Από ψηλά...

"Έφυγε" μία κυρία, η οποία μου έλεγε πως όταν έπαιζα πιάνο, και ιδιαίτερα το Adagio Sostenuto από την "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Beethoven καθόταν στο περβάζι του παραθύρου της και αφουγκραζόταν τους ήχους. Έτσι της αφιερώνω αυτό το βιντεάκι με την ελπίδα πως ακούει ακόμα...

Έτσι χαλαρώνω, έτσι μελαγχολώ...

"You were always brilliant in morning!" So brilliant...

Γιατί όταν χαλαρώνεις πρέπει να οδηγείσαι στην μελαγχολία; Γιατί επιλέγουμε τραγούδια που θέλουμε να μας χαλαρώσουν, ενώ ταυτόχρονα μας μελαγχολούν;

Ακόμα μία θλιβερή εικόνα...

Οι δρόμοι της Αθήνας μου προσφέρουν αφειδώς υλικό για σκέψεις και για κείμενα που θέλω να τα συζητήσω μαζί σας μέσω του blog. Oι περισσότερες είναι θλιβερές. Όπως και αυτή που θα περιγράψω. Απόγευμα Σαββάτου. Περιπλανιέμαι στους (υποτιθέμενους) πεζοδρόμους στο κέντρο της πόλης. Στην Αιόλου το σκηνικό συνηθισμένο. Σκουπίδια από τους μαγαζάτορες και τους καταναλωτές γύρω από τους δημόσιους κάλαθους σκουπιδιών που είναι εντελώς γεμάτοι. Ο πολυσύχναστος δρόμος του πρωινού Σαββάτου, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον σχεδόν έρημο του απογεύματος της ίδιας μέρας. Γιατί σχεδόν; Γιατί εκτός από εμένα που διάλεξα την ώρα να περπατήσω, συχνάζουν νεαροί ως επί το πλείστον, ναρκομανείς που σέρνονται σαν θλιβερά απομεινάρια ενός, τύποις παρελθόντος, συμβόλου απόλυτης παρακμής και δυστυχίας. Ακούω συχνά να αναφέρουν διάφοροι ηλικιωμένοι, οι οποίοι «υποπτεύονται», αν και δεν είναι σίγουροι, πως στην σημερινή κοινωνία τα προβλήματα είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ελάχιστα ή τουλάχιστον, εμείς οι πιο νέοι αδυνατούμε να καταλάβουμε τι πέρασαν εκείνοι. Σε μία συνομιλία στο δρόμο της επιστροφής, δύο ηλικιωμένοι συζητούν. Ή μάλλον ο ένας μονολογεί ο άλλος ακούει - ή δεν προλαβαίνει να σχολιάσει. Ακούω λοιπόν ο πρώτος να θεωρεί ότι «οι σημερινοί ναρκομανείς δεν δικαιολογούνται να περιέρχονται σε αυτήν την κατάσταση γιατί δεν έχουν προβλήματα. Αυτοί δεν πέρασαν πολέμους και κακουχίες. Τα έχουν όλα στο πιάτο και ιδού το αποτέλεσμα. Φταίει η απομάκρυνση από την εκκλησία, η χαλάρωση των ηθών, οι μάνες που γυρνάνε με τους γκόμενους». Όλα αυτά τα ωραία. Αυτές οι παρωπίδες που δε λένε να βγάλουν αυτοί που λένε πως χάθηκε ο ρομαντισμός (η μεγαλύτερη πλάνη την οποία βιώνουν και την υποστηρίζουν ένθερμα), οδηγούν σε τέτοια πρόχειρα και αβάσιμα συμπεράσματα. Πώς μπορούν να ξέρουν τι κρύβεται πίσω από έναν σημερινό ναρκομανή; Παίζει ρόλο και η περιέργεια της δοκιμής των απαγορευμένων ουσιών. Σύμφωνοι. Αλλά υπάρχει μόνο αυτή; Ένας σημερινός νεαρός δεν έχει δύο χιλιάδες προβλήματα; Και αν το βιοποριστικό το έχει λύσει, δεν υπάρχουν άλλα που μπορούν να τον καταρρακώσουν και να τον οδηγήσουν εκεί; Απλά ρωτάω. Έχω στο μυαλό μου ένα πρόσφατο παράδειγμα που μου ανέφερε ένας στενός συγγενής μου, ο οποίος είναι Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού, για ένα κοριτσάκι 14 ετών, το οποίο κάνει τακτικά χρήση ναρκωτικών ουσιών, και που προέρχεται από ένα διαλυμένο οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο συνυπάρχουν ένας μέθυσος πατέρας, μία μητέρα – έρμαιο της αδυναμίας και των παθών της και ένας ενήλικος αδελφός, άβουλο πλάσμα. Αυτό το θλιβερό παράδειγμα δεν αποδεικνύει, τουλάχιστον, πως αυτό το κοριτσάκι αναγκάζεται να «ξεφεύγει» από τα ενδοοικογενειακά προβλήματα, χρησιμοποιώντας ουσίες που προσφέρουν αυτήν την προσωρινή και τόσο ψεύτικη ευτυχία; Και πόσο εύκολο είναι να ξεφύγει από αυτόν τον δρόμο που έχει πάρει; Δεν είναι πιθανόν να το δούμε και αυτό σαν τόσα άλλα άτομα να σέρνεται στις πλατείες κάποια στιγμή; Θα είναι ένα από αυτά τα άτομα που «δεν δικαιολογούνται να περιέρχονται σε αυτήν την κατάσταση γιατί δεν βίωσαν τον πόλεμο»; Αν και βιώνει τον δικό της Γολγοθά; Σας φαίνεται ακραίο το παράδειγμα; Οι πρόσφατες στατιστικές έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών, αναφέρουν πώς τα ενδοοικογενειακά προβλήματα αποτελούν τον πρώτο λόγο που οδηγούν τα παιδιά στην φυγή από το σπίτι και τα καθιστούν πιο επιρρεπή στα ναρκωτικά και στις θανατηφόρες καταχρήσεις εν γένει…

