Tεμαχίζοντας την Καλλίστη...

Στο τμήμα της σχολής του Καπ. Πανεπιστημίου που φοιτούσα υπήρχε και μία συμφοιτήτριά μου ονόματι Καλλίστη, η οποία από την αρχή του πρώτου έτους είχε ένα στυλ που θα έλεγα ότι δεν άρμοζε σε άτομα τα οποία επιχειρούν να διευρύνουν τις γνώσεις τους σε πανεπιστημιακό ίδρυμα. Καθόταν άνετη (σε ημικλινή θέση με το ένα πόδι πάνω στο έδρανό της) κατά τη διάρκεια της παράδοσης και σχολίαζε τα πάντα με ειρωνικό ύφος, αντιπαθές σε όλους του φοιτητές που την άκουγαν. Εν ολίγοις δεν άφηνε τίποτα ασχολίαστο. Συχνά με στόμφο, είτε προσέθετε χαμηλόφωνα -αλλά αρκετά δυνατά ώστε να ακουστεί από τους γύρω της- κάποια πληροφορία (η οποία σπανίως ίσχυε) είτε, πάλι με την ίδια ένταση φωνής, ακύρωνε χαμογελώντας με υπεροψία τις χρήσιμες πληροφορίες που μας δίδασκε ο εκάστοτε καθηγητής. Είχε αυτή την κλασική έπαρση που έχουν όλοι οι ημιμαθείς, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους αρκούντως μορφωμένους και όλους τους άλλους υποδεέστερους και αδαείς. Ήδη από πολύ νωρίς άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική σε σημείο που μία άλλη συμφοιτήτρια τής είπε ότι, αφού τα ήξερε όλα, θα ήταν καλύτερα, απλά να δίνει τα μαθήματα και να μην παρακολουθεί τις παραδόσεις. Αυτή απάντησε με υπεροψία, αλλά καθόλου μεταξύ σοβαρού και αστείου (το πίστευε ακράδαντα), ότι προσέφερε πολύτιμες πληροφορίες σε όλους τους φοιτητές και σε αρκετούς καθηγητές που δεν είχαν μελετήσει πολύ καλά το αντικείμενό τους. Να σημειώσω ότι οι βαθμοί της δεν ξεπερνούσαν ποτέ το 6 και σε ορισμένα μαθήματα το 7, αλλά συνέχιζε να σνομπάρει τους καθηγητές το ίδιο απροκάλυπτα. Πρόσφατα τη συνάντησα στο μετρό και χαιρετηθήκαμε. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι, της είπα ότι είμαι από τους τυχερούς που εργάζομαι στο αντικείμενο που ήθελα από τα 10 μου χρόνια και αυτή κούνησε περίλυπη το κεφάλι της. Δεν μου είπε ακριβώς με τι ασχολείται, αλλά κατάλαβα κάπου με πενιχρά έσοδα. Εξάλλου τα ρούχα της μαρτυρούσαν ότι είχε περιέλθει σε μία, αν μη τι άλλο, δύσκολη κατάσταση… Ο νεαρός που φλέρταρε στη σχολή, ούτε που να τη φτύσει τώρα πια, αν και τότε τη ζαχάρωνε. Τη ρώτησα που ζει, μου είπε, και μετά από λίγο μου απεκάλυψε κάτι τραγικό χωρίς να τη ρωτήσω: ότι δεν επικοινωνεί πλέον με τους γονείς της, ισχυριζόμενη ότι αυτοί την οδήγησαν -και ιδιαίτερα ο πατέρας της- στο να έχει υιοθετήσει αυτό το υπεροπτικό ύφος που είχε ήδη από το δημοτικό και που τελικά, μάλλον της προκάλεσε αρκετά δεινά. Η έκφραση του προσώπου της με έκανε να την πιστέψω. Είχε μετατραπεί τώρα πια σε ένα κουβάρι αβεβαιότητας με έλλειψη αυτοπεποίθησης που απείχε σφόδρα από αυτή τη φοιτήτρια που ήξερα από τα πάλαι ποτέ χρόνια της φοιτητικής μου ζωής. Εμβρόντητος και συνειδητοποιώντας την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, σκέφτηκα ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να ισχύει αυτό που εικάζεται. Ότι την μισή ζωή των παιδιών την καταστρέφουν οι γονείς τους. Ενίοτε και ολόκληρη…

Blog O' Παίγνιον!

Βλέποντας το blog "Λόγια της Πλώρης" της blogger Anastasias είδα κι ένα πολύ ωραίο blogoπαίχνιδο (για τον τίτλο που φαίνεται περίεργος δεν θα δώσω και λογαριασμό-έτσι μου άρεσε βρε αδερφέ). Λοιπόν επιλέγω ένα ποίημα, έναν πίνακα και ένα ρητό που με εκφράζουν. Ποίημα που λατρεύω είναι ένα απόσπασμα από την "Μπαλάντα της Φυλακής του Reading" του Oscar Wilde και συγκεκριμένα οι δύο τελευταίες στροφές:

In Reading gaol by Reading town
There is a pit of shame,
And in it lies a wretched man
Eaten by teeth of flame,
In a burning winding-sheet he lies,
And his grave has got no name.

