Notre Beauté...

H ζήλεια, ή μαλλον ο φθόνος για να ακριβολογήσω, είναι ανθρώπινο "προνόμιο". Εμείς ως "ανώτερα" όντα έχουμε το δικαίωμα να φθονούμε οποιοδήποτε άλλο ον της φύσης, το οποίο υπερέχει κάπου σε σχέση με την δική μας αδιαφιλονίκητη "ανωτερότητα". Αυτή η σκέψη φάνηκε ότι εξέφραζε έναν "καλοπροαίρετο" κυνηγό, ο οποίος θέλοντας να δοκιμάσει τα σκάγια του άρχισε να πυροβολεί ένα σμήνος αμέριμνων φλαμίνγκο που θέλησαν να κάνουν μία στάση στη χώρα μας, πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αυτή η "φιλοξενία" του χαρωπού κυνηγού, ο οποίος ρώτησε εντελώς φυσιολογικά "μα πού θα δοκίμαζα τα ακριβά σκάγια μου;", είναι αντάξια της ομορφιάς των φτερωτών ουράνιων τόξων που έχασαν έξι μέλη του σμήνους τους; Ο, εν λόγω, κυνηγός δήλωσε επίσης, ότι ήξερε ότι τα φλαμίνγκο δεν τρώγονται με τη φράση "ε, δεν είναι και μπεκάτσες", αλλά αυτό δεν φάνηκε να τον πτόησε, αφού δε δίστασε στο ελάχιστο να διαπιστώσει ότι τα σκάγια του ήταν άριστα. Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην σκεφτώ ότι αυτό που πραγματικά επιθυμούσε ο κυνηγός, που θέλει να ανήκει στο ανθρώπινο είδος (αλλά φευ, δεν φάνηκε να το αποδεικνύει), ήταν να εκφράσει τον φθόνο που ένιωθε για τα συμπαθέστατα πτηνά, λόγω της ομορφιάς τους και του υπέροχου τρόπου με τον οποίο πετάνε. Ο απάνθρωπος, βάρβαρος κυνηγός δεν συννελήφθη. Ποτέ! Οπότε δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι στη χώρα της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού, όλοι έχουν το δικαίωμα να "εκφράζονται" όπως επιθυμούν. Πραγματικά όπως επιθυμούν. Χωρίς τιμωρία, ποινή, καταδίκη. Μερικοί που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο θα αναφωνήσουν σίγουρα "Ωχ αδερφέ!", παρόλο που ελπίζω να μην είναι αυτοί ο κανόνας. Αλλά εξάλλου αυτή είναι η μοναδική "ομορφιά" μας. Η σήψη της κατακρεουργημένης ηθικής μας...