Ο Έκπτωτος Άγγελος

Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Η κουνιστή πολυθρόνα μου έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα σχήματα των επίπλων είναι πια ακαθόριστα σημάδια στο άρμα του χρόνου. Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Αγναντεύω την μοβ αιωνιότητα. Έχει χρώμα η αιωνιότητα; Πραγματικά δεν ξέρω. Αλλά μάλλον. Τί είναι πιο αιώνιο από τον θάνατο; Όχι τον θάνατο απέναντι στον Θεό, αλλά τον θάνατο στα μάτια των ανθρώπων. Και ο θάνατος είναι μάλλον μοβ. Σε καμία περίπτωση μαύρος. Το μαύρο περιέχει κι άλλα, ζωντανά χρώματα. Γιατί βιώνω την αιωνιότητα; Είμαι άνθρωπος; Μάλλον είμαι άγγελος ή καλύτερα υπήρξα άγγελος. Τώρα πια είμαι έκπτωτος. Τα φτερά μου είναι κομματιασμένα, αφημένα πρόχειρα σε ένα παλιό τραπέζι και το αίμα στις άκρες τους είναι πια ξεραμένο. Σπανίως τα κοιτάω. Ναι είμαι έκπτωτος. Είμαι έκπτωτος γιατί θέλησα. Και η επιθυμία σε αυτόν τον κόσμο είναι απαγορευμένη. Εάν είσαι άνθρωπος ο θάνατος είναι σίγουρος, εάν είσαι άγγελος η πτώση είναι αναπόφευκτη. Και καταδικασμένος κάθεσαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου, πάνω σε μία κουνιστή πολυθρόνα που έχει αφήσει τα σημάδια της στο ξύλινο πάτωμα, τα σχήματα των επίπλων είναι ακαθόριστα σημάδια, αγναντεύεις την μοβ αιωνιότητα και ανατριχιάζεις καθώς νιώθεις τα κομματιασμένα φτερά σου πίσω, πεταμένα σε ένα παλιό τραπέζι. Τί είναι χειρότερο; Να είσαι άγγελος αγαπητός ή άγγελος έκπτωτος; Να είσαι δέσμιος ή ελεύθερος; Τι ζητάς περισσότερο; Την φωτεινή αχλή στα μάτια των ανθρώπων ή το έρεβος; Έτρεχα μες στους ουρανούς, έκανα αρμονικούς κύκλους γύρω από ό,τι ένιωθα πως χρειαζόταν προστασία. Δεν το κάνω πια. Και δεν το βλέπουν πια. Και περιέπεσα στη δυσμένειά τους. Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Η κουνιστή πολυθρόνα μου έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα σχήματα των επίπλων είναι πια ακαθόριστα σημάδια στο άρμα του χρόνου. Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Αγναντεύω την μοβ αιωνιότητα και σκέφτομαι. Πώς δρουν οι άνθρωποι; Με το συναίσθημα ή το πνεύμα; Με την καρδιά ή το μυαλό; Από τι επηρεάζονται οι άγγγελοι; Από την ανάγκη των ανθρώπων ή την ανάγκη των ίδιων να αποκτήσουν κατάλευκα φτερά που μπορεί κάποτε να αναγκαστούν να τα κατακόψουν με λεπίδι και πριόνι; Και να τα παρατηρούν σε μία γωνιά, κουφάρια ενός ένδοξου – στα μάτια των ανθρώπων – παρελθόντος; Κάποτε υπήρξα άγγελος. Τώρα δεν το θέλω πια. Μήπως αυτό με κάνει σατανικό στα μάτια των ανθρώπων;

(Διαβάσατε τις πρώτες γραμμές από το τελευταίο μου μυθιστόρημα "Εξομολογήσεις ενός Έκπτωτου Αγγέλου"...)