16ος Χρόνος για το «Τρένο στο Ρουφ»

Αφού μάγεψε σε ρόλους αρχαίας τραγωδίας και αφού υποκλίθηκαν στο ταλέντο της, όταν παρουσίασε την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις», οι Ρώσοι της πρότειναν να ενσαρκώσει την κορυφαία ηρωίδα της ρωσικής λογοτεχνίας «Άννα Καρένινα». Ο λόγος για την μοναδικά υπέροχη Τατιάνα Λύγαρη που δημιούργησε το μοναδικό Τρένο – Θέατρο στην υφήλιο. Σαν χθες θυμάμαι το μακρινό 1997 που η σπουδαία καλλιτέχνιδα εγκαινίασε το ιδιότυπο θέατρό της. Έκτοτε έχουν ανεβεί στη σκηνή του δεκάδες έργα του παγκόσμιου θεάτρου με κορυφαίους συντελεστές και διθυραμβικές κριτικές. Δε θα μπορούσα λοιπόν να μην γράψω κάτι για το έργο του Etienne Lepage που παρακολούθησα πριν λίγες μέρες με τον συμβολικό τίτλο «Το Καβούκι του Ελέφαντα». Υπό την ευφυή σκηνοθετική καθοδήγηση της Τατιάνας Λύγαρη και την ερμηνευτική στιβαρότητα των Μάνο Βακούση και Άρη Τσαμπαλίκα η σκηνή του Τρένου μετατράπηκε σε ένα παρασκηνιακό αντικατοπτρισμό των σκοτεινότερων πτυχών της ψυχής του κάθε έκθαμβου θεατή. Απέχοντας κατά πολύ από αυτό που ονομάζουμε διασκέδαση, το έργο πρόβαλε μπροστά στα απροστάτευτα βλέμματα όλα αυτά που μας απασχολούν, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπως η δυνητική απειλή του άλλου ή ακόμα και ο φόβος του ξεγυμνωμένου μας εαυτού. Με μπεκετικές αναφορές, αλλά και τονισμένα ποικίλματα από έργα των ανανεωτών του θεάτρου (η φυγή στο παράλογο θύμιζε Ιονέσκο), κρατούσε σιδηροδέσμιο κάθε θεατή στη θέση του. Εννοείται πως το προτείνω ανεπιφύλακτα σαν ένα από τα καλύτερα έργα της σεζόν και μπορείτε να το παρακολουθήσετε μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Μην παραλείψετε να προμηθευτείτε το λεπτομερές πρόγραμμα με πολύτιμα στοιχεία, αλλά και ολόκληρα τα σενάρια από το «Καβούκι του Ελέφαντα» και το παιδικό «Κοντορεβυθούλα»

Ο 16^ος χρόνος που το τρένο θα συνεχίζει να μας ταξιδεύει, διαφοροποιείται κάπως στον τρόπο λειτουργίας του. Όπως μου είπε η Τατιάνα Λύγαρη στη συζήτηση που είχαμε, ακόμα πιο έντονα από πέρυσι, θα προσφέρεται βήμα στο νέο αίμα του θεάτρου και για τρίτη συνεχόμενη χρονιά οι αποβάθρες θα μετατραπούν σε ένα σκηνικό με πολυποίκιλα θεατρικά και ευφάνταστα παιχνίδια, σε ένα εναλλακτικό φεστιβάλ που θα μας ταξιδέψει ξανά στις αισθήσεις και κάθε δρώμενο  θα δημιουργεί μια κατάσταση που θα επεμβαίνει στην ψυχοσύνθεση του θεατή. Αυτός ο μοναδικός χώρος, που μοιάζει να βγήκε από μυθιστόρημα, ένα πλήρες θέατρο, ένας πολυχώρος της τέχνης στο Ρουφ, αποτελείται (εκτός από τις θεατρικές σκηνές) από μία ντιζελομηχανή του 1947, ένα εξαιρετικά καλαίσθητο Wagon – Restaurant, ένα Wagon – Bar και το αυθεντικό Wagon – Restaurant του Orient Express, το οποίο βρίσκεται στην Ελλάδα και φυσικά αποτελεί μουσειακό «κομμάτι» που έχει κηρυχθεί διατηρητέο. Το σπάνιο αυτό βαγόνι, αποτελεί το κόσμημα της αμαξοστοιχίας, που αναπαλαίωσε πλήρως η Τατιάνα Λύγαρη, διατηρώντας όλα τα παλαιά στοιχεία του. Τα Wagon – Restaurant και Wagon – Restaurant του Orient Express λειτουργούν από Πέμπτη έως Κυριακή πριν και μετά τις παραστάσεις.

