Σχολεία άλλαξα πάρα πολλά. Και δημοτικά και γυμνάσια. Ευτυχώς όχι λύκεια. Όχι λόγω διαγωγής, αλλά λόγω συνεχών μετακομίσεων και αποσπάσεων (οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί). Πρώτη και δευτέρα δημοτικού βρισκόμουν στην Κρήτη. Ήσυχο παιδάκι και λίγο μοναχικό θα έλεγα. Είχα, ωστόσο, έναν πολύ καλό φίλο, τον καλύτερο τότε, τον Ηλία. Κατά σύμπτωση ο Ι., ο αδελφός μου, είχε σαν καλύτερο φίλο τον αδελφό του Ηλία τον Μενέλαο. Και φτάνω στο προκείμενο. Τρίτη δημοτικού μεταφέρθηκα στο Μαρκόπουλο. Πρώτη χρονιά έκανα μάθημα με τον δάσκαλο και διευθυντή. Τη Δεύτερη με μία δασκάλα την Κ.Κ. Μόλις την είδα έπαθα σοκ. Ήταν ένας άγγελος, πραγματικά (τουλάχιστον πραγματικά στα παιδικά μου μάτια). Την ερωτεύθηκα σφόδρα. Και όχι μόνο για την καλλονή, αλλά και για την ευσυνειδησία της. Εκτός από τα φιλολογικά μαθήματα που μας έκανε (και η αλήθεια είναι πως μάθαμε απ' αυτήν ορθογραφία, γραμματική και συντακτικό) μας μάθαινε και λίγες λέξεις αγγλικά και γαλλικά. Κανένα σχολείο, δημοτικό, δεν είχε εντάξει τότε ξένες γλώσσες. Και όσο την ερωτευόμουν τόσο υπέφερα. Της έγραφα γράμματα, ποιήματα και τα έδινα στην ίδια κατακόκκινος. Αυτή τα ελάμβανε ευχαριστώντας με με ένα πλατύ χαμόγελο, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον παιδικό μου (και πρώτο μου) έρωτα.Και ξαφνικά ήρθε η τραγική μέρα. Πάντα ήμουν άριστος μαθητής και η ίδια το ήξερε. Αλλά μία μέρα αποφάσισε να εξετάσει όλα τα παιδιά προφορικά στην ιστορία. Κανένας δεν ήξερε τίποτα και επίσης ήταν η μοναδική μέρα που πήγα παντελώς αδιάβαστος. Ντράπηκα κυρίως γι' αυτήν που θα την απογοήτευα παρά για το ρεζιλίκι μου. Με τα πρώτα τρία παιδιά έγινε έξαλλη. Μετά ήρθε η σειρά μου. Πάγωσα! Θυμόμουν μία φράση μόνο που την επαναλάμβανα κάθε τόσο. Μου έλεγε συνεχώς "παρακάτω...". Ντράπηκα περισσότερο. Η ίδια άσθμαινε από τα νεύρα της. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι και πρώτη φορά την έβλεπα σ' αυτήν την κατάσταση. Ακόμα το θυμάμαι. Με τράβηξε με βία, αλλά ο έρως μου δεν μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο, εξ' όσων θυμάμαι τουλάχιστον. Αλλά ένιωσα τον άγγελό μου να με εξολοθρεύει και μπροστά στα μάτια μου έγινε ο άγγελος εξολοθρευτής μου. Ή μάλλον, λόγω της γαλλικής μου εμπειρίας από τότε, mon ange exterminateur... Παρόλο που αδυνατώ να επικοινωνήσω μαζί της γιατί δεν μπορώ να εντοπίσω το τηλέφωνό της, σκέφτομαι να της αφιερώσω το τρίτο μου βιβλίο που γράφω τώρα.
2 σχόλια:
Η καθόλου αγγελική δασκάλα μου επί πέντε συναπτά έτη γκρεμοτσακίστηκε στα παιδικά μου μάτια τη μέρα που, ενώ έστρωνε τη χορωδία στην πλευρά των αγοριών, άκουσε κάποια στιγμή το κοριτσίστικο τσούρμο να χαζογελάει πίσω από την πλάτη της... και γύρισε ν'αστράψει χαστούκι στην πρώτη τυχούσα που μελετούσε ενδελεχώς το ταβάνι. Την ήσυχη μέχρι αηδίας υποφαινόμενη, όπως φαντάζεσαι.
Ο σκοπός επετεύχθη βέβαια διότι τα υπόλοιπα κοριτσάκια βγάλαν το σκασμό από το σοκ. Γενικώς τράβαγε τσιμπιές στους ταραξίες αντί χαστουκίων. Ήταν η αδικία του θέματος που έτσουξε περισσότερο από τη χερούκλα της στο απαλό μαγουλάκι μου που έμεινε κόκκινο για ώρες! Και η άρνησή της να ζητήσει συγνώμη αν και το απαίτησα!
Χμ... μάλλον δεν τη συγχώρεσα ποτέ :ΡΡΡΡΡ
Παντού idaki υπάρχουν, εν τέλει, άγγελοι - δάσκαλοι εξολοθρευτές. Και φαίνονται. Όχι σαν τον αόρατο του Μπουνιουέλ, γι' αυτό πικραίνουν περισσότερο... Ευχαριστώ θερμά για την επίσκεψη...
Δημοσίευση σχολίου