Περιβαλλοντικό Πάρκο Τρίτση

Όποιος επισκεφτεί την ιστοσελίδα του Περιβαλλοντικού Πάρκου Τρίτση θα εντυπωσιαστεί. Πραγματικά οργανωμένο site, ενημερωμένο και αρκετά καλαίσθητο. Όποιος από την άλλη κάνει τον κόπο να πάει στο Ίλιον για να το επισκεφτεί θα μείνει άναυδος από την εγκατάλειψη και την έλειψη φροντίδας αυτού του σπάνιου καταφύγιου άγριας ζωής. Οι ράγες που θα φιλοξενούσαν το τρενάκι που θα διέσχιζε το πάρκο και θα εξυπηρετούσε τους επισκέπτες έμειναν ράγες. Τα σανίδια που τις συγκρατούν έχουν σαπίσει και αποτελούν και επικίνδυνες παγίδες για τα παιδιά που τις θεωρούν ένα είδος παιχνιδιού. Οι λιμνούλες που φιλοξενούν πάπιες και άλλα πτηνά δεν καθαρίζονται εδώ και χρόνια και μοιάζουν με βούρκους. Σκουπίδια πεταμένα εδώ κι εκεί καθιστούν το πρωτοποριακό πάρκο μία λίγο πολύ άχρηστη έκταση γης, που στην Ελλάδα δεν αξιοποιήθηκε όπως θα έπρεπε. Τέτοια περιβαλλοντικά πάρκα σε όλη την Ευρώπη έχουν καθημερινά μεγάλη επισκεψιμότητα και φροντίζονται απεριόριστα. Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων άφησαν το εγχώριο πάρκο αφρόντιστο και ακάθαρτο. Οι πάπιες που υπάρχουν εκεί τρέφονται μόνο από τους περαστικούς και οι δήμοι που υπάρχουν γύρω από το πάρκο, το οποίο εμπίπτει στην αρμοδιότητά τους όπως και στο Υπουργείο ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., αδιαφορούν προκλητικά

Η Εξορία...

Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει τώρα τελευταία αυτό. Παντού γύρω μου βλέπω θλιβερές εικόνες. Τόσες πολλές που μάλλον θα αρχίσω να τις ταξινομώ. Ή να τις αναφέρω στο blog, που κατά τη γνώμη μου είναι ένας ωραίος τόπος για να κάνεις την αυτοψυχανάλυσή σου, να ακούς συμβουλές από άλλους bloggers και να αυτοτιμωρείσαι που ζεις σε μία κάψουλα απολαμβάνοντας το κομμάτι ευτυχίας που σου αναλογεί. Αυτό το μεγάλο που φροντίζεις να απολαμβάνεις καθημερινά χωρίς να είσαι διατεθειμένος να υποχωρήσεις. Στο κάτω κάτω τι σε ένδιαφέρει αν ο άλλος έχει πολύ μικρό ή και καθόλου κομμάτι ευτυχίας; Σιγά μην κάτσεις να σκάσεις! Μάλλον γι' αυτό βλέπω αυτές τις εικόνες... Εχθές, λοιπόν, σε μία ξέγνοιαστη βόλτα στην Πατησίων αρκετά μετά την Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και κοιτώντας αμέριμνος τις βιτρίνες ("όλο και κάτι θα βρω για να ξοδέψω τα τόσο σίγουρα χρήματα που μου βαραίνουν τις τσέπες και το πορτοφόλι") έστριψα σε ένα στενό που ούτε θυμάμαι για ποιο λόγο το έκανα. Περπατώντας εκεί είδα μία αρκετά μεγάλη κυρία, θα έλεγα γύρω στα 65 να κάθεται σε μία άθλια πάνινη καρέκλα, η οποία έτεινε ντροπαλά το χέρι προς τους περαστικούς. Έβγαλα κι εγώ από τις τσέπες μου ένα δύευρο ("βαρύ νόμισμα, ας το ξεφορτωθώ") και έκανα να της το δώσω. Αλλά κοντοστάθηκα. Κοντοστάθηκα, γιατί θεώρησα ότι αυτή η κυρία, μάλλον δεν έχει ανάγκη από χρήματα. Όχι βέβαια! Αφού φορούσε ένα κομψό, αν και πολυκαιρισμένο τουίντ, στο πέτο του οποίου υπήρχε μία καρφίτσα, όχι ιδιαίτερα πολύτιμη, αλλά τέλος πάντων, δεν ήταν αδιάφορη. Δίπλα μου πέρασε ένας κύριος, της άφησε ένα κέρμα και διαπίστωσα ότι πράγματι, αυτή η γυναίκα ζητιάνευε (συγγνώμη για την τόσο υποτιμητική λέξη - δεν μου έρχεται άλλη). Πήγα λοιπόν να αφήσω το βαρύ μου νόμισμα στο χέρι της ("ώρα το κρατώ το αναθεματισμένο, μου ίδρωσε το χέρι"), η κυρία κάτι ψέλισε που δεν κατάλαβα ακριβώς, με κοίταξε και ακολούθησε μία συζήτηση που την μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ:

- Έχεις οικογένεια; με ρώτησε
- Δεν είμαι παντρεμένος ακόμα, αλλά συζώ με την αρραβωνιαστικιά μου.
- Γονείς δεν έχεις; συνέχισε
- Έχω αλλά δεν ζω μαζί τους, απάντησα και ένιωσα ιδιαίτερα ενοχλημένος από αυτή της την επιμονή να θέλει να μάθει την οικογενειακή μου κατάσταση.
- Διαβάζεις κάτι αυτόν τον καιρό; Α παραπάει σκέφτηκα αλλά απάντησα.
- Εχθές τελείωσα "Το Κόκκινο και το Μαύρο" είπα χωρίς να θεωρώ ότι είπα και κάτι σημαντικό
- Α του Σταντάλ. Εξαιρετικό βιβλίο, είπε η κυρία και εγώ απόρρησα με την άμεση απάντησή της. Παρόλο που το βιβλίο είναι πασίγνωστο δεν περίμενα να το ξέρει μία ζητιάνα! Μία γυναίκα που ενοχλεί την καλοζωισμένη μας ύπαρξη, παρόλο που δεν μας ενοχλεί να ταλαιπωρεί τους οφθαλμούς μας με την δική της ύπαρξη, αυτή την μαραζωμένη που είναι σωριασμένη σε αυτή την άθλια πάνινη καρέκλα. Αλήθεια τί άθλια καρέκλα. Άσχημη και παλιά! Η συζήτηση εν τω μεταξύ απέκτησε ενδιαφέρον!
- Πώς το ξέρετε; Καταλαβαίνετε ότι εξέφρασα την πιο ηλίθια απορία που μπορεί να εκφράσει ένας 29χρονος στον πλανήτη
- Α, παιδάκι μου. Δεν ξέρεις εγώ που ήμουν. Όσο για το που έφτασα το βλέπεις.
- Εσείς οικογένεια δεν έχετε;
- Η κόρη μου δεν με ήθελε, ε ξέρεις της δημιουργούσε πρόβλημα ο σύζυγός της. Πούλησα το σπίτι μου για να τους δώσω χρήματα να φτιάξουν το δικό τους και θα έμενα μαζί τους. Αλλά δεν τους αδικώ γι' αυτή τους την απόφαση. Μία γριά στο σπίτι...
Μεγάλη εντύπωση μου προξένησε το γεγονός ότι ακόμα και σ' αυτή τη φάση δικαιολογούσε αυτούς που την εξόρισαν. Κι αυτούς κι εμένα και όλους. Μόνη και έρημη. Σαν το δέντρο της φωτογραφίας, που μπορείς να σπάσεις τα κλαδιά του, αλλά βλέπεις υγρασία στο σημείο που έσπασε. Ζωή δηλαδή. Αλλά τελικά εκείνο εξυψώνεται. Εμείς αποτελούμε τους κόκκους της ερήμου που το περιβάλλουμε. Τόσο ασήμαντοι και τόσο ξέγνοιαστοι. Τόσο ελεεινοί ζούμε στο αστικό περιβάλλον που μας προσφέρει τόσο αφειδώς την ψευδαίσθηση του ελέγχου, της οικονομικής ευρωστίας και της κοινωνικής μας καταξίωσης. Κουράστηκα με τόση βόλτα. Ας πάω κινηματογράφο, ας πάω μετά για φαγητό κάπου έξω κι αν έχω χρόνο θα πάω και για κανένα ποτό. Αν έχω χρόνο. Γιατί συνείδηση δεν έχω...