Ο θάνατος του Σεβαλιέ

          Ο Λισιέν Σεβαλιέ ζει στη Νέα Υόρκη. Ζει και στον κίνδυνο. Και όπως συμβαίνει πάντα, όλα άρχισαν από μια γυναίκα. Ή σχεδόν πάντα. Σε κάθε επικίνδυνη κατάσταση η ύπαρξη μιας γυναίκας υπερτονίζει τον κίνδυνο που δεν είναι εξαρχής αυταπόδεικτος. Τώρα τελευταία και κάτι άλλο θηλυκό ήρθε να τονίσει τον ορατό κίνδυνο. Μια ιδέα: Ένας θάνατος. Ο Λισιέν θέλει να πεθάνει.

Ο Λισιέν Σεβαλιέ είναι επιτυχημένος. Θα μπορούσε κάποιος να πει και ευτυχισμένος. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι δυστυχισμένος, αφού αντί για τσιγάρο καπνίζει πούρο, αντί για αυτοκίνητο οδηγεί λιμουζίνα, αντί για ψωμί τρώει μπρέτσελ, αντί για κρασί πίνει σαμπάνια. Ενίοτε τρώει και χαβιάρι. Αυτό το τελευταίο δεν τού αρέσει πολύ, αλλά είναι αυτό που χρειάζεται για να συμπληρώσει το ελλιπές κάδρο της πληρότητας. Ωστόσο, ο Λισιέν θέλει να πεθάνει.

Ο Λισιέν Σεβαλιέ δεν έχει σύζυγο. Αλλά έχει γυναίκες∙ έχει και σκύλο. Ένα λαμπραντόρ καλοζωισμένο. Τον Φελίξ. Έχει και παπαγάλο. Μένει σε ένα όμορφο σπίτι, που έχει και γρασίδι. Διαθέτει και την καλύτερη κοπτική μηχανή για το γρασίδι. Από αυτές που δεν τραυματίζουν το χόρτο, αλλά το κόβουν προσεκτικά. Αλλά ο Λισιέν θέλει να πεθάνει.

Παρόλα αυτά ο θάνατός του πρέπει να είναι βαγκνερικός. Δεν πρόκειται για κάποιον τυχαίο. Ο θάνατος του Λισιέν Σεβαλιέ πρέπει να είναι κοσμικό γεγονός. Να έχει πυροτεχνήματα και κύκνους. Ίσως και διπλή ορχήστρα που να παίζει μια οβερτούρα που να είναι δεικτική της ευτυχίας του. Πώς μπορεί ωστόσο, να έχει ένα τέτοιο θάνατο στη Νέα Υόρκη; Εκεί το πιθανότερο είναι να πεθάνεις στην Wall Street μετά από κάποιο καλό συμβόλαιο. Και ο Λισιέν έχει υπογράψει πολλά τέτοια συμβόλαια που του εξασφάλισαν πολλά χρήματα. Αλλά θέλει να πεθάνει. Είναι αμετάκλητη η απόφασή του. Θα ταξιδέψει για να βρει το θάνατο που θέλει. Θα πάει σε κάποιον αμπελώνα στο Μπορντώ. Εκεί που γεννήθηκε θα γραφτεί το τέλος. Με θέα τις πράσινες γραμμές του κόκκινου κεχριμπαριού, την ατέρμονη διαδοχή του σήματος κατατεθέντος του Μπορντώ, ο Λισιέν θα πεθάνει. Αλλά γιατί να το κάνει θα αναρωτηθεί κανείς; Αφού είναι ευτυχισμένος! Και πράγματι ο Λισιέν Σεβαλιέ είναι πολύ ευτυχισμένος! Αφού καπνίζει πούρο αντί για τσιγάρο και τόσα άλλα… Αλλά δεν μπορεί να αντέξει τόση ευτυχία. Στο κάτω – κάτω όταν πεθάνει, το λείψανό του θα αισθάνεται λιγότερο νεκρό από ένα άλλο που ανήκε σε κάποιον λιγότερο ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο; Τώρα που θα πεθάνει θα δώσει τροφή σε πολλά σκουλήκια που τα καημένα δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να τρώνε ανθρώπους σαν τον Λισιέν Σεβαλιέ! Δείπνο πολλών αστέρων για τόσο ταπεινά ζωύφια που μόνο και μόνο τρώγοντάς τον, ανεβαίνουν κατηγορία. Δεν είναι πια σκουλήκια. Είναι τα σκουλήκια του Λισιέν Σεβαλιέ, αυτού που κατάκτησε τη Νέα Υόρκη και τώρα, το δικαίωμα του θανάτου.     

