Βάζοντας τη θηλιά στο λαιμό μου...

Ναι είναι αλήθεια. Πριν μία εβδομάδα έκανα πρόταση γάμου στην αρραβωνιαστικιά μου. Είμαστε 4 χρόνια μαζί και (στο περίπου) δύο αρραβωνιασμένοι. Της πρότεινα (ναι, ναι, ναι! Κανονικά και χωρίς την επήρεια της μέθης!) να παντρευτούμε στις 24 Αυγούστου και πέταξε από τη χαρά της! Τότε θα είμαστε τρία χρόνια αρραβωνιασμένοι. Λοιπόν... εν τέλει, δεν ξέρω εάν, πράγματι, έπραξα σωστά... Μια χαρά μου έκανε και η συμβίωση. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με αυτή την έννοια αναξάρτητης δέσμευσης. Γιατί δεν έπραξα ως libero στο παρκέ της συμβίωσης; Βέβαια ποτέ δεν ένιωσα εγκλωβισμένος όσο καιρό είμαστε μαζί, παρόλο που η συμβίωσή μας μετράει δύο χρόνια. Νιώθω πολύ καλά μαζί της κι αυτή μαζί μου. Αλλά και πάλι έχω τις αμφιβολίες μου για διάφορους λόγους. Κατά κάποιο τρόπο νιώθω το στεφάνι σαν την θηλιά που βλέπετε παραπάνω και χωρίς το ειδυλλιακό σούρουπο που φαίνεται πίσω. Αλλά τελικά εάν είχα ακόμα μία ευκαιρία να το σκεφτώ, παλι το ίδιο θα έκανα και χωρίς να αλλάξω την ημερομηνία. Αδιόρθωτος!