Face it, she' s Madonna!

Aυτό που συνέβη στις 27 Σεπτεμβρίου είναι κάτι που χαράκτηκε στην μνήμη όλων όσοι το παρακολούθησαν. Η αειθαλής pop star, η ιερόδουλη της μουσικής που λατρεύεται σαν άυλη οντότητα και ακούει στο όνομα της θεομήτορος μπορεί να θεωρηθεί το Νο.1 εξαγώγιμο προϊόν της Αγγλίας (πλέον). Η Ελλάδα για πρώτη φορά πιάστηκε απροετοίμαστη στο να έχει την ικανότητα να αντιμετωπίσει το άρτια εικαστικό αποτέλεσμα μίας τόσο εξωπραγματικής συναυλίας. Σας το λέει ένας άνθρωπος που παρακολούθησε μία τεράστια συναυλία της Celine Dion στο Wembley με 110.000 θεατές και άλλα ανάλογα θεάματα στο εξωτερικό. Όταν πας να δεις μία συναυλία και, αφού έχεις πληρώσει ένα αρκετά μεγάλο ποσό, λαμβάνεις υπόψιν σου και τη φωνή του καλλιτέχνη. Και ας μη γελιόμαστε. Η Μαdonna δεν διαθέτει ούτε την θεία φωνή της Celine Dion, ούτε την κέλτικη μαγεία της Enya, ούτε την μυθική χροιά της Loreena McKennitt. Aλλά έχει αυτή την εξωπραγματική (αν και λιλιπούτεια) παρουσία ενός αεικίνητου πλάσματος που ενισχύεται από την άρτια τεχνολογική υποστήριξη που αγγίζει την τελειότητα. Η συναυλία στο Ο.Α.Κ.Α. είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω δει στη ζωή μου χωρίς να γίνεται κιτς. Αμφιβάλλω εάν θα μπορέσει ο αμφιβληστροειδής μου να αντέξει ένα ανάλογο υπερθέαμα. Σε μία σκηνή που εκατέρωθεν υπήρχαν δύο γιγάντια "M" από ασημί ύφασμα, η θεά Madonna έδωσε τον καλύτερο εαυτό της. Η ενέργειά της ήταν απίστευτη, η φωνή της καλύτερη από ό,τι την περίμενα και το show πραγματικά απερίγραπτο. Η έναρξη ήταν μαγευτική, οι χορογραφίες άρτιες, κάποια highlights (όταν για παράδειγμα χτυπούσε τους "εαυτούς" τού παρελθόντος της στο "She' s not me") ήταν ευρηματικά και κάποιες διασκευές (όπως το "La isla bonitia" και το "Vogue") δεν απογοήτευσαν ούτε στο ελάχιστο. Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Με όλα αυτά υπόψιν, κάποιοι Έλληνες, που το παίζουν Ιερείς της πολυπραγμοσύνης και της πνευματικής μέθεξης και οι οποίοι κραδαίνουν το σπαθί τους στο άρμα της καλλιτεχνικής δόξας, δήλωσαν ότι απογοητεύτηκαν γιατί πήγαν τάχα για ένα και μοναδικό τραγούδι (εν προκειμένω το "Frozen") που τελικά δεν ακούστηκε. Πώς μπορούν κάποιοι να έχουν τόσο επηρμένες απόψεις που τους μετατρέπουν σε γραφικές φιγούρες της ελληνικής πραγματικότητας; Αλλά όταν η Eurovision πλησιάζει θυμούνται την επική τους ερμηνεία στο "ντο φα φα φα, σολ φα σολα φα μι ντο σι μι μι μι"! Και δεν είναι οι μόνοι. Κάποιοι ανταποκριτές του Star που παρακολούθησαν την συναυλία δήλωσαν ότι το "4 minutes" το είπε playback. Λάθος! Μόνο ο Justin Timberlake ακουγόταν playback. Ήταν εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, αφού η χροιά της φωνής της τραγουδίστριας στη συναυλία δεν είχε καμία σχέση με τη χροιά της φωνής της στο video clip. Μπορεί να ακούστηκαν περίπου 3 playback και κάποια (ίσως) overvoice, αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αυτό που είδα ήταν πολύ ανώτερο των προσδοκιών μου. Εξάλλου η επαφή της με το ελληνικό κοινό ήταν πολύ καλή. Στην Αγγλία την κατηγορούσαν γιατί δεν είπε "Hello London" και δεν ξαναβγήκε όταν την καλούσαν ξανά στην σκηνή. Τι περίμεναν παραπάνω; Την Madonna να ίπταται; Hey Guys! Face it! She's Madonna!

Just another new flirt!