Ματίλδη, Ματίλδη πόσο δίκιο είχες!...

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου η Ματίλδη πρότεινε κάτι το οποίο συνειδητοποιώ ότι, αφού δοκιμάστηκε όπως με προέτρεπε η φίλη blogger, απέφερε καρπούς. Τελικά βούτηξα για λίγο στην μοναξιά μου, πράγμα που με έκανε να προσφέρω στον εαυτό μου. Με τις Ε. και Μ. διέκοψα, αν και με τις δύο επικοινωνούμε. Η Ε. αποφάσισε να πάει στη Λειψία για ακόμα ένα ετήσιο σεμινάριο ενώ η Μ. εξακολουθεί να μένει στα πάτρια εδάφη και να συνεχίζει να είναι ένα πραγματικά άψογο πλάσμα. Εν τω μεταξύ, και αφού παρακολούθησα ενα σεμινάριο θεατρικού παιχνιδιού, αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης στη Λίμνη Πλαστήρα, γνώρισα εξαίσια πλάσματα του αντίθετου φύλου. Το τι έγινε είναι αδύνατον να το περιγράψω. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, εξαιρουμένων του θείου μου, της συντρόφου του και της κόρης της ένιωθα εντελώς ξένος μέσα σε μία παρέα 45 περίπου ατόμων, όλοι γνωστοί μεταξύ τους. Αλλά χωρίς να αντιληφθώ τελικά τι παιζόταν έγινα εξαιρετικά δημοφιλής σε σημείο που να με παρακαλάνε γύρω στις 10 κοπέλες, χάρμα οφθαλμών, να έρθουν στο δωμάτιό μου (οι πονηρές προτάσεις ήταν μόνο δύο) για να περάσουν ευχάριστα τις μέρες που απέμεναν για να τελειώσει το σεμινάριο. Τελικά με δύο εξ αυτών κάτι παίχτηκε και τελικά έμεινα με τη μία. Αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο που εξετάζω πολύ προσεχτικά πώς σκέφτεται η κάθε κοπέλα και αν καταλάβω ότι ενδέχεται να αντιμετωπίσω προβλήματα που αντιμετώπισα στο άμεσο παρελθόν απομακρύνομαι με βήμα ταχύ. Ελπίζω αυτή που βρίσκεται πλάι μου να μην με απαγοητεύσει. Σας ασπάζομαι...

The Turning Point...