So much depression!

Τώρα τελευταία ακούω όλο και περισσότερο ότι πολλοί νέοι άνθρωποι πάσχουν από κατάθλιψη βαριάς μορφής. Ακόμα και τα αποτελέσματα των ερευνών είναι ιδιαίτερα απογοητευτικά. Πού οφείλεται το γεγονός ότι άτομα που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους (και έχουν περάσει το στάδιο της εφηβείας, που, ομολογουμένως, μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη) απογοητεύονται τόσο από τη ζωή; Και δεν αναφέρομαι στους emo που λίγο - πολύ αποτέλεσαν μοδάτο συρμό κατά συνείδηση. Αναφέρομαι σ' αυτούς που δεν ακολουθούν κάποιο στυλιστικό ύφος για να δηλώσουν την γενική απογοήτευσή τους, αλλά σ' αυτούς που νιώθουν απελπισμένοι, αβοήθητοι και, ενίοτε, προδομένοι. Σήμερα με πήρε η αρραβωνιαστικιά μου τηλέφωνο για να με συμβουλευτεί, όσον αφορά έναν νεαρό Άγγλο που γνώρισε στο Bristol, ο οποίος γενικά χαρακτηριζόταν από πεσσιμιστικές διαθέσεις, αλλά τώρα που χώρισε, παράγινε το κακό. Απέστειλε σε πολλούς γνωστούς του ένα τραγικό, αν όχι τρομακτικό, μήνυμα, από το οποίο φαίνεται η απελπισία του. Σε έναν τρελό παροξυσμό ανέφερε το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, εύχεται συχνά να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει, αδυνατεί να αφιερωθεί σε διάφορες δραστηριότητες και δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν εργάζεται. Αρκετές από τις λέξεις που χρησιμοποιεί είναι ακατάληπτες κάτι που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία. Σκέφτεται να δημιουργήσει ένα blog, πιστεύοντας ότι θα καταφέρει να βρει ανθρώπους που θα συμμερίζονται την κατάστασή του κι αν μη τι άλλο, θα τον στηρίξουν. Δεν ξέρω εάν φταίει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η πίεση που ασκείται σε όλους τους ανθρώπους, η καταστροφή του περιβάλλοντος, τα προβλήματα που αναπαράγονται ιδιαίτερα στις πιο προβληματικές κοινωνίες, ή ακόμα και η υπερευαισθησία κάποιων ατόμων, αλλά φοβάμαι ότι ο δρόμος που οδηγεί στην απελπισία και πολλές φορές στην αυτοκατστροφική εμμονή, δεν είναι και πολύ μακριά από εμάς...

Pastoral Symphony!