-Τηλέφωνο: Ντριν!
-Εγώ: Ποιός να είναι τώρα;
-Τηλέφωνο: Ντριιιιιν!
-Εγώ: Κοίτα που επιμένει!
-Τηλέφωνο: Ντριιιιιιιιιιιν!
-Εγώ: Παρακαλώ;
-Τηλέφωνο: Έλα ρε συ!
-Εγώ: Ποιός είναι;
-Τηλέφωνο: Έλα ρε ο Σ.
-Εγώ: Έλα ρε τι κάνεις; Προβληματισμένος ακούγεσαι...
-Σ.: Επειδή έχω πρόβλημα.
-Εγώ: Τί πρόβλημα;
-Σ.: Μία καινούργια κοπέλα με φλερτάρει επίμονα στο γραφείο!
-Εγώ: Όμορφη;
-Σ.: Κάτια Ζυγούλη!
-Εγώ: Προ εγκυμοσύνης;
-Σ.: Μη με δουλεύεις!
-Εγώ: Τι να μη σε δουλεύω, το πρόβλημα ποιό είναι; Τι στέφανα θα διαλέξεις;
-Σ.: Δεν είναι και πολύ έξυπνη!
-Εγώ: Εξισώσεις θα λύνετε; Τώρα, εάν τη θέλεις για μέλλουσα σύζυγο είναι πρόβλημα, αν τη θέλεις για να ξεπεράσεις την Νία είναι η ιδανική!
-Σ.: Δεν μπορώ σου λέω, θα πει καμιά μαλακία και θα με ξενερώσει.
-Εγώ: Ε, καλά μην την ρωτήσεις την άποψή της για τον μεταμοντερνισμό! Τέλος πάντων πώς κατάλαβες ότι σε φλερτάρει;
-Σ.: Με γλυκοκοίταζε και μετά ήρθε και μου μίλησε...
-Εγώ: Τί σου είπε;
-Σ.: Με ρώτησε τι ζώδιο είμαι...
-Εγώ: Ωχ! Και εσύ τί είπες;
-Σ.: Τί να πω; Ιχθείς!
-Εγώ: Δεν εννοώ αυτό! Μετά τι σου είπε;
-Σ.: Με ρώτησε με τι ωροσκόπο...
-Εγώ: Ωχ, ωχ! Καλά η Παγιατάκη είναι; Και τι έγινε μετά;
-Σ.: Ψέλισσα "δεν ξέρω".
-Εγώ: Και τί σου είπε;
-Σ.: "Κάτσε να στον βρω"!
-Εγώ: Και;
-Σ.: Τον βρήκε. Έχω ωροσκόπο Τοξότη!
-Εγώ: Καλά με δουλεύεις;
-Σ.: Σου λέω έχω κολλήσει. Είναι μεγάλο βούρλο. Βαλτωμένο μυαλό! Να το προχωρήσω;
-Εγώ: Τώρα τί να σου πω; Εγώ θα την σούταρα με την πρώτη της ερώτηση. Είναι τρόπος για να φλερτάρεις αυτός;
-Σ.: Αυτό σκέφτομαι κι εγώ...
-Εγώ: Μετά τί σου είπε;
-Σ.: "Ευτυχώς ταιριάζουμε"!
-Εγώ: Ησύχασα τώρα! Τί είπες εσύ;
-Σ.: Τη ρώτησα από πού είναι...
-Εγώ: Από πού είναι;
-Σ.: Μου είπε "από το σπίτι μου εδώ πιο κάτω"!
-Εγώ: Ωχ, ωχ, ωχ!
-Σ.: Τι να κάνω;
-Εγώ: Σύμφωνα με ένα πρόχειρο υπολογισμό μπορώ να σου πω ότι πρόκειται για ένα νέο είδος, το οποίο ανήκει στην ίδια συνομοταξία με την Άννα-Μαρία Λογοθέτη και την Στέλλα Μπεζεντάκου: "Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό!"
-Σ.: Πάντως είναι εκρηκτική γκόμενα!
-Εγώ: Και τί σκέφτεσαι;
-Σ.: Άστα έχω μπλέξει. Είμαι κολλημένος και με την Νία...
-Εγώ: Τον κουμπάρο μου μού θυμίζεις. Αλλά τουλάχιστον αυτός το ξεπέρασε γιατί βρήκε ιδανική περίπτωση!
-Σ.: Τί να κάνω;
-Εγώ: Μία λύση υπάρχει. Χρησιμοποίησέ την για αντιπερισπασμό και βγάλε την έξω στο "Villa Mercedes" πού βγαίνει και η Νία.
-Σ.: Ρε συ τρελλάθηκες; Να την ξανακερδίσω θέλω όχι να την χάσω δια παντός! Άσε που αν πετάξει καμία ατάκα η καινούργια θα με θεωρήσει εντελώς μαλάκα που τα έμπλεξα μαζί της!
-Εγώ: Φαντάζομαι πως η Νία δεν θα νομίσει ότι την πήρες για βοηθό στο γραφείο! Παρεμπιπτόντως, πώς την λένε;
-Σ.: Ανθούλα. Δηλαδή Υακίνθη την λένε, αλλά όλοι στο γραφείο την λέμε Ανθούλα. Αυτή μας το ζήτησε δηλαδή...
-Εγώ: Λοιπόν πολύ θέλω να τη γνωρίσω! Πες της να πάμε σινεμά να δούμε Dreyer! Χαχαχα!
-Σ.: Με τον πόνο μου παίζεις; Ξέρεις, μου πρότεινε να πάμε να δούμε το "Ζόχαν"!
-Εγώ: Δεν το βουλώνει τουλάχιστον!
-Σ.: Μιλάμε για περιπτωσάρα. IQ υπό του μηδενός. Προχθές με ρώτησε εάν το κοτόπουλο που τρώει στο διάλειμμα υπάρχει περίπτωση να είναι μεταλλαγμένο...
-Εγώ: Και πού είναι το πρόβλημα;
-Σ.: Έτρωγε μπριζόλα!
-Εγώ: Με δουλεύεις!
-Σ.: Δεν κάνω πλάκα, στο ορκίζομαι!
-Εγώ: Λοιπόν, εγώ λέω να τα φτιάξετε για λίγο, και εάν τη βαρεθείς φύτεψέ τη σε καμιά γλάστρα. Κανένας δε θα καταλάβει τη διαφορά.
-Σ.: Εν τω μεταξύ θέλει να γνωρίσει και τους φίλους μου.
-Εγώ: Κοίτα που ξαφνικά θα κόψω φιλίες μαζί σου... Πες της ότι έχεις σχέση εάν δεν σε ενδιαφέρει.
-Σ.: Καλά τα λέμε αύριο...
-Εγώ: Άντε ρε, γεια και υπομονή!