...ή κατά το ελληνικότερον "η κρίσιμη καμπή". Ένας τριαντάρης, όπως είμαι εγώ, δύσκολο να πει ότι η κρίσιμη καμπή αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα. Σε όλους τους τομείς. Εγώ, εντούτοις, πιθανόν αποτελώ εξαίρεση. Σε λίγο αγγίζω τα τριάντα ένα, δεν είμαι πια και τόσο νέος, ο χρόνος δεν μου αρκεί για όλες μου τις ασχολίες, και η δουλειά πάει από το (πολύ) κακό στο χειρότερο. Αν και σε προσωπικό επίπεδο είμαι αρκετά καλά, δεν έχω την πολυτέλεια λόγω έλλειψης διάθεσης, αλλά και χρόνου, να εξετάσω λεπτομερώς, αν τελικά προτιμάω για σύντροφο την Ε. ή την Μ. -καθότι πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο μπερδεμένος στο εν λόγω επίπεδο της ζωής μου. Καλλονές αμφότερες (η πρώτη μάλιστα έχει δουλέψει και σαν μοντέλο για την "All About") αγνοούν φυσικά η μία την ύπαρξη της άλλης. Και αν η Ε. βρίσκεται, λόγω ανταλλαγής με το πρόγραμμα Erasmus, στο Gratz δεν παραλείπει ποτέ να με παίρνει τηλέφωνο δύο φορές καθημερινά και να μιλάμε με τις ώρες. Είναι πολύ τρυφερή και εγώ πραγματικά ερωτευμένος μαζί της. Από την άλλη είναι η Μ., μένει στη Γλυφάδα (ελπίζω να μην παρακολουθεί το blog μου, είναι και η ίδια blogger, αλλά αγνώστου διεύθυνσης) μου έκανε ανοιχτό κόρτε και ενέδωσα λόγω μειωμένων αντιστάσεων και καθότι τη φλέρταρα διακριτικά εδώ και μήνες. Ως χαρακτήρας είμαι απόλυτα σταθερός, ωστόσο να που μία άυλη οντότητα εμφανίστηκε και καθορίζει πλέον τη ζωή μου, και μάλιστα με βάση συγκεχυμένες προτιμήσεις. Μεταξύ χοιρινού και κοτόπουλου θα επιλέξω σίγουρα κοτόπουλο. Μεταξύ της Ε. και της Μ. δεν ξέρω ποια είναι το κοτόπουλο για να την επιλέξω. Και τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία γιατί πραγματικά είμαι σφόδρα ερωτευμένος και με τις δύο. Και ήδη μου τριβελίζει το μυαλό πώς θα τελειώσω την μία από τις δύο σχέσεις τον Σεπτέμβριο, όταν η Ε. επιστρέψει από την Αυστρία. Δεν ξέρω τι να κάνω. Σκεφτόμουν ότι μέχρι τότε έχω καιρό, αλλά αν και οι δύο με ερωτευτούν το ίδιο και εγώ έχω τις ίδιες συγκεχυμένες απόψεις πώς θα το πω είτε στη μία είτε στην άλλη; Βασανίζομαι γιατί αν και η Mae West είπε "When caught between two evils, i generally pick the one i' ve never tried before" εγώ έχω να πω πως unfortunately, i' ve tried both of them...

Τζόβενο ετών 85

Προχθές κυκλοφόρησα μετά από καιρό με το μετρό. Στο σταθμό λοιπόν της Δάφνης και με κατεύθυνση το Σύνταγμα, βρήκα να καθίσω -κάτι σπάνιο- σε μία θέση προς την αντίθετη φορά του συρμού. Αλλά δεν την απόλαυσα πολύ διότι στον επόμενο σταθμό ανέβηκε πολύς κόσμος και προσέφερα τη θέση μου σε έναν γεράκο. Με το που τού είπα "παρακαλώ καθίστε" με κεραυνοβολεί λέγοντάς μου "...νεαρέ εγώ κάνω 300 κοιλιακούς την ημέρα! Ποιος θαρρείς ότι είμαι;" Και πέφτοντας κάτω άρχισε να κάνει κάμψεις (σε λάθος στάση) μετρώντας τις ασθμαίνοντας. Μία κυρία τον ρώτησε γιατί νευρίασε κι αυτός απάντησε ότι δεν θέλουν να τον περνάνε για αδύναμο γεράκο. "Εγώ που με βλέπεις στα νιάτα μου έκανα χίλιους κοιλιακούς και οι γυναίκες μάλωναν για το γραμμωμένο σώμα μου!" συμπλήρωσε με έπαρση. Όλοι μείναμε να κοιτάζουμε ένα παραθέληση γεράκο, έναν φαντασμένο άνθρωπο που δεν συμφωνούσε με τον χρόνο, έναν Ντόριαν Γκρέι μόνο στο μυαλό του. Και αφού φοβηθήκαμε μην μας μείνει στα χέρια, αφού είχε κοκκινίσει από τα νεύρα του, κατέβηκε στον επόμενο σταθμό προς μεγάλη ανακούφιση όλων...

Dear Dearest

Προσφάτως η (τουλάχιστον τυπικά) σύζυγός μου μπήκε στο blog μου και διάβασε τον «Δεκάλογο του χωρισμού», μεταξύ άλλων, θεωρώντας ότι κάποια από αυτά που παραθέτω -και συγκεκριμένα τα νούμερα 1 και 3- είναι αναληθή και τη θίγουν. Επειδή αρκετοί γνωστοί μας μπαίνουν στο blog, υποσχέθηκα ότι θα παραθέσω και τη δική της θέση. Τα προαναφερθέντα νούμερα θεωρεί ότι δεν ισχύουν οπότε το επισημαίνω.