And there, till Christ call forth the dead,
In silence let him lie
No need to waste the foolish tear,
Or heave the windy sigh:
The man had killed the thing he loved,
And so he had to die.

Ο πίνακας που θα επιλέξω είναι ένα φωτογραφικό υπερθέαμα της blogger Vanessa, το πύρινο χρώμα του οποίου, μου αποκάλυψε μία μεγάλη, ανεξήγητη και κυρίως, συναισθηματική αλήθεια:

Όσο για το ρητό, αυτό που με εκφράζει είναι το εξής: «Κοροϊδεύει τις ουλές, όποιος δεν γνώρισε τον πόνο της πληγής». Προσκεκλημένοι σε αυτό το διαδικτυακό παιχνίδι είστε, φυσικά, άπαντες.

Περιπλανήσεις ενός σκυλιού και ενός χάμστερ...

Ι. Περιπλανιέται στα πιο υγρά πλακόστρωτα δρομάκια της πόλης. Αυτή η γκρίζα πόλη δεν έχει σχέση με τους διακοσμημένους τοίχους -από πινελιές χρυσόσκονης- του σπιτιού του. Από το μπαλκόνι -σαν εξώστης διακεκριμένης ζώνης μοιάζει- δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την ύπαρξή του, η οποία δεν οφείλει τίποτα στην τύχη, αλλά στην σκληρή εργασία από την οποία απεκόμισε χρήμα και φήμη. Να τώρα που έφτασε η ώρα για να απολαύσει αυτό το κομμάτι ευτυχίας που του αναλογεί (τόσο δίκαια μοιρασμένο) απρόσκοπτος από εξωγενείς θλιβερούς παράγοντες που επιμένουν να τον κάνουν να σκεφτεί και κάποιους άλλους ανθρώπους που τάχα είναι ατυχείς -καλοδουλεμένη η μάσκα δυστυχίας που φορούν-. Δε θα κοιτάξει όμως αυτό το ειρωνικά κατασκευασμένο θέαμα. Μπαίνει μέσα στο σπίτι. Το χαμστεράκι του έχει δύο ώρες να φάει. Πώς μπορεί να ξέχασε την τελευταία δόση τροφής; Και του το είπε ο κτηνίατρος. Πριν πάρει το ζωάκι τα φάρμακά του πρέπει να τρώει διπλή τροφή. Είναι αργά και αύριο έχει πάλι να πάει για δουλειά. Το εξαντλητικό του ωράριο τον έχει τσακίσει.…

ΙΙ. Περιπλανιέται στα πιο υγρά πλακόστρωτα δρομάκια της πόλης. Αυτή η γκρίζα πόλη είναι το αφιλόξενο σπίτι του. Από το εγκαταλελειμμένο παγκάκι που κοιμάται -σαν λείψανο προϊστορικού ζώου μοιάζει- δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι η μαραζωμένη του ύπαρξη θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη. Να απολαμβάνει ένα μικρό σπίτι, να έχει το δικό του κομμάτι ευτυχίας. Να τώρα που έφτασε η ώρα για να σκεφτεί ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα. Να μην είναι υγιής, να τον κλωτσάνε περαστικοί ή παιδιά να του πετάνε πέτρες. Δε θα κοιτάξει όμως αυτό το ειρωνικά κατασκευασμένο θέαμα. Στα μάτια του ο κόσμος είναι καλύτερος. Το σκυλάκι του, η παρέα του έχει δύο μέρες να βρει κάτι στα σκουπίδια. Το «αφεντικό» μοιράζει μία ξερή φέτα ψωμί στα δύο. Πάλι το σκυλί θα κοιμηθεί στα πόδια του. Αύριο ξημερώνει μία όμορφη μέρα και για τους δύο. Θα περιπλανηθούν για να βρουν πάλι κάτι να φάνε. Κοιμούνται κι αυτοί κάτω από τον ίδιο ουρανό όπως και αυτός ο κύριος με το αυστηρό ύφος που αποφεύγει να τους κοιτάξει. Αυτός με το κασμιρένιο παλτό και το κλουβάκι με το μικρό χάμστερ. Αυτό το χάμστερ πρέπει να είναι άρρωστο τελικά. Αλλά ευτυχώς το φάρμακό του είναι στο σπίτι…

Το σπίτι των πνευμάτων!