Επόμενη μέρα:

Σ. με 2 SMS: "Ξέρεις της είπα ότι έχω σχέση και μου έκανε σκηνή! Με ρώτησε τι παραπάνω έχει αυτή από εμένα και της είπα "μυαλό". Με έβρισε και δεν μου ξαναμίλησε!"
Εγώ με SMS: "Μήπως τελικά έτσι είναι καλύτερα;"
Σ. με SMS: "Ευτυχώς γλίτωσα από την μαλάκω! Με την Νία τί θα κάνω;..."

Πώς να γίνεις Σάρα Πέλιν από Σάρα Πέλιν;

Πώς να μεταμορφωθείς από Σάρα Πέλιν (νικήτρια Αλάσκας στα διάσημα καλλιστεία "Μις Αλάσκα") σε Σάρα Πέλιν (Σοβαρή, Δυναμική, Φεμινίστρια, Ρεμπουπλικάνα, Μάνα-Μητέρα-Μαμά, Οικογενειάρχης, Χριστιανή, Συντηρητική, Υποψήφια Αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. 2008); Παρακάτω παραθέτουμε σε όλες τις γυναίκες, οι οποίες θέλουν να επιτύχουν στην καριέρα που θα επιλέξουν, δέκα απλά βήματα για να γίνουν σωστές καριερίστες. Στην υπερεπιτυχημένη και δημοφιλή λίστα για τα βήματα που έπρεπε να ακολουθήσουν οι άνδρες που ήθελαν να έχουν την επιτυχημένη πορεία του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ (Μπους πρόεδρος: Ηλίθιος Πρόεδρος / Μπους προ προεδρίας: Ηλίθιος) ήρθε η ώρα να ακολουθήσουν οι γυναίκες. Ομολογουμένως η συναταγή για τον Μπους περιελάμβανε ένα μόνο βήμα, η τακτική ωστόσο, για τη Σάρα Πέλιν είναι πιο σύνθετη. Πάρτε χαρτί και στυλό και σημειώστε!

1. Πετάς ό,τι ξέκωλο φορούσες για να σε ψηφίσει ο μοναδικός κριτής της διοργάνωσης "Μις Αλάσκα". Πετιούνται και τα ροζ μπλουζάκια με τις σπιρτόζικες ατάκες, τις εμπνευσμένες από το βλαχοαμερικανικό πνεύμα.
2. Φοράς ένα μονόχρωμο ταγιέρ, όσο το δυνατόν πιο σοβαρό, μαζεύεις τα μαλλιά σε κότσο, γίνεσαι διοπτροφόρος πρεσβυωπίας (ου γαρ έρχεται μόνον) και υιοθετείς ένα απειλητικό χαμόγελο τύπου Φρέντι Κρούγκερ. Το παλιό αυθόρμητο καλύτερα να το ξεχάσεις.
3. Παντρεύεσαι ένα ανδρείκελο, αραδιάζεις μία στάνη παιδιά, τα στήνεις δίπλα σου (εσύ μπροστά) και βγάζετε φωτογραφία (τύπου αμερικανικής διαφήμισης: κορν φλέικς και χαμόγελα μέχρι τα αυτιά).
4. Δηλώνεις "Μάνα στο Σταυρό του Πόνου, Πατριώτισα και Αμερικανίδα Χριστιανή" (όπου Αμερικανίδα Χριστιανή σημειώστε: κατά της άμβλωσης και των ομοφυλόφιλων, υπέρ της οπλοκατοχής και του ανελέητου κυνηγιού σε άγρια ζώα).
5. Δίνεις 150 δολάρια σε όποιον πατριώτη σκοτώσει λύκο στην Αλάσκα.
6. Θεωρείς γελοίο (σκας κι ένα χαμόγελο προαιρετικά) το γεγονός ότι θεωρούν τις πολικές αρκούδες προστατευόμενο είδος τη στιγμή που είσαι επιφανές μέλος των οικολόγων.