Υ.Γ.: Lover dearest, με μερικά τσιγάρα, όταν δεν καπνίζεις, με μερικά ποτήρια αλκοόλ, όταν δεν πίνεις και με συνοδεία απαλής μουσικής υπό το φως δύο κεριών, όλα είναι καλύτερα...

Ο Έκπτωτος Άγγελος

Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Η κουνιστή πολυθρόνα μου έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα σχήματα των επίπλων είναι πια ακαθόριστα σημάδια στο άρμα του χρόνου. Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Αγναντεύω την μοβ αιωνιότητα. Έχει χρώμα η αιωνιότητα; Πραγματικά δεν ξέρω. Αλλά μάλλον. Τί είναι πιο αιώνιο από τον θάνατο; Όχι τον θάνατο απέναντι στον Θεό, αλλά τον θάνατο στα μάτια των ανθρώπων. Και ο θάνατος είναι μάλλον μοβ. Σε καμία περίπτωση μαύρος. Το μαύρο περιέχει κι άλλα, ζωντανά χρώματα. Γιατί βιώνω την αιωνιότητα; Είμαι άνθρωπος; Μάλλον είμαι άγγελος ή καλύτερα υπήρξα άγγελος. Τώρα πια είμαι έκπτωτος. Τα φτερά μου είναι κομματιασμένα, αφημένα πρόχειρα σε ένα παλιό τραπέζι και το αίμα στις άκρες τους είναι πια ξεραμένο. Σπανίως τα κοιτάω. Ναι είμαι έκπτωτος. Είμαι έκπτωτος γιατί θέλησα. Και η επιθυμία σε αυτόν τον κόσμο είναι απαγορευμένη. Εάν είσαι άνθρωπος ο θάνατος είναι σίγουρος, εάν είσαι άγγελος η πτώση είναι αναπόφευκτη. Και καταδικασμένος κάθεσαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου, πάνω σε μία κουνιστή πολυθρόνα που έχει αφήσει τα σημάδια της στο ξύλινο πάτωμα, τα σχήματα των επίπλων είναι ακαθόριστα σημάδια, αγναντεύεις την μοβ αιωνιότητα και ανατριχιάζεις καθώς νιώθεις τα κομματιασμένα φτερά σου πίσω, πεταμένα σε ένα παλιό τραπέζι. Τί είναι χειρότερο; Να είσαι άγγελος αγαπητός ή άγγελος έκπτωτος; Να είσαι δέσμιος ή ελεύθερος; Τι ζητάς περισσότερο; Την φωτεινή αχλή στα μάτια των ανθρώπων ή το έρεβος; Έτρεχα μες στους ουρανούς, έκανα αρμονικούς κύκλους γύρω από ό,τι ένιωθα πως χρειαζόταν προστασία. Δεν το κάνω πια. Και δεν το βλέπουν πια. Και περιέπεσα στη δυσμένειά τους. Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Η κουνιστή πολυθρόνα μου έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα σχήματα των επίπλων είναι πια ακαθόριστα σημάδια στο άρμα του χρόνου. Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο ενός γκρίζου δωματίου. Αγναντεύω την μοβ αιωνιότητα και σκέφτομαι. Πώς δρουν οι άνθρωποι; Με το συναίσθημα ή το πνεύμα; Με την καρδιά ή το μυαλό; Από τι επηρεάζονται οι άγγγελοι; Από την ανάγκη των ανθρώπων ή την ανάγκη των ίδιων να αποκτήσουν κατάλευκα φτερά που μπορεί κάποτε να αναγκαστούν να τα κατακόψουν με λεπίδι και πριόνι; Και να τα παρατηρούν σε μία γωνιά, κουφάρια ενός ένδοξου – στα μάτια των ανθρώπων – παρελθόντος; Κάποτε υπήρξα άγγελος. Τώρα δεν το θέλω πια. Μήπως αυτό με κάνει σατανικό στα μάτια των ανθρώπων;

(Διαβάσατε τις πρώτες γραμμές από το τελευταίο μου μυθιστόρημα "Εξομολογήσεις ενός Έκπτωτου Αγγέλου"...)