Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Σπύρο μου σ' ευχαριστώ!

Κάθε φορά που έχω την τύχη (;) να δω την εκπομπή "Άλλαξέ το" βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου και συνήθως το κερδίζω. Αν οι ατάκες των ενθουσιασμένων ανθρώπων που αντικρύζουν το νέο τους σπίτι είναι οι ίδιες κάθε φορά. Έτσι έχουμε και λέμε: Αν ο άνθρωπος που αντικρύζει το νέο του σπίτι είναι νέος λέει:
- Τέλειο έτσι;
Αν πάλι είναι γηραιότερος, όπως η κυρία της φωτογραφίας λέει ολοφυρόμενη:
- Σπύρο μου σ' ευχαριστώ.
Αλλά και ο Σπύρος έχει εναλλακτικές απαντήσεις καβάτζα, τις οποίες ξεστομίζει ανάλογα με την περίπτωση. Αν λοιπόν υπάρχει νέος άνθρωπος:
- Μου αρέσει που σου αρέσει. Πρόσθεσα χρώμα και μεράκι για να κάνω ένα σπιτάκι φιλόξενο και ζωντανό! Συνδύασα το κόκκινο του αίματος με το λευκό του πάγου κι έσπασα την μονοτονία με πράσινο και off white λευκό. Στις γλάστρες τοποθετήθηκαν μικρά λουλούδια για να ξεκουράζουν το μάτι ενώ ο καθρέφτης μεγαλώνει το χώρο!
Αν τύχει η επόμενη περίπτωση, βουρκώνει. Τα λόγια βγαίνουν δύσκολα και δεν έχουν και καμία σημασία. Σκύβει το κεφάλι σαν τον Prince στο "Purple rain" και πέφτει στον ώμο της ολοφυρόμενης κυρίας. Δεν μπορεί να μιλήσει. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζει. Η συγκινησιακή φόρτιση είναι τεράστια. Σχεδόν αβάσταχτη. Δεν μπορεί πια. Σέρνεται. Αυτός ο ευθυτενής και κομψός διακοσμητής μετατρέπεται σε ράκος...
Κι εγώ λέω:
- Ό,τι δεν σας αρέσει, αλλάξτε το (συμπεριλαμβανομένης και της εν λόγω εκπομπής)!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Happy birthday to blog!

Σήμερα το blog μου κλείνει έναν ολόκληρο μήνα ζωής. Χρόνια του πολλά! Και ευχαριστώ όσους το επισκεφτήκατε, όσους το διαβάσατε και όσους γράψατε ένα σχόλιο. Με μία τούρτα βατόμουρο θα το γιορτάσω!!!

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

"Public" me!

Είδατε το κτήριο του 1911 στην πλατεία συντάγματος, εκείνο το ξεχασμένο νεοκλασσικό, που μεταμορφώθηκε σε παράρτημα του κολοσσού "Public"; Κοσμεί αναπαλαιωμένο πλέον την πλατεία και προσφέρει (συν τοις άλλοις) κάποιες (αρκετές) υπηρεσίες. Από τεχνολογία (ήχου και εικόνας) και βιβλία μέχρι καφεδάκι και φαγητό.
Ωστόσο, δεν είναι τόσο φτηνό όσο προωθήθηκε (ως φήμη) με διαφημιστικά τρικ. Σε σχέση με κάποια συνοικιακά (τα οποία χαροπαλεύουν προσπαθώντας να επιβιώσουν στην ζούγκλα των multistores και των αναδυόμενων malls) είναι σημαντικά ακριβότερο ιδιαίτερα σε κάποια ηλεκτρονικά είδη. Ας κάνουν κάτι οι υπεύθυνοι για να μην το θαυμάζουμε μόνο για τα ποικίλματά του, τη λάμψη του και τα γοητευτικά χαρακτηριστικά μίας αλλοτινής εποχής...

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Βάζοντας τη θηλιά στο λαιμό μου...

Ναι είναι αλήθεια. Πριν μία εβδομάδα έκανα πρόταση γάμου στην αρραβωνιαστικιά μου. Είμαστε 4 χρόνια μαζί και (στο περίπου) δύο αρραβωνιασμένοι. Της πρότεινα (ναι, ναι, ναι! Κανονικά και χωρίς την επήρεια της μέθης!) να παντρευτούμε στις 24 Αυγούστου και πέταξε από τη χαρά της! Τότε θα είμαστε τρία χρόνια αρραβωνιασμένοι. Λοιπόν... εν τέλει, δεν ξέρω εάν, πράγματι, έπραξα σωστά... Μια χαρά μου έκανε και η συμβίωση. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με αυτή την έννοια αναξάρτητης δέσμευσης. Γιατί δεν έπραξα ως libero στο παρκέ της συμβίωσης; Βέβαια ποτέ δεν ένιωσα εγκλωβισμένος όσο καιρό είμαστε μαζί, παρόλο που η συμβίωσή μας μετράει δύο χρόνια. Νιώθω πολύ καλά μαζί της κι αυτή μαζί μου. Αλλά και πάλι έχω τις αμφιβολίες μου για διάφορους λόγους. Κατά κάποιο τρόπο νιώθω το στεφάνι σαν την θηλιά που βλέπετε παραπάνω και χωρίς το ειδυλλιακό σούρουπο που φαίνεται πίσω. Αλλά τελικά εάν είχα ακόμα μία ευκαιρία να το σκεφτώ, παλι το ίδιο θα έκανα και χωρίς να αλλάξω την ημερομηνία. Αδιόρθωτος!