7. Γίνεσαι μητέρα για πέμπτη φορά με σπάνιο τρόπο. Μέχρι τώρα δύο τρόποι υπήρχαν για να γίνεις μητέρα. Ο ένας ήταν με τον κρίνο. Τώρα ευφευρέθηκε ο τρόπος Σάρα Πέλιν. Καλύπτεις το σκάνδαλο της 17χρονης εγκυμονούσας κόρης σου (προαιρετικά φώναζέ την Μπρίστολ), παίρνεις λίγα κιλά και φέρνεις στον κόσμο ένα νέο μέλος που θα μεγαλώνει μπερδεύοντας τις έννοιες μαμά, γιαγιά και αδερφή. Το μπέρδεμα είναι υποχρεωτικό.

8. Ξεχνάς το εύθραυστο περιβάλλον της Αλάσκας και ως Αμερικανίδα οικολόγος υποστηρίζεις την άντληση πετρελαίου (κάποτε πρότεινες τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας).

9. Το παίζεις έκπληκτη βγάζοντας άναρθρες κραυγές (aaaah!, οοοh!, οh dear, oh my!) όταν ο ΜακΚέιν σε χρίζει "Αμερικανίδα Αντιπρόεδρο", ωστόσο είσαι άξια του τίτλου μόνο εάν κερδίσεις τους απογοητευμένους ψηφοφόρους της Χίλαρι.

10. Βγαίνεις πριν από τον ΜακΚέιν στις πίστες για να θερμάνεις το κλίμα, μην ξεχνάς το χαμόγελο-πρέπει να το βλέπει και ο τελευταίος πληρωμένος κομπάρσος-και αγαπάς όλο τον κόσμο, εκτός από τον Ομπάμα και τους τρομοκράτες (όχι σου είπα δεν είναι αυτός ο καραφλός που κυνηγάει τον Μπαγκς Μπάνι! Όχι ούτε η κακιά μάγισσα στην Μπάρμπι Ραπουνζέλ!) Αν τα καταφέρεις σου αξίζουν θερμά...

...συγχαρητήρια! Από έτσι:

έγινες έτσι:

Ι LOVE YOU! JE T' AIME! TI AMO! ΣΕ ΑΓΑΠΩ!...

Πριν λίγο είχα μία συζήτηση με έναν γνωστό μου, ο οποίος μου είπε ότι δεν είναι σωστό απέναντι στους bloggers να γράφω για τη γυναίκα μου. "Τι ενδιαφέρει αυτούς για τη γυναίκα σου; Το blog υπάρχει για να εκφέρεις διάφορες απόψεις". Ωστόσο, ο φίλτατος Spy λέει ότι η απόλυτη δημοκρατία σε ένα blog δεν είναι και τόσο καλή. Επειδή λοιπόν συμφωνώ με τον τελευταίο να που αφιερώνω ένα βιντεάκι στην πολυαγαπημένη μου Νηρηίδα...

O αισθητιστής ευαγγελίστηκε!