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από την Μύκονο. Εκεί βίωσα όλο αυτό το super dream που είχα ακούσει από φίλους, γνωστούς, από το "Μένουμε Ελλάδα" και από την Ελένη Λουκά τότε που ήταν η άξια εισαγγελέας του "Ερωτοδικείου". Έτσι, με τη σειρά έζησα το ατελείωτο ξεφάντωμα, την απεξάρτηση από τα καθημερινά άγχη, τις όμορφες παραλίες (φίσκα στα γιοτ) και το αμαρτωλό μυκονιάτικο κατεστημένο. Είχα την τύχη (ή μάλλον την ατυχία!) να μείνω στην παραλία της Ψαρρούς, πάνω στο κύμα. Εκτός από παραλία η Ψαρρού είναι και η πασαρέλα του νησιού (όπως η Ασκληπιού για τα Τρίκαλα και η Βενιζέλου για τη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα υστερούμε σε τέτοιες αποσαφηνισμένες πασαρέλες). Εκεί λοιπόν μαζεύονται όλα τα wannabe μοντέλα, top models και super top models περιφέροντας την ημίγυμνη (ενίοτε και την γυμνή τους) παρουσία. Και πώς να χωρέσουν τόσα μοντέλα διεθνούς προέλευσης σε μία παραλία μερικών δεκάδων μέτρων; Στριμώχνονται μεταξύ τους και αποχαυνώνονται από το γλυκό χάδι του ήλιου (αυτό που σου προκαλεί εγκαύματα και κακοήθη μελανώματα) και το ελαφρύ αεράκι (αυτό που σου πετάει στην μούρη την χρυσαφένια άμμο). Το άρωμα του αντηλιακού ανακατεύεται γλυκά με το άρωμα της καλοψημένης μπριζόλας που απολαμβάνει ο κτηνώδης (και φυσικά Έλλην) διπλανός σου και οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που τσιρίζουν επειδή μία σαύρα φάνηκε στο προσκήνιο συμπληρώνουν το μοναδικό οπτικό και ηχητικό σκηνικό της Ψαρρούς! Ενίοτε κάποιοι επίδοξοι παραθαλάσσιοι τενίστες χοροπηδούν σαν πρίμες μπαλαρίνες των Bolshoi, με την βεβαιότητα της τεχνικής του Agassi, αλλά με χαλασμένη ρακέτα (αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι τα μπαλάκια εκσφενδονίζονται με χάρη περισσή στο κοκτέιλ που απολαμβάνει η εύθραυστη Γαλλίς στην ξαπλώστρα της, που από τα νεύρα της μοιάζει περισσότερο στην Uma Thurman στο "Kill Bill Volume 1 & 2" , παρά στην Catherine Deneuve στο "La Chamade"). Όλοι όσοι βρίσκονται στη θρυλική παραλία αποτελούν μέλη μίας ποιμαντικής συμφωνίας, αλλά χωρίς ποιμένα. Όλοι επιδειξιμανή πρόβατα σε ένα σκηνικό απολαυστικής (και σουρεαλιστικής) αλλοφροσύνης. Όποιος θέλει να βιώσει αυτές τις εικόνες ας επισκεφτεί το νησί των ανέμων (για όσους δεν ξέρουν τον χαρακτηρισμό είναι το νησί του Λάκη Γαβαλά, του Γιάννη Γαλάτη* και του Πέτρου του Πελεκάνου).

*Ο θρυλικός αντίπαλος της εθνικής τροβαδούρου του έρωτα Έφης Θώδη (Μι σκουόπ!)

Για όσους λατρεύουν το φουά γκρα...

Δανείζομαι ένα χαρακτηριστικό άρθρο του blogger Ιωάννη Τσίρογλου (όνομα blog "kulturosupa" - τίτλος ανάρτησης: "Φουά γκρα - μία ατελείωτη φρίκη") στο οποίο περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο παρασκευάζεται το φουά γκρα. Από εδώ και κάτω το άρθρο ανήκει στον συγκεκριμένο blogger και μεταφέρθηκε στο δικό μου blog αυτούσιο.

Μέχρι να φτάσει στο πιάτο σαs...

Εκεί που σταματά η εκμετάλλευση και αρχίζει η παράνοια.

