξ της κρεαταγορας, της πλακας και του ψυρρη, παρατηρωντας μιαν Αθηνα που δεν ειναι ευκολο να δεις αλλες ωρες της ημερας!

Ομως η αληθεια ειναι πιο σκληρη και εικονες σαν κιαυτη που περιγραφεις, ειλικρινα με εκαναν να μελαγχολω καθημερινα, με αποτελεσμα να αποχωρησ απαξ και δα παντος απο την πρωτευουσα!

Μετα τιμης,

Πυγμαλιων.

L' Aesthete Soleil είπε...

Πιστέψτε με, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Η Αθήνα είναι μία πόλη που μεταλάσσεται διαρκώς και για το λόγο αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ομοφωνία για το εάν τελικά είναι μία όμορφη πόλη γεμάτη αισθητισμό ή ένα τερατούργημα που δημιουργήθηκε πάνω σε μία όμορφη πρωτεύουσα με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά πέρα από αυτά περικλείει κάτι διαφορετικό από τη βιτρίνα που λατρεύουμε να μισούμε. Και σωστά το παρατηρείτε.

One Happy Dot είπε...

Οι δρόμοι της Αθήνας τη νύχτα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που φαίνονται τη μέρα.
Ιδίως το χειμώνα που σκοτινιάζει πιο γρήγορα, στην επιστροφή από το γραφειο πραγματικά με πιάνει η καρδιά μου. Κυκλοφορούν άνθρωποι μισοί, κυριολεκτικά λιωμένοι με χαμένο βλέμα που σε κοιτάνε αλλά δεν σε βλέπουν.
Από τη μια τους βλέπω και για λίγο φοβάμαι...από την αλλη σκέφτομαι πως ότι κακό είναι να κάνουν το κάνουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Ενα loop από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν και το χειρότερο είναι πως το γνωρίζουν καλά!
Φαντάζομαι ότι υπάρχουν λόγοι και λόγοι για να "μπλέξει" κανείς με τα ναρκωτικά...δεν μπορώ να δεχτώ κανέναν ως "αρκετό" για να καταστρέψει κάποιος τη ζωή του αλλά από την άλλη πλευρά ποιά είμαι εγω που θα τον/την κρίνω? Δηλώνω ευτυχισμένη με ότι εχω και οτιδήποτε παραπάνω μπορώ να το διεκδικήσω και ας μην το αποκτήσω. Είμαι σε πλεονεκτικότερη θέση ωστε να κρίνω εκ του ασφαλούς.
Παρόλα αυτα απορώ με τη λογική μιας επιθυμίας που σκοτώνει.
Ούτε η "απομάκρυνση από την εκκλησία" του παππού με καλύπτει ως απάντηση, ούτε οι στατιστικές έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών. Γιατί τελικά το κοριτσάκι που αναφέρεις δεν παύει να είναι 14 χρόνων και σε αυτή την ηλικία τα προβλήματα είναι για να λύνονται οχι για να δημιουργούνται...και αν κάποια στιγμή προστεθεί στην ηδη μεγάλη μαύρη λίστα το σίγουρο είναι ότι κάποιος θα έχει αδιαφορήσει για εκείνη πολύ παραπάνω από οσο ενδιαφερθηκε εκείνη για τον εαυτό της.
Με συγχωρείς για το "ασπρόρουχο" αλλά έθιξες μεγάλο θέμα και τα ορια του βλογιου είναι πολύ μικρά...
Καλησπέρες πόλεως και συγχαρητήρια στον Πυγμαλίων που την πήρε την απόφαση και την άφησε την πρωτεύουσα σε μας να την...χαιρόμαστε!

L' Aesthete Soleil είπε...

Σε ένα περιβάλλον σχεδόν καταναγκαστικού εγκλεισμού, αμφιβάλλω εάν ένα παιδί σε τέτοια ηλικία μπορεί να σκεφτεί τρόπους για να γλιτώσει τον εαυτό του από τη δίνη στην οποία έχει περιέλθει. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η κατάσταση που επικρατεί στην οικογένειά της δημιουργήθηκε από μεγαλύτερα άτομα, τα οποία φέρονταν τοιουτοτρόπως πολύ προτού γεννηθεί. Μπορεί να συνειδητοποιήσει μεγαλώνοντας τι είναι πραγματικά σωστό; Δεν διάλεξε τη φυγή, εξάλλου δε θα μπορούσε να το κάνει. Επέλεξε την προσωρινή και απατηλή ξεγνοιασιά. Καλησπέρα.

faraona είπε...

Καλημερα κι απο δω!
Ευχαριστω για την επισκεψη και την πληροφορια την σχετικη με τα υφαντα.Μου κανει μεγαλη εντυπωση που απ αυτα που συνηθως παρατηρουν τα ατομα της ηλικιας σου, σ ενα νησι οπως ειναι η Μυκονος,εσυ παρατηρησες και το εργαστηρι της κυριας με τα υφαντα.