Την περασμένη Παρασκευή στις 15:00 περίπου, με έπιασε ένας δυνατός πόνος στο στομάχι. Βρισκόμουν στη δουλειά και έψαχνα ένα παυσίπονο, αλλά τα φαρμακεία τέτοια ώρα ήταν (φυσικά) κλειστά. Στις 17:00 που σχόλασα κατευθύνθηκα γρήγορα προς το σπίτι μου πήρα ένα malox και κοιμήθηκα νηστικός, προκειμένου να ξεπεράσω τον πόνο. Ξύπνησα μετά από πέντε ώρες περίπου με αφόρητους πόνους. 23:45 τηλεφώνησα για να μάθω ποια νοσοκομεία διανυκτέρευαν μέχρι τις 08:00 και τα μόνα ήταν ο «Ευαγγελισμός» και το «Τζάνειο». Ξεκίνησα να πάω στο πρώτο, καθότι ο Πειραιάς είναι πολύ πιο μακριά από το σπίτι μου. Eυτυχώς βρίσκω άμεσα ένα ταξί, αλλά ο ταξιτζής με προειδοποίησε ότι θα σταματήσει σε ένα καφενείο για να πάρει καφέ. Δεν είχα πρόβλημα. Η χρέωση άλλωστε ξεκίνησε μόλις επέστρεψε στο καθήκον. Στις 24:00 ήμουν ήδη στον Ευαγγελισμό. Έδωσα και εγώ το χαρτί της αναμονής στο Παθολογικό και μετά από λίγη ώρα άρχισαν να με εξετάζουν. Πρώτα με ψηλάφηση, μετά με έστειλαν για υπέρηχο, έπειτα μου πήραν αίμα, με έστειλαν στο χειρουργείο για να με δει και ο χειρουργός, ο ίδιος με έστειλε στο ακτινολογικό (ο ακτινολόγος ήταν έξαλλος γιατί δεν έβγαζε τα γράμματα, μέχρι που ζήτησα από τον χειρουργό να γράψει καλύτερα τον τύπο της ακτινογραφίας). Κάνω και την ακτινογραφία ξανά πίσω στο χειρουργείο, με βλέπει και ο επιμελητής, βγαίνουν και τα αποτελέσματα της αιμοληψίας, φεύγω από εκεί, ξανά στο παθολογικό, με εξετάζει και η επιμελητής του τμήματος και μου είπαν για ένα ένζυμο που είχε υψηλό δείκτη λόγω τραυματισμού των μυών λόγω γυμναστικής καταπόνησης! Σκεπτόμενος την γυμναστική καταπόνηση θεωρώ ότι μάλλον ήταν αποτέλεσμα του κουβαλήματος των επίπλων που αγοράσαμε προσφάτως! Τελικά μου είπαν να ξαναπάω οπωσδήποτε για μία επιπλέον αιμοληψία κάτι που κανόνισα άμεσα. Ο σκοπός της ανάρτησης, ωστόσο, δεν είναι να μάθετε για την ατυχία μου, αλλά μάλλον για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Έχουμε συνηθίσει να κατηγορούμε με ευκολία το σύστημα υγείας της χώρας, γιατρούς, νοσηλευτές και διαδικασία εξέτασης. Εγώ έχω να πω, ότι παρόλο που στο νοσοκομείο έκατσα πέντε ώρες ακριβώς, οι εξετάσεις μου έγιναν άμεσα, με υπευθυνότητα, με ενδιαφέρον και κάθε γιατρός (συνολικά με είδαν έξι) μου φέρθηκε με ευγένεια και σοβαρότητα. Τη στιγμή μάλιστα που η ώρα δεν ήταν και η καλύτερη (σκεφτείτε ότι στο χειρουργείο υπήρξαν έξι κρίσιμα περιστατικά με αυτοκινητικά ατυχήματα – δεν ξέρω εάν οι δύο που χτύπησαν άσχημα με μηχανή τελικά επέζησαν) δεν έχω παρά να επαινέσω κάθε γιατρό και νοσηλευτή, που έτρεχε και δεν πρόφταινε. Από την άλλη, στο παθολογικό υπήρξαν και άλλα πολύ κρίσιμα περιστατικά. Δηλητηριάσεις, σπασμοί από υπερβολική δόση και άλλα. Μήπως να είμαστε στο μέλλον πιο προσεκτικοί όταν θέλουμε να κατηγορήσουμε το σύστημα υγείας της χώρας;

Αφιερωμένες στην blogger δήμητρα!

Οι φωτογραφίες που ζήτησε η δήμητρα, αξιοσέβαστη επισκέπτης του blog μου.

Τιμής ένεκεν!