Φουά Γκρα είναι το συκώτι χήνας ή πάπιας, που έχει γίνει υπερτροφικό με εξαναγκαστικό τάϊσμα. Αυτό σημαίνει πως χώνουν ένα σωλήνα 20-30 εκ. στον οισοφάγο του ζώου και το ταΐζουν με το ζόρι βρασμένο καλαμπόκι με λίπος, προκειμένου να πετύχουν την υφή βουτύρου, που έχει το φουά γκρα.

Σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως π.χ. στην Αμερική, τη Γαλλία, τον Καναδά και την Ιταλία θεωρείται λιχουδιά. Ίσως, επειδή πολλοί δεν ξέρουν πώς έφτασε στο πιάτο τους. Πρόσφατα οι Global Action Network και Farm Sanctuary δημοσίευσαν βίντεο, που δείχνει με κρυφή κάμερα τις συνθήκες που επικρατούν στη φάρμα του μεγαλύτερου παραγωγού φουά γκρα στον Καναδά.

Για να δημιουργηθεί το τελικό προϊόν υπάρχουν τρεις φάσεις ανάπτυξης του ζώου.

ΥΣ. πάρτε μια βαθιά ανάσα για αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω...

1) Σε έναν χώρο ξεχωρίζουν τα αρσενικά από τα θηλυκά. Παίρνουν μόνο τα αρσενικά, μιας και τα θηλυκά έχουν πολύ ιστώδες συκώτι. Τα τελευταία, πετιούνται σε κάδους σκουπιδιών για να πεθάνουν. Στη συνέχεια τους κόβουν με ένα ψαλίδι το ράμφος (επειδή έχει την τάση να ξαναμεγαλώνει, δεν το κόβουν μόνο στην άκρη, αλλά βαθύτερα). Ταυτόχρονα γίνεται μια δεύτερη διαλογή και πολλά ακόμη μωρά-πάπιες πετιούνται (1000 περίπου κάθε εβδομάδα). Καθώς αυτά μεγαλώνουν, οι εργαζόμενοι εκεί διαλέγουν κάθε μέρα τα μικρότερα και τα σκοτώνουν επιτόπου με κλωτσιές ή αρπάζοντάς τα από τα πόδια και κοπανώντας τα στο πάτωμα. Ο θάνατος σπάνια είναι ακαριαίος αλλά πάντοτε επίπονος και βασανιστικός.
2) Στη δεύτερη φάση, 14 εβδομάδες αργότερα, οδηγούνται στο δωμάτιο εξαναγκαστικής πάχυνσης. Ακόμα και αυτός ο δρόμος είναι επίπονος, αφού οι εργαζόμενοι τα κλωτσούν τόσο δυνατά, ώστε αυτά πετάγονται αρκετά μέτρα μακριά.
Σε αυτό το δωμάτιο υπάρχουν κλουβιά για 1000 περίπου πάπιες. Το κλουβί είναι τόσο στενό, που το μόνο που προεξέχει είναι το κεφάλι. Τους τοποθετούν ένα σωλήνα μεταλλικό, 30 περίπου εκατοστών στον οισοφάγο και έτσι τους ταΐζουν μια πολύ λιπαρή και ανθυγιεινή τροφή με σκοπό να τους προκαλέσουν μια αρρώστια που προκαλεί πρήξιμο του συκωτιού. Πολλά ζώα μετά το τάϊσμα προσπαθούν να το φτύσουν, μάταια όμως. Ένα άλλο αποτέλεσμα του υπερτροφισμού τους είναι ότι σύντομα αποκτούν αναπνευστικό πρόβλημα, αφού με το πρήξιμο των εσωτερικών τους οργάνων πιέζονται οι πνεύμονες.
3) Τρίτη φάση: Έπειτα από 12-18 μέρες ακινητοποιημένα στην αναγκαστική πάχυνση, έρχεται η ώρα του σφαγείου. Κρεμασμένα ανάποδα σχηματίζουν αλυσίδα παραγωγής, στο τέλος της οποίας τους περιμένει το μαχαίρι του σφαγέα. Τούς κόβει το κεφάλι, ενώ αυτές χτυπιούνται από τον πόνο. Η αναισθησία είναι μόνο για τα χαρτιά ...
Από το συκώτι αυτού του άρρωστου και βασανισμένου ζώου δημιουργείται η λιχουδιά του φουά γκρα

Αν αντέχετε δείτε το βίντεο στο:

http://www.youtube.com/watch?v=8IWN8UGDyC