Το θεμα που θιγεις στο μπλογκ σου ειναι καφτο και ποναει.
Επειδη ειμαι αρκετα μεγαλη και τα ματακια μου εχουν δει παρα πολλα και λογω του παλιου μου επαγγελματος-(ημουν βοηθος φαρμακειου σε δυο απο τα κεντρικοτερα φαρμακεια της Σαλονικης για 25 χρονια)και εθελοντρια στην «Ιθακη» ,σου λεω μονο αυτο.
Για τα παιδια που μπαινουν σ αυτο το λουκι υπαρχει σωτηρια μονο για το 2% απο αυτα.Τα περισσοτερα απ αυτα τα παιδια ειναι σε «κανονικες» συμβατικες οικογενειες απ αυτες που ξερουμε ολοι και που ειναι το συνηθες στην Ελλαδα.Ενα μικρο ποσοστο ειναι απο κυριολεκτικα περιθοριακες καταστασεις και διαλυμενα σπιτια.
Το πιο μεγαλο τους προβλημα ειναι η αδιαφορια των γονιων και η ελλειψη στηριξης :
συναισθηματικης,ηθικης,υλικης κλπ
Εδω υπαρχει ομως ενα γαιτανακι που αρχιζει και που εξηγει γιατι συμβαινει ,ο,τι συμβαινει.

Οταν οι γονεις ειναι στα μαυρα τα σκοταδια και δεν ξερουν που παν τα 4 οταν αποφασιζουν να κανουν παιδια...φταινε τα παιδια η η κοινωνια?
Οταν τα κοριτσια κοιτανε να τα παντρεψουν ακομη και τωρα στις επαρχιες κυριως ,αρον αρον απο μικρα ,χωρις εφοδια μπορεις να μου πεις τι σοι μητερες θα γινουν?
Πως να στηριξει καποιος γονιος το παιδι του αν δεν μαθει να στηριζει τον εαυτο του και δεν εχει κερδισει την αυτονομια του,με οποιον τροπο.
Εννοω αν δεν ξερει ο ιδιος ποιος ειναι,τι θελει,που παει,τι στοχους εχει,τι ζηταει απο τους αλλους και τον εαυτο του.Μετα κανουν τα παιδια τους και τα προβληματα μεταφερονται αυτοματα και σ αυτα.
Aν μπορουσες να δεις τι γινεται την νυχτα και στην επαρχια ,το ιδιο θα αντικριζες παντως.
την καλημερα μου

L' Aesthete Soleil είπε...

Καλημέρα. Η περίπτωση που αναφέρω συμβαίνει σε μία επαρχιακή κωμόπολη. Δεν συμβαίνει στην Αθήνα.

lila είπε...

Καλημέρα.
Διαβάζοντας το άρθρο,ένιωθα έναν κλιμακούμενο θυμό,για την έλλειψη κράτους πρόνοιας.Αυτά τα παιδιά,που κακώς διάλεξαν αυτόν τον δρόμο,δεν έχουν καμία επίδα να ξεφύγουν.Αν έμπλεξε κάποιος με τα ναρκωτικά,έχει τελειώσει.H πολιτεία δεν έχει ούτε διάθεση,ούτε τρόπο να ασχοληθεί μαζί τους.
Η ιστορία με το 14χρονο κοριτσάκι είναι γροθιά στην κοινωνία μας.Υπάρχουν έμποροι που πουλάνε ναρκωτικά σε 14χρονα παιδιά,υπάρχει οικογένεια που οδηγεί τα παιδιά της σε τόσο τραγικά αδιέξοδα.Και όλα αυτά δίπλα μας.
Πάντως από όλα αυτά μου έμεινε μία απορία,τα ναρκωτικά κοστίζουν,πως μπορεί να τα προμηθευτεί ένας 14χρονος.

L' Aesthete Soleil είπε...

Προσπαθώ να μην είμαι τόσο απαισιόδοξος. Τώρα για την τελευταία σου ερώτηση υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Ίσως μέσω κλοπών ή μέσω "εξυπηρετήσεων".

oblivion είπε...

η Αθήνα της διασκέδασης δίπλα στην Αθήνα της απόγνωσης.. τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά πίνοντας ένα ποτό κάπου σε έναν πεζόδρομο, πχ στην Αιόλου όπως λες κι εσύ, συνυπάρχεις με συνανθρώπους σου που κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, αναζητούν τη δόση τους για να περάσουν το βράδυ τους κοκ.. δεν έχω παρά να συμφωνήσω με όλα όσα αναφέρεις, οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν τον καθένα μας στο περιθώριο ή σε μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά δεν χωράν στο μυαλό όσων επιμένουν να προβάλλουν τη γενιά μας ως μια γενιά άχρηστων, ανερμάτιστων και βολεμένων - προφανώς για να νιώσουν καλύτερα με τη δική τους γενιά.. καλή συνέχεια και συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου ακόμα δεν ήρθα!

L' Aesthete Soleil είπε...

Oblivion καλωσήρθες. Έχεις απόλυτο δίκιο με όσα αναφέρεις. Και φυσικά δεν κάνεις κατάχρηση χώρου. Ευτυχώς τα blogs δεν έχουν πρόβλημα χώρου.