Τιμής ένεκεν σε όλους τους φιλτάτους bloggers, οι οποίοι μου απέστειλαν τόσες ευχές για τον γάμο μου (προ του γεγονότος, αλλά και ύστερα) από όσες έχω δεχτεί σε όλη την 29χρονη ζωή μου, θα περιγράψω εν τάχει το γαμήλιό μου ταξίδι, το οποίο κράτησε μια εβδομάδα. Υπό κανονικές συνθήκες θα πηγαίναμε στο Παρίσι, αλλά λόγω του ότι η Νηρηίδα μου περίμενε τηλέφωνο για την επιλογή της ως αναπληρώτρια (όπερ και εγένετο) αποφασίσαμε να πάμε κάπου πιο κοντά για να προλάβει να υποβάλλει τα χαρτιά που δηλώνουν την ανεπιφύλακτη αποδοχή της θέσης. Εγώ λοιπόν πρότεινα την Κέρκυρα για τον απλούστατο λόγο ότι το Αχίλλειο είναι το μοναδικό ανάκτορο της Αυτοκρατείρας Ελισάβετ (για την οποία κόβω φλέβα) που δεν έχω δει και διακαώς επιθυμούσα ανέκαθεν να επισκεφτώ. Μετά λοιπόν τις επισκέψεις μου – προ ετών – στο Ποσενχόφεν, στη Βιέννη, στην Βουδαπέστη και σε όλα τα μέρη που περπάτησε η προαναφερθείσα Αυτοκράτειρα μου εδόθη η ευκαιρία να πάω και στο ανάκτορο που το χάρηκε ελάχιστα. Την νύχτα μετά τη γαμήλια δεξίωση (κανονικά γλέντι ήταν, αλλά προτιμώ στη θέση του μπουζουκιού να σκέφτεστε ένα πιανοφόρτε και μια άρπα παραπλεύρως) κοιμηθήκαμε – που λέει ο λόγος – σε ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο κοντά στα Τρίκαλα... Την επομένη φεύγουμε για την Αθήνα. Φτάνουμε κατάκοποι, κοιμόμαστε τέσσερις ώρες, ετοιμάζουμε βαλίτσες ταχύτατα και κατευθυνόμαστε προς το Ελ. Βενιζέλος – Χόκτιφ (για να μην ξεχνιόμαστε). Αγοράζω από τα (τύποις πια) αφορολόγητα το Τουκάν του Adi Stocker από τη Swarovski, το οποίο η πωλήτρια το χούφτωσε χωρίς γάντια κάνοντάς με έξαλλο, αγοράζει και η αγαπημένη μου σύζυγος κάτι δωράκια και περιμένουμε στην αίθουσα. Το ίδιο αεροπλάνο παίρνει και ο Χατζηνικολάου (λεπτομέρεια) και απογειωνόμαστε. Η πτήση είναι μια χαρά και μετά από 45 λεπτά περίπου προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της νήσου των Φαιάκων. Με το που παίρνουμε βαλίτσες ακούμε την χαρακτηριστική μελωδική προφορά των Κερκυραίων, παίρνουμε πάραυτα ένα ταξί και μας οδηγεί στο ξενοδοχείο. Αλλά ακόμα είναι νωρίς για να πάρουμε τη σουίτα, αφού το προηγούμενο ζευγάρι θα έφευγε στις 12 το μεσημέρι και γευματίζουμε σε ένα απόμερο ταβερνάκι. Φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Κεντρικό, πανέμορφο και από τη σουίτα μας βλέπαμε τη θάλασσα εκατέρωθεν του κάστρου και ολόκληρη την Σπιανάδα. Ξεκουραζόμαστε (κοιμόμαστε για ώρες) και κατεβαίνουμε για φαγητό. Τρώμε κάτι πρόχειρο, ενώ μία διαφωνία που έχω με τη σύζυγό μου μας χαλάει τη βραδιά και, μουντζώνοντας αμφότεροι τα μούτρα μας που αφήσαμε τους εαυτούς μας να παρασυρθούν στη δίνη του εγωισμού μας, ξημερώνει η επόμενη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάμε για μπάνιο στην ονειρεμένη παραλία της Γλυφάδας. Εξίσου ονειρεμένη είναι και η χρέωση του ταξιτζή που φυσικά δεν έβαλε ταξίμετρο. Επιστρέφουμε στην πόλη της Κέρκυρας, κάνουμε βόλτα με ένα αμαξάκι με το μουλάρι που λεγόταν Τσάρλι και ζητάμε πληροφορίες για κανένα cult εστιατόριο. Μας προτείνουν ένα, το οποίο είχε μία ιστορία κάποτε, αλλά τώρα δε λέει τίποτα. Μας πέταξαν αμέριμνα τους τιμοκαταλόγους, το φαγητό της συζύγου το πάστωσαν στο πιπέρι και τελικά πήρε δεύτερο πιάτο. Φτάνουμε στην τρίτη μέρα. Φεύγουμε για το Αχίλλειο, ξεχάσαμε και τις δύο φωτογραφικές και αγοράζουμε μία μίας χρήσης. Αφίσες, κάρτες και δώρα αγοράσαμε μπόλικα. Επιστρέφοντας στην πόλη της Κέρκυρας τρώμε σε ένα εξαιρετικό εστιατόριο ονόματι "Pomo d’ oro". Εκπληκτικό σέρβις, χαλαρή διάθεση και haute cuisine φαγητό. Μετά αγόρασα ένα διπλό cd της Aρβανιτάκη για την κούκλα που βλέπετε να το ανοίγει συγκινημένη και πάμε για ύπνο μετά από μία ωριαία βολτίτσα. Την επομένη πάμε στην Παλαιοκαστρίτσα (παρεμπιπτόντως τα όμορφα κορίτσια ήταν λίγα). Φάγαμε σε ένα παραλιακό ταβερνάκι, πήγαμε στο μοναστήρι, γεμίσαμε τσάντες με δώρα, κάναμε βαρκάδα σε κάτι σπηλιές, μάλιστα μία έκανε ωραίο χρωματισμό λόγω του φωτός (παρατίθεται) και το βράδυ πάμε στο "Villa Mercedes", το οποίο είχε άθλια μουσική και φύγαμε μετά από λίγο. Τρώμε στις 4 τα ξημερώματα και κοιμόμαστε μέχρι το επόμενο μεσημέρι. Την επομένη κάναμε μία υποβρύχια βαρκάδα και βλέπαμε τον πανέμορφο κόσμο του βυθού (τους δύτες της διοργάνωσης να κρατάνε δύο αστακούς για να τους φωτογραφίσουμε και μετά να παίζουν με τις φώκιες). Τρώμε σε ένα καλό εστιατόριο, κάνουμε βόλτα με το τρενάκι, συναντώ ένα μοντέλο που είχα πάρει συνέντευξη στο άμεσο παρελθόν με τον δεσμό της (που τον διατηρεί υποτίθεται κρυφό περιφέροντάς τον στα πιο κοσμικά μέρη της Ελλάδας, αλλά όλοι πια το ξέρουν) και πάμε για μπάνιο στον ναυτικό όμιλο. Την τελευταία μέρα πήγαμε στο Κάστρο, όπου η σύζυγος μού έσπασε ελαφρώς τα νεύρα, επειδή τραβούσε με την ψηφιακή συνέχεια φωτογραφίες. Πήγαμε στην άθλια θάλασσα των Μπενιτσών, επιστρέψαμε, φάγαμε στο ταβερνάκι «Τα Κοκόρια» και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής… Στο αεροπλάνο, πίσω από τη σύζυγο καθόταν ο ηθοποιός Καραμίχος και σε όλο το ταξίδι αναρωτιόταν εάν έπρεπε να φωτογραφηθεί μαζί του ή όχι. Τελικά δεν το έκανε. Αυτά τα ολίγα συνέβησαν στην Κέρκυρα. Περάσαμε εκπληκτικά. Το νησί είναι υπέροχο και δεν το βαρεθήκαμε καθόλου. Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ. Ζητώ συγγνώμη πρωτίστως από τον ένα blogger που ψήφισε να στείλει στο απόσπασμα την έκταση των αναρτήσεών μου και μετά σε όλους τους υπόλοιπους. Εις το επανιδείν ή μάλλον στο επαναγράψειν!