- Πάλι σου έδωσα θέμα για το blog, δήλωσε η σύζυγος του αισθητιστή κατά τη διάρκεια που ψάχναμε να βρούμε ποιος τελικά έβαλε δύο πλαστικά κυπελλάκια τα οποία περιείχαν σοκολάτα στα σκουπίδια και όχι στην ανακύκλωση! Λοιπόν, για να σας δώσω να καταλάβετε είμαστε ένα ζεύγος με οικολογική συνείδηση, οπότε το να βρούμε στα σκουπίδια μας πλαστικό, γυαλί, αλουμίνιο, χαρτί και ό,τι άλλο ανακυκλώνεται (και μάλιστα πλυμένα όπως αρμόζει) αποτελεί θέμα προς συζήτηση (την περίπτωση καβγά δεν την εξετάζουμε καθόλου). Πολύ πριν γνωρίσω την σύζυγο είχα αναπτύξει μία έντονη οικολογική δραστηριότητα και κοντά σε μένα υιοθέτησε αυτή την στάση. Οπότε για να φτάσω και στο προκείμενο, προχθές βρίσκει τα δύο πλαστικά προαναφερθέντα κυπελλάκια όχι στο χώρο που έχουμε για την ανακύκλωση, αλλά εκεί που πετάμε ό,τι δεν ανακυκλώνεται. Μου λέει λοιπόν "μου λες να μην ξεχνιέμαι και ό,τι ανακυκλώνεται να το βάζω στην σακούλα ανακύκλωσης, αλλά εσύ πέταξες αυτά τα κυπελλάκια στη σακούλα των σκουπιδιών"! Εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο και δεν μπόρεσα να αντιδράσω, αλλά μόλις το έκλεισα άρχισα να διαμαρτύρομαι. Της είπα ότι αυτά τα κυπελλάκια τα είχαμε στο σπίτι πριν δύο εβδομάδες. Από τότε λοιπόν δεν τα είχα δει και αυτή να ορκίζεται ότι δεν τα πέταξε. Της λέω ότι δεν υπάρχει περίπτωση, το έκανε και δεν το θυμάται (είχα λόγο να το υποστηρίξω διότι όταν ξυπνήσει θέλει λίγο χρόνο μέχρι να επανέλθει πλήρως και να θυμάται τι έχει κάνει αμέσως μετά τον ύπνο, σε αντίθεση με εμένα που ό,τι και να μου πει -ακόμα και στον ύπνο- το θυμάμαι λεπτομερώς όταν ξυπνήσω και φυσικά απαντάω κανονικά ακόμα και όταν κοιμάμαι). Ανακαλεί λοιπόν στο μυαλό της τις κινήσεις που έκανε όταν ξύπνησε και το αποτέλεσμα ήταν να ισχυρίζεται ότι τελικά δεν το έκανε. Το πρόβλημα πέρασε σε άλλη φάση. Δεν ήταν τα δύο κύπελλα που δεν είχαν τον προορισμό που έπρεπε να έχουν αφού χρησιμοποιηθούν, αλλά τελικά ποιος το έκανε. Ένα ζεύγος είναι σε αυτό το διαμέρισμα, ένας από τους δύο το έκανε! Τα πράγματα ήταν προφανή! Η σύζυγός μου είναι απολύτως ειλικρινής και ιδιαίτερα σε τέτοιο θέμα δεν υπήρχε περίπτωση να πει ψέματα. Ποιος το έκανε λοιπόν; Κάποιο φάντασμα! Εδώ το φάντασμα, εκεί το φάντασμα πού είναι το φάντασμα; Πουθενά! Τι να κάνουμε "μπου" για να μας περάσει για δικό του, τι να ρωτάμε "υπάρχει κανένα φάντασμα εδώ, το ζητάνε στο τηλέφωνο", τι να λέμε "έχετε μήνυμα για συνάθροιση πνευμάτων και χρειάζονται την υπογραφή σας για την άδεια συμμετοχής στο συμπόσιο" τίποτα! Άφαντο το αναθεματισμένο! Δεν είναι δυνατόν λέω! Εδώ στο "Τhe others" είχαν πήξει στο αερικό εμείς δεν έχουμε τίποτα, έστω ένα τοσοδούλι ξωτικό; Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου! Δεν το ανέχομαι! Τόσο αδιάφοροι είμαστε; Δεν προκαλούμε ούτε ένα πνεύμα; Τίποτα. Τελικά σκεφτήκαμε ότι μάλλον αυτά τα κυπελλάκια τα είχαμε βάλει στη σακούλα, την φυλάξαμε εκεί που τις τοποθετούμε για μελλοντική χρήση, δεν προσέξαμε το περιεχόμενό της και όταν την βάλαμε ως αχρησιμοποίητη για σκουπίδια, είδαμε τα κυπελλάκια μέσα και θεωρήσαμε ότι ο άλλος τα είχε βάλει εκείνη την ώρα!