Tired but happy...

Φίλοι bloggers να που επέστρεψα παντρεμένος! Τώρα πώς να σας διηγηθώ τα καθέκαστα του γάμου; Είναι και πολλά... Λοιπόν, ας αρχίσω! Φίλοι που δεν περίμενα με επισκέφτηκαν στην Ελάτη. Λίγες μέρες νωρίτερα οι εξαιρετικοί γονείς του κουμπάρου μου αποφάσισαν να ακυρώσουν ένα ταξίδι για να παρευρεθούν στο μυστήριο και στη δεξίωση. Πραγματικά από τους πιο ωραίους ανθρώπους - με όλη τη σημασία της λέξης - που έχω γνωρίσει. Υπέροχοι άνθρωποι με δυσεύρετο επίπεδο. Από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές του γάμου ήταν η ώρα που συνομιλούσα μαζί τους. Η επίσκεψη της Κ., ελπίζω μελλοντική κουμπάρα, ήταν ακόμα μία περίπτωση που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Τώρα στα καθέκαστα. Από την Ελάτη προς την Πύλη αυτοκίνητα με δεμένα μαντήλια κατευθύνονται κορνάροντας προς την εκκλησία της περιοχής. Το αυτοκίνητο που οδηγεί τον γαμπρό (εμένα δηλαδή, αν το ξεχάσατε) κολλάει πίσω από ένα γερανό (όχι το πουλί), ο οποίος έχει κολλήσει με τη σειρά του πίσω από ένα φορτηγό. Κορνάρουμε για να κάνει λίγο πιο πέρα. Η νύφη (η σύζυγός μου δηλαδή, αν το ξεχάσατε) προπορεύεται! Κουνάμε το μαντήλι για να δει ο φορτηγατζής ότι πάμε στο γάμο και αυτός μας κουνάει με τη σειρά του ένα άλλο μαντήλι. Ή τόσο βλάκας ήταν ή τόσο μεθυσμένος! Λες και το έκανε επίτηδες δεν παραμερίζει. Ίσα - ίσα παρεμποδίζει περισσότερο την προσπέρασή μας. Ειδοποιούμε την νύφη (ναι, ναι, αυτή που νομίζετε) να καθυστερήσει. Όπερ και εγένετο. Φτάνουμε στη γέφυρα που θα την περίμενα. Περιμένω τον ανθοπώλη να μου δώσει την ανθοδέσμη που παρήγγειλα (πορτοκαλί κρίνα - ειδική παραγγελία από την ανατολή παρακαλώ). Εδώ ο ανθοπώλης, εκεί ο ανθοπώλης, πού είναι ο ανθοπώλης; Αλλά ο ανθοπώλης περιμένει στην εκκλησία, πολλά μέτρα μακριά από τη γέφυρα. Τρέχει ο πατέρας μου να τον βρει. Τον βρίσκει. Μου φέρνει την ανθοδέσμη. Πέφτει σύρμα στην αγαπημένη μου. Μπορεί να διαβεί τη γέφυρα. Την περιμένω απέναντι! Η καλλιτέχνις φωτογράφος βρίσκει την ευκαιρία να με πάρει φωτογραφίες σε χαλαρή στάση (τύπου "εγώ δεν ξέρω από περγαμόντο", παρόλο που εγώ είμαι σε φάση "να ζήσω ή να πεθάνω σε ένα φλαμέγκο απάνω - μάτια μου"). Ακούω τα όργανα. Να, λέω, πλησιάζει η στιγμή. Η αγαπημένη μου γυναίκα Νηρηίδα. Υπέροχη. Η αναδυόμενη Αφροδίτη (ως άλλος άγγελος του Botticelli). Από τη στιγμή που τη βλέπω καρφώνει το βλέμμα της στα θεία μάτια μου (αν δεν πιστεύετε το "θεία", ρωτήστε το γιατρό που με κράτησε 29 χρόνια πριν!). Τα όργανα τη συνοδεύουν με ένα όμορφο παραδοσιακό κομμάτι (αποφεύγοντας το σκόπελο του βλαχοbaroque που βλέπουμε στους παραδοσιακούς γάμους). Εγώ δεν φοράω τα γυαλιά (δεν μου πάνε τα άτιμα!) και δεν βλέπω αυτούς που μας χειροκροτάνε. Δεν αναγνωρίζω κανέναν σε απόσταση μεγαλύτερη των 7 - 8 μέτρων. Ευτυχώς η επιμονή μου για ανεμιστήρα στην εκκλησία έφερε (το επιθυμητό) αποτέλεσμα. Η ζέστη είναι ανυπόφορη. Έλα όμως που ο καλοκάγαθος παππούλης που οδηγεί το μυστήριο μπαίνει μπροστά από τον ανεμιστήρα. Για αρκετά λεπτά ιδρώνω σαν το άλογο. Ευτυχώς μετά από λίγο ξαναφεύγει από εκεί και ηδονίζομαι καθώς ο αέρας αυτής της ανυπέρβλητης εφεύρεσης μου χαϊδεύει το πρόσωπο! Η πλατυποδία μου με πεθαίνει. Ευτυχώς οι ειδικοί πάτοι μετριάζουν τον πόνο. Μετακινούμαι ελαφρά, ώστε να μην γίνω αντιληπτός από τους πίσω μου. Η φωτογράφος μας κάνει νοήματα. Ψάχνει το καλό μας προφίλ (προχθές μας διαβεβαίωσε ότι οι φωτογραφίες είναι άψογες!). Ο παπάς δεν κάνει περικοπές στο μυστήριο, με αποτέλεσμα να κρατάει αρκετά. Αρχίζει η τραγική στιγμή του Ησαϊα. Το ρύζι κοντεύει να μου βγάλει τα μάτια. Το εκδφανδονίζουν με δύναμη και όλο το κοστούμι, από πάνω μέχρι κάτω γεμίζει ρύζι. Στο τέλος, ο παπάς δεν δέχεται χρήματα (είναι από αυτούς που εξυψώνουν την εκκλησία, παρόλο που δέχεται πιέσεις από τους διάφορους δεσπότες "για να μην χαλάει την κατάσταση") αν και ο κουμπάρος μου έχει όλη τη διάθεση να τού τα προσφέρει. Βγαίνουμε έξω χαιρετάμε τον κόσμο (το 95% για μένα είναι παντελώς άγνωστοι!). Χαιρετάω και αντεύχομαι ακόμα και στους παντρεμένους. Η μητέρα μου λιποθυμάει (όχι από την συγκίνηση, αλλά από την αφυδάτωση). Συνέρχεται και ο κόσμος οδηγείται στο κέντρο. Εμείς βγάζουμε φωτογραφίες. Πηγαίνουμε αργότερα πέφτει σύρμα στον dj και κανονίζει την θεαματική μας είσοδο! Τώρα πώς έμπλεξε το "Beat it" με το "Beggin" και το "Dancing Queen" παραμένει άλυτο μυστήριο. Πάντως είναι ικανότατος. Παίζει και ένα κομμάτι της Celine Dion που χορεύω με την γυναίκα μου και οι παρευρισκόμενοι ζητάνε δήλωση. Δηλώνω ότι είναι η καλύτερη επιλογή της βραδιάς το να έρθουνε στο γάμο. Πέφτει γέλιο και η βραδιά συνεχίζεται με χαιρετούρες, φαγητό και ένα γλέντι άνευ προηγουμένου. Χορεύω με όλες τις γυναίκες. Δεν μένει ούτε μία εκτός από κάτι φίλες της γυναίκας μου που ήρθαν από την Taiwan και από την απόλυτα cult προσωπικότητα κα Β., μητέρα του κουμπάρου μου. To γλέντι τελειώνει τέσσερις, κατάκοπο το ζεύγος πηγαίνει σε ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο και φεύγει την επομένη για το αεροδρόμιο των Αθηνών όπου θα αναχωρήσει για ένα μίνι ταξίδι μέλιτος. Φωτογραφίες από το ταξίδι θα έχετε προσεχώς. Πολλά νέα ευχάριστα συνέβησαν σε αυτό το ταξίδι. Εγώ επιλέχθηκα από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου για τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής και η γυναίκα μου επιλέχθηκε ως αναπληρώτρια σε σχολείο του Πειραιά που αποτελούσε και την πρώτη της επιλογή. Αλήθεια, για να αλλάξουμε λίγο θέμα, με τους Ολυμπιακούς τι έγινε; Ακούστηκε καθόλου ο Εθνικός μας Ύμνος; Έστω και ντοπαρισμένος;